مدرس رضوی محمدتقی

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] محمدتقی مدرس رضوی در سال 1314ق در مشهد مقدس چشم به جهان گشود. پدرش یکی از علمای بزرگ خراسان و مدرس آستان قدسی رضوی و صاحب تألیفات زیادی بود.
محمدتقی تا سن پنج سالگی نزد پدرش درس می خواند، سپس به مکتب خانه رفت و قرآن، کتاب «صد کلمه» از امام علی(ع) و ترجمه آن، صرف، نحو، و جامع المقدمات را که جزء کتب درسی آن زمان بود، فراگرفت و آن گاه پدرش او را در مدرسه «رحیمیه» ثبت نام کرد و پس از امتحان، او را به کلاس چهارم پذیرفتند.
محمدتقی در حالی که کلاس چهارم، پنجم و ششم را می خواند، در کلاس های پایین تر تدریس هم می نمود و در غیاب معلمان، کلاس های درس فارسی و صرف و نحو را به خوبی و شایستگی اداره می کرد.
وی با خواندن کلاس هفتم، وارد حوزه علمیه شد و کتاب های مغنی، مطول، شرح منظومه و بیست مقاله را نزد میرزا عبدالجواد ادیب نیشابوری آموخت.
او با تشویق پدرش، به آموختن ریاضیات شامل، جبر، هندسه و مقابله پرداخت و سپس به فراگیری کتاب های اقلیدس، تشریح الافلاک، خلاصة الحساب، شرح لمعه و قوانین مشغول گشت. او همچنین زبان فرانسه نیز آموخت و برای تکمیل تحصیلات خود عازم تهران شد. وی بعد از طی مراحلی در مدرسه «البانس فرانسه» در تهران ثبت نام کرد و زبان فرانسه و مکالمه آن را تکمیل نمود و به مشهد عزیمت کرد. با درگذشت پدرش در سال 1342ق، مسئولیت امرار معاش خانواده به عهده وی محول شد و مدتی بعد او را به جای پدرش در آستان قدس رضوی منصوب نمودند و او تدریس طلاب علوم دینی آستان را بر عهده گرفت و امور آموزشی مدرسه عالی سپهسالار «مدرسه عالی شهید مطهر فعلی» را به او محول نمودند.
وی بعدها به عنوان معلم و ناظم مدرسه عالی سپهسالار منصوب شد، علاوه بر این در دارالفنون، مدرسه علمیه معرفت و شرافت نیز تدریس می کرد.

دانشنامه آزاد فارسی

مُدَرّس رضوی، محمدتقی (مشهد ۱۲۷۴ـ تهران ۱۳۶۵ش)
کتاب شناس، مصحح و پژوهشگر ایرانی، استاد ممتاز دانشگاه تهران. نخست، در آستانۀ قدس رضوی به تدریس پرداخت. سپس در ۱۳۱۰ش در تهران، عهده دار امور آموزشی مدرسۀ عالی سپهسالار (شهید مطهری کنونی) شد و در ضمن به تدریس در مدارس متوسطه نیز می پرداخت. سپس مدیر داخلی و معلم دانشکدۀ معقول و منقول شد. چندی نیز با سازمان لغت نامۀ دهخدا همکاری کرد و پس از آن به تدریس در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران پرداخت تا آن که به استادی دانشگاه تهران رسید. با زبان فرانسه هم آشنا بود. در ۱۳۴۴ش بازنشسته شد. از تألیفات اوست: احوال و آثار خواجه نصیرالدین طوسی؛ از تصحیحات اوست: سیرالعباد سنایی؛ دیوان سنایی؛ دیوان انوری، کارنامۀ بلخ؛ دیوان سیدحسن غزنوی؛ اساس الاقتباس؛ تنسوخ نامۀ ایلخانی؛ حدیقةالحقیقه؛ المعجم فی معاییر اشعار عجم.

پیشنهاد کاربران

بپرس