مدل برنامه نویسی موازی

مدل برنامه نویسی موازی ( به انگلیسی: Parallel programming model ) مفهومی است که عبارت های برنامه های موازی را قادر می سازد ترجمه و اجرا شوند. ارزش یک مدل برنامه نویسی معمولاً بر اساس فراگیری آن ( اینکه چند مسئلۀ متفاوت می توانند توسط آن بیان شوند و با چند معماری مختلف می توان آن ها را اجرا کرد ) تعیین می شود. ایجاد یک مدل برنامه نویسی می تواند چندین حالت بگیرد مانند الهام گرفتن کتابخانه ها از زبان های متوالی قدیمی، ضمیمه های زبان یا مدل های اجرایی کاملاً جدید.
اجماع بر روی یک مدل برنامه نویسی مهم است چرا که نرم افزار را قادر می سازد تا در آن بیان شده و در معماری های متفاوت ترابرپذیر باشند. از معماری فون نویمان با معماری های متوالی اش در این مدل کمک گرفته شده است تا پلی کارآمد را بین نرم افزار و سخت افزار فراهم کند؛ بدین معنی که زبان های برنامه نویسی سطح بالا می توانند در آن به صورت کارآمد ترجمه شده و توسط سخت افزار اجرا گردند. [ ۱]
طبقه بندی های مدل های برنامه نویسی موازی را می توان به دو محدودۀ کلی تقسیم کرد: تعامل فرایند و تجزیۀ مسئله.
تعامل فرایند مربوط به مکانیزمی می یاشد که فرایندهای موازی در آن می توانند با یکدیگر در ارتباط باشند. معمول ترین حالت های تعامل، حافظۀ مشترک و گذر پیام هستند، اما موازی سازی مطلق نیز وجود دارد.
در مدل حافظۀ مشترک، وظایف موازی یک فضای آدرس جهانی را به اشتراک می گذارند و به صورت غیرهمزمان آن را خوانده و می نویسند. این مدل به مکانیزم های محافظتی چون قفل ها، نشان برها و مبصرانی احتیاج دارد تا دسترسی همزمان را کنترل کند. حافظۀ مشترک می تواند در سیستم های با حافظۀ توزیع شده و حافظه دسترسی غیریکپارچه ( نوما ) شبیه سازی گردند.
در مدل انتقال پیام، وظایف موازی داده ها را به کمک گذر پیام با یکدیگر عوض می کنند. این ارتباطات می توانند همزمان یا غیرهمزمان باشند. رسمی سازی انتقال پیام فرایند ارتباطات متوالی ( سی اس پی ) کانال های ارتباطی را به خدمت گرفته است تا فرایندها را به یکدیگر "مرتبط" سازد؛ و با این کار باعث ایجاد شدن چندین زبان مهم همچون جویس، اوکام و ارلنگ شد.
در مدل موازی سازی مطلق، هیچ یک از فعل و انفعالات فرایند برای برنامه نویس قابل مشاهده نیست و به جای آن مترجم یا ران تایم برای اجرای آن مسئول است. این مدل بین زبان های با دامنۀ اختصاصی متداول تر می باشد.