مدجن

مدجن در عین حال در اشاره به سبکی از معماری و تزئینات ایبریایی به کار می رود که در سده های ۱۲ تا ۱۶ میلادی رواج داشت و اشکال آن قویاً از ذوق و فنون مراکشی تأثیر گرفته بود.
مدجنان همانند مُسْتَعْرِبان چون دو زبان ( عربی و اسپانیولی ) فراگرفته بودند، در انتقال دانش و میراث اسلامی به مسیحیان کمک کردند. البته، چون مُدَجَّنان جایگاه اجتماعی مناسبی نداشتند از بُعد فرهنگی کمتر از مستعرِبان بر جامعه مسیحی تأثیر نهاده اند.
در این دوره رهبران و بزرگان مسیحی هرچند نسبت به اسلام به عنوان یک دین، دشمنی داشتند و با هویت دینی مدجنان به سختی مقابله می کردند، اما رویکرد مثبتی به علوم اسلامی داشتند، به ویژه از سده ۵ق/۱۱م به بعد اقدامهای گسترده ای را به منظور ترجمه و توسعه این علوم انجام دادند.
آلفونس دهم، پادشاه قَشْتالَه، گروهی از مدجنان را در دربارش گرد آورد تا با مترجمان آن جا همکاری کنند. چون کار ترجمه در شهرهایی نظیر سَرَقُسْطَه، طُرْطُوشَه، بَرْشَلُونَه، مُرسِیَه، طَرَسُونَه، طُلَیْطُلَه و اِشْبِیلِیَّه انجام می گرفته در آنها شمار قابل توجهی از مُدَجَّنان زندگی می کردند.