مدل سازی کارآیی روسازی. مدل سازی کارایی روسازی ( به انگلیسی: Pavement performance modeling ) دانش مطالعه رفتار روسازی و زوال آن در گذر زمان است. [ ۱] [ ۲] [ ۳] این مطالعه از طریق اعمال مدل های مختلف به شاخص های کاریی انجام می گیرد. کارایی روسازی با شاخص های عملکرد گوناگونی سنجیده می شود. مهم ترین و شناخته شده ترین این شاخص ها عبارتند از شاخص شرایط روسازی و شاخص بین المللی زبری. از مهم ترین مدل های مطالعه کارایی روسازی می توان روش های بر اساس رگرسیون ( مکانیستیک و مکانیستیک - تجربی ) ، یادگیری ماشین، زنجیره مارکوف را نام برد. [ ۴] [ ۵]
مطالعه کارایی راه ها و روسازی به نیمه اول سده بیستم برمی گردد. نخستین مدل های کارایی روسازی براساس مدل های مکانیستیک بودند. محققان بعدها مدل های تجربی را پیشنهاد کردند. از دهه ١٩٩٠ پژوهشگران خواص این دو نوع مدل را باهم ترکیب کردند و مدل های مکانیستیک - تجربی را به وجود آوردند. [ ۶] [ ۱] بعدها مدل های دیگری مانند مارکوف و یادگیری ماشین فراگیر شدند. [ ۱]
روسازی ها به مرور زمان عملکرد بدتری از خود نشان می دهند و رو به زوال می نهند. رایج ترین فاکتورهای هایی که باعث زوال روسازی می شوند عبارتند از:
از مهمترین عوامل محیطی زوال می توان سیکل های ذوب و یخبندان، حداکثر و حداقل دما و میزان بارش را نام برد. [ ۴] به طور معمول جاده ها در آب و هوای مرطوب با چرخه یخبندان تا دو برابر بیشتر از جاده های مناطق خشک و بدون یخ زدگی خراب می شوند. بنابراین، جاده هایی که در معرض تعداد بیشتری چرخه ذوب و یخبندان و نزولات آسمانی بالاتری قرار دارند سریعتر خراب می شوند. از طرف دیگر، جاده های واقع در اقلیم خشک و بدون یخبندان عمر طولانی تری دارند. [ ۷]
نوع روسازی یکی از مهمترین عوامل مؤثر در نحوه عملکرد روسازی است. به طور کلی روکش های بتنی در آب و هوای گرم دوام بیشتری دارند و روکش آسفالت در برابر هوای سرد مقاوم تر است. در نوع معینی از جاده ( بتن ، آسفالت یا شن ) ضخامت لایه ها و نوع مصالح به کار رفته در اساس، زیراساس و روکش آسفالت مهم است. بعضی اوقات این خصوصیات از طریق یک سنجه جامع به نام ضخامت اساس معادل بیان می شود. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمطالعه کارایی راه ها و روسازی به نیمه اول سده بیستم برمی گردد. نخستین مدل های کارایی روسازی براساس مدل های مکانیستیک بودند. محققان بعدها مدل های تجربی را پیشنهاد کردند. از دهه ١٩٩٠ پژوهشگران خواص این دو نوع مدل را باهم ترکیب کردند و مدل های مکانیستیک - تجربی را به وجود آوردند. [ ۶] [ ۱] بعدها مدل های دیگری مانند مارکوف و یادگیری ماشین فراگیر شدند. [ ۱]
روسازی ها به مرور زمان عملکرد بدتری از خود نشان می دهند و رو به زوال می نهند. رایج ترین فاکتورهای هایی که باعث زوال روسازی می شوند عبارتند از:
از مهمترین عوامل محیطی زوال می توان سیکل های ذوب و یخبندان، حداکثر و حداقل دما و میزان بارش را نام برد. [ ۴] به طور معمول جاده ها در آب و هوای مرطوب با چرخه یخبندان تا دو برابر بیشتر از جاده های مناطق خشک و بدون یخ زدگی خراب می شوند. بنابراین، جاده هایی که در معرض تعداد بیشتری چرخه ذوب و یخبندان و نزولات آسمانی بالاتری قرار دارند سریعتر خراب می شوند. از طرف دیگر، جاده های واقع در اقلیم خشک و بدون یخبندان عمر طولانی تری دارند. [ ۷]
نوع روسازی یکی از مهمترین عوامل مؤثر در نحوه عملکرد روسازی است. به طور کلی روکش های بتنی در آب و هوای گرم دوام بیشتری دارند و روکش آسفالت در برابر هوای سرد مقاوم تر است. در نوع معینی از جاده ( بتن ، آسفالت یا شن ) ضخامت لایه ها و نوع مصالح به کار رفته در اساس، زیراساس و روکش آسفالت مهم است. بعضی اوقات این خصوصیات از طریق یک سنجه جامع به نام ضخامت اساس معادل بیان می شود. [ ۴]
wiki: مدل سازی کارآیی روسازی