مدل سازی پراکنش گونه

مدل سازی پراکنش گونه ها ( به انگلیسی: Species distribution modelling ( SDM ) ) که به عنوان مدل سازی کنام بوم شناختی یا زیست محیطی ( ENM ) ، مدل سازی زیستگاه، مدل سازی پراکندگی زیستگاه پیش بینی کننده و نقشه برداری دامنه پراکنش[ ۱] نیز شناخته می شود، از الگوریتم های رایانه ای برای پیش بینی پراکندگی یک گونه در فضا و زمان جغرافیایی استفاده می کند. با استفاده از داده های محیطی اغلب داده های آب و هوایی ( مانند دما، بارندگی ) هستند، اما می توانند متغیرهای دیگری مانند نوع خاک، عمق آب و پوشش زمین را شامل شوند. مدل سازی پراکنش گونه ها در چندین زمینه پژوهشی در زیست شناسی حفاظت، بوم شناسی و تکامل استفاده می شوند. این مدل ها می توانند برای درک چگونگی تأثیر شرایط محیطی بر وقوع یا فراوانی یک گونه و برای هدف‍های پیش بینی ( پیش بینی بوم شناختی ) استفاده شوند. پیش بینی های یک مدل سازی پراکنش گونه ها ممکن است مربوط به پراکنش آینده یک گونه در شرایط تغییر آب و هوا، پراکنش گذشته گونه به منظور ارزیابی روابط تکاملی یا پراکنش بالقوه آینده یک گونه مهاجم باشد. پیش بینی تناسب زیستگاه فعلی و/یا آینده می تواند برای کاربردهای مدیریتی مفید باشد ( برای نمونه معرفی مجدد یا جابجایی گونه های آسیب پذیر، ذخیره سازی در پیش بینی تغییر آب و هوایی ) .