مدرسه موشها بخشی از یک جُنگ بود، یک جُنگ ۱۱–۱۰ قسمتی که در سال ۱۳۶۰ پخش می شد و قرار بود بچه ها را تشویق کند که مدرسه بروند. این برنامه عروسکی را مرضیه برومند کارگردانی و از عروسک گردانان و صداپیشگانی نظیر ایرج طهماسب، حمید جبلی و فاطمه معتمدآریا استفاده کرد.
... [مشاهده متن کامل]
گروه کودک شبکه ۱، طرح ساخت این بخش را به مرضیه برومند سفارش داد. البته آن موش ها با موش های نسخه نهائی خیلی فرق داشتند، خیلی بی رنگ ورو بودند و غیر از کُپُل و عینکی بقیه شخصیت ها شکل نگرفته بودند.
صوفیا محمودی، شعرِ می رم مدرسه. جیبام پره فندق و پسته را سرود و محمد رضا علیقلی موسیقی را تنظیم کرد. بیشتر متن سریال مدرسه موش ها را احمد بهبهانی نوشت.
شاعر شعر «ک مثل کپل…» که برای تیتراژ سریال مدرسهٔ موش ها استفاده می شد سیدابوالقاسم حسینی ژرفا، یکی از آخوندهای شیعه، است.
به علت استقبال زیاد مردم سری دوم مدرسه موش ها در ۱۰۴ قسمت ساخته و به نمایش گذاشته شد و آخرین قسمت آن در سال ۶۳ جمعه ظهرها به نمایش گذاشته شد. سال ۶۳ در دوره اوج سریال مدرسه موش ها، شهر موشها ساخته شد و در سال ۱۳۶۴ به نمایش گذاشته شد.
مرضیه برومند دربارهٔ حواشی شهر موش ها گفت:
سروکله زدن با مسئولین تلویزیون بسیار طاقت فرسا بود. آنها دائماً متن ها را می خواندند و سعی می کردند به زور نکات غیراخلاقی و غیرآموزشی از درون متن ها کشف کنند. به هر حرکت بامزهٔ موش ها، ایراد می گرفتند. از نظر آنها کاربرد صفاتی مثل «دم دراز» و «گوش دراز» یا «کپل» به بچه موش ها، کاری نادرست وِ غیراخلاقی بود. بچه ها نباید خوراکی ها را از دست یکدیگر قاپ می زدند، نباید توی کلاس شلوغ می کردند، چون از نظر آنها بدآموزی داشت! هنگام ضبط برنامه هم پشت صحنه داستانی بود. دائماً یکی پشت پاراوان ایستاده بود و یواشکی سرک می کشید که مبادا عروسک گردان ها موقع تمرین یا ضبط، بدن هایشان خدایی نکرده با هم تماس پیدا کند.
• دُم باریک: موش موشکِ من، می خوره غُصه، که نمی تونه بره مدرسه.
• گوش دراز: دیوو، دیوو، دارم می شنوم. صدای پای یک موشِ بزرگ را می شنوم.
• معلم: بنشینید بچه موش های عزیز!
• عینکی: ساکت! ساکت باشید!
• خوش خواب: من کی ام؟ اینجا کجاست؟
... [مشاهده متن کامل]
گروه کودک شبکه ۱، طرح ساخت این بخش را به مرضیه برومند سفارش داد. البته آن موش ها با موش های نسخه نهائی خیلی فرق داشتند، خیلی بی رنگ ورو بودند و غیر از کُپُل و عینکی بقیه شخصیت ها شکل نگرفته بودند.
صوفیا محمودی، شعرِ می رم مدرسه. جیبام پره فندق و پسته را سرود و محمد رضا علیقلی موسیقی را تنظیم کرد. بیشتر متن سریال مدرسه موش ها را احمد بهبهانی نوشت.
شاعر شعر «ک مثل کپل…» که برای تیتراژ سریال مدرسهٔ موش ها استفاده می شد سیدابوالقاسم حسینی ژرفا، یکی از آخوندهای شیعه، است.
به علت استقبال زیاد مردم سری دوم مدرسه موش ها در ۱۰۴ قسمت ساخته و به نمایش گذاشته شد و آخرین قسمت آن در سال ۶۳ جمعه ظهرها به نمایش گذاشته شد. سال ۶۳ در دوره اوج سریال مدرسه موش ها، شهر موشها ساخته شد و در سال ۱۳۶۴ به نمایش گذاشته شد.
مرضیه برومند دربارهٔ حواشی شهر موش ها گفت:
سروکله زدن با مسئولین تلویزیون بسیار طاقت فرسا بود. آنها دائماً متن ها را می خواندند و سعی می کردند به زور نکات غیراخلاقی و غیرآموزشی از درون متن ها کشف کنند. به هر حرکت بامزهٔ موش ها، ایراد می گرفتند. از نظر آنها کاربرد صفاتی مثل «دم دراز» و «گوش دراز» یا «کپل» به بچه موش ها، کاری نادرست وِ غیراخلاقی بود. بچه ها نباید خوراکی ها را از دست یکدیگر قاپ می زدند، نباید توی کلاس شلوغ می کردند، چون از نظر آنها بدآموزی داشت! هنگام ضبط برنامه هم پشت صحنه داستانی بود. دائماً یکی پشت پاراوان ایستاده بود و یواشکی سرک می کشید که مبادا عروسک گردان ها موقع تمرین یا ضبط، بدن هایشان خدایی نکرده با هم تماس پیدا کند.
• دُم باریک: موش موشکِ من، می خوره غُصه، که نمی تونه بره مدرسه.
• گوش دراز: دیوو، دیوو، دارم می شنوم. صدای پای یک موشِ بزرگ را می شنوم.
• معلم: بنشینید بچه موش های عزیز!
• عینکی: ساکت! ساکت باشید!
• خوش خواب: من کی ام؟ اینجا کجاست؟
