مدل اتصال سامانه های باز ( OSI ) ( به انگلیسی: Open Systems Interconnection ( OSI ) model ) که گاه «مدل هفت لایهٔ OSI» نیز خوانده می شود، توصیفی مفهومی و مجرد از لایه هایی است که دو یا چند سیستم مخابراتی یا شبکه کامپیوتری از طریق آن به یکدیگر متصل می شوند. مدل OSI سعی بر توضیح چگونگی ارتباط دو سیستم انتقال اطلاعات بر پایه انواع رسانه ها در یک شبکه کامپیوتری را دارد. مدل OSI یک معماری شبکه نیست، چون هیچ سرویس یا پروتکلی در آن تعریف نمی شود. بلکه یکی از مدل های استاندارد و پذیرفته شده است که برای طراحی یا توصیف شبکه های مخابراتی به کار می رود.
این مدل دارای هفت لایه است. در این مدل بالاترین لایه، لایه ۷ و پایین ترین لایه، لایه ۱ است.
• لایه ۱: لایه فیزیکی اولین لایه
• لایه ۲: لایه پیوند داده
• لایه ۳: لایه شبکه
• لایه ۴: لایه انتقال
• لایه ۵: لایه نشست
• لایه ۶: لایه نمایش
• لایه ۷: لایه کاربرد
منبع جدول بالا:OSI model
لایه فیزیکی در مدل مرجع OSI به ویژگی های سخت افزاری کارت شبکه اشاره می کند. لایه فیزیکی به مواردی از قبیل زمانبندی و ولتاژ برقی که قرار است در رسانه منتقل شود اشاره می کند. این لایه تعیین می کند که به چه شکل و از چه طریق و با چه رسانه ای قرار است اطلاعات خود را انتقال دهیم، برای مثال رسانه ما سیمی است یا تجهیزات بی سیم؟ در واقع لایه فیزیکی تعیین می کند که اطلاعات چگونه دریافت و ارسال شوند. عملیات Coding نیز که به معنای تعیین کردن صفر و یک در رسانه است در این لایه انجام می شود.
لایه پیوند به خودی خود به دو زیر لایه به نام های 'MAC که مخفف Media Access Control و LLC که مخفف Logical Link Control هست تقسیم می شود. زیر لایه MAC همانطوری که از نامش پیداست شناسه سخت افزاری کامپیوتر که در واقع همان آدرس MAC کارت شبکه است را به شبکه معرفی می کند. آدرس MAC آدرس سخت افزاری است که در هنگام ساخت کارت شبکه از طرف شرکت سازنده بر روی کارت شبکه قرار داده می شود و در حقیقت Hard Code می شود. این در حقیقت مهم ترین فاکتوری است در آدرس دهی که کامپیوتری از طریق آن بسته های اطلاعاتی را دریافت و ارسال می کند. زیر لایه LLC وظیفه کنترل Frame Synchronization یا یکپارچه سازی فریم ها و همچنین خطایابی در لایه دوم را بر عهده دارد.
وظیفه لایه شبکه این است که چگونگی رسیدن داده ها به مقصد را تعیین کند. این لایه وظایفی از قبیل آدرس دهی، مسیریابی و پروتکل های منطقی را عهده دار است. لایه شبکه مسیرهای منطقی یا Logical Path بین مبدأ و مقصد ایجاد می کند که به اصطلاح مدارهای مجازی یا Virtual Circuits نامگذاری می شوند، این مدارها باعث می شوند که هر بسته اطلاعاتی بتواند راهی برای رسیدن به مقصدش پیدا کند. لایه شبکه همچنین وظیفه مدیریت خطا در لایه خود، ترتیب دهی بسته های اطلاعاتی و کنترل ازدحام را نیز بر عهده دارد. ترتیب بسته های اطلاعاتی بسیار مهم است زیرا هر پروتکلی برای خود یک حداکثر اندازه بسته اطلاعاتی تعریف کرده است. برخی اوقات پیش می آید که بسته های اطلاعاتی از این حجم تعریف شده بیشتر می شوند و به ناچار این گونه بسته های به بسته های کوچکتری تقسیم می شوند و برای هر کدام از این بسته های اطلاعاتی یک نوبت یا Sequence داده می شود که معلوم شود کدام بسته اول است و کدام بسته دوم و … به این عدد به اصطلاح Sequence Number هم گفته می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین مدل دارای هفت لایه است. در این مدل بالاترین لایه، لایه ۷ و پایین ترین لایه، لایه ۱ است.
• لایه ۱: لایه فیزیکی اولین لایه
• لایه ۲: لایه پیوند داده
• لایه ۳: لایه شبکه
• لایه ۴: لایه انتقال
• لایه ۵: لایه نشست
• لایه ۶: لایه نمایش
• لایه ۷: لایه کاربرد
منبع جدول بالا:OSI model
لایه فیزیکی در مدل مرجع OSI به ویژگی های سخت افزاری کارت شبکه اشاره می کند. لایه فیزیکی به مواردی از قبیل زمانبندی و ولتاژ برقی که قرار است در رسانه منتقل شود اشاره می کند. این لایه تعیین می کند که به چه شکل و از چه طریق و با چه رسانه ای قرار است اطلاعات خود را انتقال دهیم، برای مثال رسانه ما سیمی است یا تجهیزات بی سیم؟ در واقع لایه فیزیکی تعیین می کند که اطلاعات چگونه دریافت و ارسال شوند. عملیات Coding نیز که به معنای تعیین کردن صفر و یک در رسانه است در این لایه انجام می شود.
لایه پیوند به خودی خود به دو زیر لایه به نام های 'MAC که مخفف Media Access Control و LLC که مخفف Logical Link Control هست تقسیم می شود. زیر لایه MAC همانطوری که از نامش پیداست شناسه سخت افزاری کامپیوتر که در واقع همان آدرس MAC کارت شبکه است را به شبکه معرفی می کند. آدرس MAC آدرس سخت افزاری است که در هنگام ساخت کارت شبکه از طرف شرکت سازنده بر روی کارت شبکه قرار داده می شود و در حقیقت Hard Code می شود. این در حقیقت مهم ترین فاکتوری است در آدرس دهی که کامپیوتری از طریق آن بسته های اطلاعاتی را دریافت و ارسال می کند. زیر لایه LLC وظیفه کنترل Frame Synchronization یا یکپارچه سازی فریم ها و همچنین خطایابی در لایه دوم را بر عهده دارد.
وظیفه لایه شبکه این است که چگونگی رسیدن داده ها به مقصد را تعیین کند. این لایه وظایفی از قبیل آدرس دهی، مسیریابی و پروتکل های منطقی را عهده دار است. لایه شبکه مسیرهای منطقی یا Logical Path بین مبدأ و مقصد ایجاد می کند که به اصطلاح مدارهای مجازی یا Virtual Circuits نامگذاری می شوند، این مدارها باعث می شوند که هر بسته اطلاعاتی بتواند راهی برای رسیدن به مقصدش پیدا کند. لایه شبکه همچنین وظیفه مدیریت خطا در لایه خود، ترتیب دهی بسته های اطلاعاتی و کنترل ازدحام را نیز بر عهده دارد. ترتیب بسته های اطلاعاتی بسیار مهم است زیرا هر پروتکلی برای خود یک حداکثر اندازه بسته اطلاعاتی تعریف کرده است. برخی اوقات پیش می آید که بسته های اطلاعاتی از این حجم تعریف شده بیشتر می شوند و به ناچار این گونه بسته های به بسته های کوچکتری تقسیم می شوند و برای هر کدام از این بسته های اطلاعاتی یک نوبت یا Sequence داده می شود که معلوم شود کدام بسته اول است و کدام بسته دوم و … به این عدد به اصطلاح Sequence Number هم گفته می شود.
