مدرسه در منزل

مدرسه در منزل یا آموزش در خانه عبارت است از آموزش به کودکان که در داخل خانه صورت می گیرد. این آموزش غالباً توسط والدین یا معلم خصوصی انجام می شود. عبارت است از آموزش و تعلیم کودکان در منزل، که نوعاً بوسیلهٔ خود والدین یا آموزگاران حرفه ای صورت می پذیرد، به جای آنکه، در فضای مدارس عمومی یا خصوصی انجام گیرد. بسیاری از خانواده هایی که کار را با پیاده کردن ساختار آموزشی رسمی مدرسه در خانه شروع می کنند، معمولاً به روش هایی برای ترویج آموزش در خارج از مدرسه روی می آورند که رسمیت کمتری دارند. آموزش در خانه ( Homeschooling ) ، اصطلاحی است که استفاده از آن در آمریکای شمالی رایج است، درحالی که اصطلاح home education ( با همان معنا ) بیشتر در بریتانیا، سایر مناطق اروپا و در بسیاری از کشورهای دیگر رواج دارد. قبل از تصویب قوانین اجباری شرکت در مدرسه، بخش اعظم آموزش های دوران کودکی توسط خانواده یا جامعه انجام می شد. در بسیاری از کشورها، تدریس در خانه، به معنای امروزی آن، به عنوان جایگزینی برای شرکت در مدارس دولتی و خصوصی تلقی شده و یک گزینه قانونی برای والدین به شمار می رود. اما در کشورهای دیگر، آموزش در خانه غیرقانونی بوده یا محدود به شرایط خاصی است که در مطلبی تحت عنوان «وضعیت بین المللی آموزش در خانه و آمار و ارقام مربوط به آن» مورد اشاره قرارگرفته است. بر طبق نظرسنجی های مرکز ملی آموزش خانگی در آمریکا، حدود سه درصد از کودکان در آمریکا در فاصله بین سال های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۲ از آموزش در خانه استفاده کرده اند و از سال ۲۰۱۶ تاکنون در آمریکا حدود ۲/۳ میلیون دانش آموز آموزش دیده در خانه وجود داشته است ( بریان، ۲۰۱۶ ) . مطالعات نشان داده است که از میان این کودکان، ۸۳ درصد سفیدپوست، ۵ درصد سیاه پوست و ۷ درصد بومی آمریکای لاتین و حدود ۲ درصد نیز آسیایی یا از جزایر اقیانوس آرام بوده اند.
والدین دو انگیزه اصلی را برای آموزش در خانه مورد اشاره قرار می دهند: نارضایتی از مدارس و علاقه به مشارکت بیشتر در فرایند یادگیری و رشد فرزندان خود. نارضایتی والدین از مدارس موجود، نگرانی دربارهٔ محیط مدرسه، کیفیت تدریس، برنامه آموزشی، زورگویی های سیستم آموزشی و نیز عدم اعتماد به توانایی مدرسه در برآوردن نیازهای خاص فرزندان آن ها ناشی می شود. بعضی از والدین آموزش در خانه را ازاین جهت انتخاب می کنند که بتوانند کنترل و نظارت بیشتری بر ماهیت و کیفیت محتوای تدریس شده داشته باشند و بدین وسیله استعدادهای فردی فرزندان خود را بهتر پرورش دهند، آموزش های مذهبی و اخلاقی مدنظر خودشان را ارائه دهند و از مزیت آموزش رودررو ( یک به یک ) بهره مند شوند؛ چراکه این نوع آموزش به کودک این امکان را می دهد که زمان بیشتری را صرف فعالیت های دوران کودکی، جامعه پذیری و یادگیری غیردانشگاهی بنماید. بسیاری از والدین نیز تحت تأثیر فلسفه های آموزشی افراد دیگری چون سوزان ساترلند ایساکس، شارلوت میسون، جان هولت و سر کنت رابینسون قرار دارند. همچنین آموزش در خانه را می توان یکی از عوامل تأثیرگذار در انتخاب سبک تربیتی دانست. آموزش در خانه می تواند گزینه ای برای خانواده های ساکن در مناطق روستایی دورافتاده باشد، یا آن هایی که موقتاً در خارج از کشور اقامت دارند و همچنین برای کسانی که مرتب در سفر به سر می برند. بسیاری از ورزشکاران جوان، هنرپیشه ها و موسیقیدان ها در خانه درس خوانده اند تا بتوانند خود را با برنامه های آموزشی و تمرینی خود وفق دهند. آموزش در خانه را می توان با مربیگری و کارآموزی هم مرتبط دانست که در آن یک معلم خصوصی سال ها با شاگرد خود کار می کند تا به خوبی او را پرورش دهد. در سالیان اخیر، آموزش در خانه در آمریکا رواج بیشتری یافته و درصد کودکان بین سنین ۵ تا ۱۷ سال که از آموزش در خانه بهره می برند، از ۱/۷ درصد در سال ۱۹۹۹ به ۳ درصد در سال تحصیلی ۱۲–۲۰۱۱ افزایش یافته است.