مُدَرِّسی، تقی (تهران ۱۳۱۱ـ امریکا ۱۳۷۶ش)
داستان نویس ایرانی. در خانواده ای روحانی پرورش یافت. وقتی دانشجوی طب بود، اولین رمانش، یکلیا و تنهایی او (۱۳۳۴)، را نوشت که جایزۀ مجلۀ سخن را برای بهترین رمان سالبه خود اختصاص داد. در ۱۳۳۷ش سردبیر مجلۀ صدف شد. در ۱۳۳۸ش پایان نامۀ دکتری اش را دربارۀزار (نشانگانی که بومیان آن را نوعی از جن زدگی می پندارند) نوشت. انجام دادنِ این تحقیق در حاشیۀ خلیج فارس، در شکل بخشیدن به حال و هوای وهمناک و رئالیسم جادوییِ داستان هایش نقش مؤثری ایفا کرد. سپس برای ادامۀ تحصیل در رشتۀ روان پزشکی به امریکا رفت. در آن جا با آن تیلر، نویسندۀ مشهور، ازدواج کرد و به تدریس روان کاوی در دانشگاه پرداخت. پس از انقلاب، رمان های کتاب آدم های غایب (۱۳۶۸ش) و آداب زیارت (۱۳۶۹ش) را نوشت. این کتاب ها به انگلیسی ترجمه شده اند. آداب زیارت در ۱۳۷۳ش به فرانسوی نیز ترجمه شده است.
داستان نویس ایرانی. در خانواده ای روحانی پرورش یافت. وقتی دانشجوی طب بود، اولین رمانش، یکلیا و تنهایی او (۱۳۳۴)، را نوشت که جایزۀ مجلۀ سخن را برای بهترین رمان سالبه خود اختصاص داد. در ۱۳۳۷ش سردبیر مجلۀ صدف شد. در ۱۳۳۸ش پایان نامۀ دکتری اش را دربارۀزار (نشانگانی که بومیان آن را نوعی از جن زدگی می پندارند) نوشت. انجام دادنِ این تحقیق در حاشیۀ خلیج فارس، در شکل بخشیدن به حال و هوای وهمناک و رئالیسم جادوییِ داستان هایش نقش مؤثری ایفا کرد. سپس برای ادامۀ تحصیل در رشتۀ روان پزشکی به امریکا رفت. در آن جا با آن تیلر، نویسندۀ مشهور، ازدواج کرد و به تدریس روان کاوی در دانشگاه پرداخت. پس از انقلاب، رمان های کتاب آدم های غایب (۱۳۶۸ش) و آداب زیارت (۱۳۶۹ش) را نوشت. این کتاب ها به انگلیسی ترجمه شده اند. آداب زیارت در ۱۳۷۳ش به فرانسوی نیز ترجمه شده است.