یکی از مدارس بزرگ و آباد که در آخر قرن گذشته پی ریزی شد و در آغاز این قرن به پایان رسید. مدرسه یی است که اکنون مدرسه مطهری نام گرفته است و در تهران در کنار مجلس شورای ملی واقع است. بانی این مدرسه میرزا حسین خان سپهسالار قزوینی صدر اعظم وقت و رجل سیاسی و تجدد خواه دوره ناصرالدین شاه قاجار است . این مدرسه پس از مدرسه چهار باغ اصفهان بزرگ ترین و با شکوه ترین بنای مذهبی در ایران است . سپهسالار در سال ۱۲۹۶ ه.ق . یعنی دو سال پیش از مرگش پی ریزی و بنیان گذاری این ساختمان عظیم را آغاز کرد و خود تا سال ۱۲۹۷ ه.ق .در ساختمان آن دخالت و نظارت میکرد و چون در سال ۱۲۹۸ ه.ق .در مشهد بدرود حیات گفت برادرش یحیی خان مشیرالدوله در تکمیل و اتمام این بنا همت گماشت ولی روزگار باو نیز مجال نداد که ساختمان را از هر حیث تمام کند و پس از مرگ وی قسمتی از ناتمامیها و تزیینات تدریجا بوسیله نایب التولیه های وقت انجام یافت . همزمان با تاسیس دانشگاه تهران وزارت فرهنگ وقت در سال ۱۳۱۳ ه.ش . آنجا را محل دانشکده معقول و منقول قرار داد ولی بعدا این دانشکده به محل دیگر منتقل شد . این مدرسه شامل مدرسه و مسجد هر دو میباشد و بهر دو اسم نیز شهرت دارد و از بزرگترین مدارس تهران است . طول صحن آن تقریبا ۶۲ و عرض آن ۶۱ متر است . ساختمانش دو طبقه و در هر طبقه حجراتی جهت سکنای طلاب ساخته شده که مجموع آنها قریب شصت حجره است . در چهار طرف اضلاع ساختمان چهار ایوان قرار دارد که ایوان بزرگ اصلی در طرف جنوب واقع شده و منتهی به مقصوره و گنبد عظیم میشود. گنبد و شبستان آن از نظر بزرگی و عظمت کمتر از گنبدهای مساجد بزرگ دوره صفویه نیست ولی از نظر زیبائی و مهندسی بپایه آنها نمیرسد مدرسه ناصریه .
