مدل ساخت افزایشی یک مدل برای توسعه نرم افزار است که محصول به صورت افزایشی طراحی، پیاده سازی و تست می شود. ( در هر مرجله بخش کوچکی به آن اضافه می شود ) تا زمانی که محصول نهایی تولید شود.
این مسئله توسعه و نگهداری را شامل می شود. یک محصول نهایی است اگر تمام نیازهای در نظر گرفته شده برای آن را برآورده کند. این مدل ترکیبی از مدل آبشاری و منطق تکرار شونده در مدل پروتوتایپ است.
هر محصول به تعدادی کامپاننت شکسته می شود، که هر کدام به صورت جداگانه طراحی و ساخته می شوند. هر کامپاننت پس از تکمیل به مشتری تحویل می شود.
این کار امکان به کار گیری محصول به صورت بخش به بخش را فراهم می کند ( بخشی از محصول که به اتمام رسیده است ) و از طولانی شدن فرایند توسعه نرم افزار جلوگیری می کند. همچنین نیاز به سرمایه اولیه زیاد و انتظار طولانی مدت را از بین می برد.
همچنین این مدل کمک می کند اثر آسیب پذیری که معرفی یک محصول کامل و جدید به صورت یکجا دارد را کاهش دهیم ( با معرفی و ارائه تدریجی محصول )
مدل افزایشی، مدل آبشاری را به طور تکرار شونده به کار می گیرد. [ ۱]
مجموعه های انتشار یافته "افزایش ها" نامیده می شوند، و به وسیله هر یک از این افزایش ها عملکرد های بیشتری به مشتری ارائه می شود ( هر کدام از این افزایش ها بخشی از نیازهای مشتری را شامل می شوند ) .
با ایجاد اولین افزایش هسته کار به مشتزی تحویل داده می شود چیزی که در همان لحظه توسط مشتری قابل به کاری گیری است. با توجه به بازخورد مشتری یک برنامه برای افزایش های بعدی طراحی می شود و تغییرات براساس آن انجام می شود. این فرایند با تحویل افزایش ها تا تحویل محصول نهایی ادامه پیدا می کند. منطق به کار گرفته شده در مدل افزایشی همچنین در مدل چابک نیز به کار گرفته می شود. [ ۱]
مدل افزایش می تواند برای توسعه نرم افزارهای دواپس به کار گرفته شود. در دواپس تمرکز بر ایده کاهش ریسک و کاهش هزینه به کار گیری دواپس است در حالی که مهارت های لازم را ایجاد می کنیم. [ ۲]
۱ - سیستم به تعداد زیادی پروژه شکسته می شود.
۲ - بخش های سیستم ساخته می شوند تا سیستم نهایی را تولید کنند.
۳ - نیازهای اساسی در اولویت اول قرار می گیرند و اول به آنها رسیدگی می شود.
۴ - نیازهای یک بخش تا زمانی که افزایش آن بخش توسعه نیابد غیر فعال است ( تابعی که مربوط به بخشی است که افزایش آن هنوز توسعه نیافته است در حالت غیرفعال قرار می گیرد. )
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین مسئله توسعه و نگهداری را شامل می شود. یک محصول نهایی است اگر تمام نیازهای در نظر گرفته شده برای آن را برآورده کند. این مدل ترکیبی از مدل آبشاری و منطق تکرار شونده در مدل پروتوتایپ است.
هر محصول به تعدادی کامپاننت شکسته می شود، که هر کدام به صورت جداگانه طراحی و ساخته می شوند. هر کامپاننت پس از تکمیل به مشتری تحویل می شود.
این کار امکان به کار گیری محصول به صورت بخش به بخش را فراهم می کند ( بخشی از محصول که به اتمام رسیده است ) و از طولانی شدن فرایند توسعه نرم افزار جلوگیری می کند. همچنین نیاز به سرمایه اولیه زیاد و انتظار طولانی مدت را از بین می برد.
همچنین این مدل کمک می کند اثر آسیب پذیری که معرفی یک محصول کامل و جدید به صورت یکجا دارد را کاهش دهیم ( با معرفی و ارائه تدریجی محصول )
مدل افزایشی، مدل آبشاری را به طور تکرار شونده به کار می گیرد. [ ۱]
مجموعه های انتشار یافته "افزایش ها" نامیده می شوند، و به وسیله هر یک از این افزایش ها عملکرد های بیشتری به مشتری ارائه می شود ( هر کدام از این افزایش ها بخشی از نیازهای مشتری را شامل می شوند ) .
با ایجاد اولین افزایش هسته کار به مشتزی تحویل داده می شود چیزی که در همان لحظه توسط مشتری قابل به کاری گیری است. با توجه به بازخورد مشتری یک برنامه برای افزایش های بعدی طراحی می شود و تغییرات براساس آن انجام می شود. این فرایند با تحویل افزایش ها تا تحویل محصول نهایی ادامه پیدا می کند. منطق به کار گرفته شده در مدل افزایشی همچنین در مدل چابک نیز به کار گرفته می شود. [ ۱]
مدل افزایش می تواند برای توسعه نرم افزارهای دواپس به کار گرفته شود. در دواپس تمرکز بر ایده کاهش ریسک و کاهش هزینه به کار گیری دواپس است در حالی که مهارت های لازم را ایجاد می کنیم. [ ۲]
۱ - سیستم به تعداد زیادی پروژه شکسته می شود.
۲ - بخش های سیستم ساخته می شوند تا سیستم نهایی را تولید کنند.
۳ - نیازهای اساسی در اولویت اول قرار می گیرند و اول به آنها رسیدگی می شود.
۴ - نیازهای یک بخش تا زمانی که افزایش آن بخش توسعه نیابد غیر فعال است ( تابعی که مربوط به بخشی است که افزایش آن هنوز توسعه نیافته است در حالت غیرفعال قرار می گیرد. )
wiki: مدل ساخت افزایشی