مدفع

لغت نامه دهخدا

مدفع. [ م َ ف َ ] ( ع اِ ) آب رو رودبار. ( منتهی الارب ). جای رفتن آب. ( مهذب الاسماء ). مجرای آب بین دافعتین. ( از متن اللغة ). رجوع به دافعة شود. || جای گرد آمدن آب. ( منتهی الارب ): مدفع الوادی ؛ قسمت پست تر وادی . ( از متن اللغة ). ج ، مدافع. رجوع به مدافع شود. || محل دفع. ( ناظم الاطباء ). || ( مص ) دادن کسی را چیزی. ( منتهی الارب ). تأدیه کردن. ( از اقرب الموارد ). برگرداندن امانتی را به کسی. ( از متن اللغة ): دَفَعَه ُ دَفْعاً و مَدْفَعاً؛ اعطاه. ( متن اللغة ). رجوع به دفع شود. || راندن کسی را. ( منتهی الارب ). بسختی و قوت کسی را دور کردن و کنار زدن.( از اقرب الموارد ). ازاله کردن به قوت. دفع. ( اقرب الموارد ) ( متن اللغة ). دفاع. ( متن اللغة ). || سپوختن. ( منتهی الارب ). داخل کردن. چیزی را در چیزی دیگر. ( از اقرب الموارد ). رجوع به دفع شود. || کار کردن از کسی رنجش را. ( منتهی الارب ). حمایت کردن از کسی در برابر اذیت و آزاری. ( از متن اللغة ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به دفع شود. || دفع. ( اقرب الموارد ). رجوع به معانی دفع در ردیف خود شود.
مدفع. [ م ِ ف َ ] ( ع اِ ) آلت دفع. ( اقرب الموارد ). توپ که قوی آلت حرب است. ( منتهی الارب ). بر آلاتی اطلاق شود که آتش وگلوله و دیگر چیزهای کشنده بر سر دشمن بارند. ( از متن اللغة ). ج ، مدافع. رجوع به مدفعة شود. || ( ص ) بسیار دفعکننده و راننده. ( منتهی الارب ). شدیدالدفع. ( متن اللغة ). دفوع. ( اقرب الموارد ). ج ، مدافع.
مدفع. [ م ُ دَف ْف َ ] ( ع ص ) شتر نجیب . || شتر خوار و هجین . || مردم رانده و حقیر. ( منتهی الارب ). محقور. مطرود. حقیری که به مهمانی رود و نپذیرندش و درخواست کند و ندهندش. ( از متن اللغة ). مهمانی که قوم او را یکی بر دیگری دفع کند و حواله نماید. ( منتهی الارب ). مرد ذلیل. ( از متن اللغة ). || درویش. ( منتهی الارب ) ( مهذب الاسماء ). || آنکه در نسب خود معروف نباشد، کأنه دفع عنه. ( منتهی الارب ).
مدفع. [ م ُ دَف ْ ف ِ ] ( ع ص ) دفعکننده. ( آنندراج ).

فرهنگ معین

(مَ فَ ) [ ع . ] (اِ. ) جای گرد آمدن آب ، مجرای آب . ج . مدافع .

فرهنگ عمید

۱. جای گرد آمدن آب.
۲. مجرای آب.
۱. (نظامی ) آلت دفاع از قبیل توپ و تفنگ.
۲. [قدیمی] آلت دفع.

پیشنهاد کاربران

بپرس