مدارس شبانه روزی بومیان کانادا شبکه ای از مدارس برای مردم بومی کانادا بود که توسط دپارتمان امور سرخ پوستان دولت کانادا بودجه آن تأمین و توسط کلیساهای مسیحی کانادا اداره می شد. این مدارس برای آشنا کردن کودکان بومی با فرهنگ غالب کانادایی و دور ساختن آنها از فرهنگ و زبان بومی قبیله هایشان طراحی شده بود. این مدارس حدود صد سال از ۱۸۸۰ مشغول به کار بودند و حدود ۳۰ درصد از کودمان بومی ( ۱۵۰ هزار کودک ) در کل کانادا در آنها تحصیل کردند. [ ۱] [ ۲] [ ۳] این مدارس زندگی افراد بومی را به طرز منفی تحت تأثیر قرار داد، جوامع آنها را مختل کرد و در دراز مدت مشکلات اساسی برای بومیان کانادا ایجاد کرد. [ ۳] آخرین مدرسه شبانه روزی بومیان در سال ۱۹۹۶ بسته شد. دانش آموزان قبلی این مدارس درخواست غرامت و جبران خسارت کردند که منجر به تصویب توافقنامه مدارس شبانه روزی سرخ پوستان در سال ۲۰۰۷ و همین طور عذرخواهی رسمی توسط نخست وزیر کانادا استفن هارپر در سال ۲۰۰۸ شد. [ ۳]
در دهه ۱۸۷۰ هم دولت فدرال کانادا و هم روسای قبایل بومیان تمایل داشتند که فراهم کردن امکان تحصیل برای کودکان بومی در توافقنامه های آنها گنجانده شود. رهبران بومیان امیدوار بودند که تحصیل در مدارس اروپایی - کانادایی به کودکان آن ها کمک کند تا مهارت های اجتماع جدید را فراگیرند. با تصویب لایحه آمریکای شمالی بریتانیایی در سال ۱۸۶۷ و لایحه بومیان در ۱۸۷۶ دولت موظف شد برای کودکان بومی امکان تحصیل در مدارس را فراهم آورد تا با اجتماع کانادا وفق پذیر شوند. هدف دولت فدرال این بود که بومیان از نظر اقتصادی به خودکفایی رسیده تا بودجه دولتی کمتر صرف آن ها شود؛ بنابراین دولت با همکاری مبلغان مسیحی تشویق به مسیحی کردن بومیان و خودکفایی اقتصادی آن ها پرداخت. مدارس شبانه روزی که دولت فدرال تأسیس کرد مدارسی نبود که رهبران بومیان در نظر داشتند. [ ۳]
مدارس شبانه روزی دانش آموزان بومی را در انزوا و به دور از خانواده هایشان قرار می داد. حتی خواهر و برادرها از یکدیگر جدا می شدند و در یک مدرسه قرار نداشتند. مدارس تفکیک جنسیتی داشتند. با ورود به مدارس دانش آموزان از نظر ظاهری نیز تغییر می کردند. موهای آنها کوتاه می شد و به جای لباس های محلی خود باید یونیفرم مدرسه را می پوشیدند. در بسیاری از موارد نام آن ها که نام های بومی بود نیز تغییر می کرد و به آنها نام های مسیحی/اروپایی داده می شد. مبلغان مسیحی زمان زیادی را صرف آموزش مسیحیت به دانش آموزان می کردند و به پا داشتن آداب و رسوم سنتی بومیان توسط دانش آموزان ممنوع بود. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر دهه ۱۸۷۰ هم دولت فدرال کانادا و هم روسای قبایل بومیان تمایل داشتند که فراهم کردن امکان تحصیل برای کودکان بومی در توافقنامه های آنها گنجانده شود. رهبران بومیان امیدوار بودند که تحصیل در مدارس اروپایی - کانادایی به کودکان آن ها کمک کند تا مهارت های اجتماع جدید را فراگیرند. با تصویب لایحه آمریکای شمالی بریتانیایی در سال ۱۸۶۷ و لایحه بومیان در ۱۸۷۶ دولت موظف شد برای کودکان بومی امکان تحصیل در مدارس را فراهم آورد تا با اجتماع کانادا وفق پذیر شوند. هدف دولت فدرال این بود که بومیان از نظر اقتصادی به خودکفایی رسیده تا بودجه دولتی کمتر صرف آن ها شود؛ بنابراین دولت با همکاری مبلغان مسیحی تشویق به مسیحی کردن بومیان و خودکفایی اقتصادی آن ها پرداخت. مدارس شبانه روزی که دولت فدرال تأسیس کرد مدارسی نبود که رهبران بومیان در نظر داشتند. [ ۳]
مدارس شبانه روزی دانش آموزان بومی را در انزوا و به دور از خانواده هایشان قرار می داد. حتی خواهر و برادرها از یکدیگر جدا می شدند و در یک مدرسه قرار نداشتند. مدارس تفکیک جنسیتی داشتند. با ورود به مدارس دانش آموزان از نظر ظاهری نیز تغییر می کردند. موهای آنها کوتاه می شد و به جای لباس های محلی خود باید یونیفرم مدرسه را می پوشیدند. در بسیاری از موارد نام آن ها که نام های بومی بود نیز تغییر می کرد و به آنها نام های مسیحی/اروپایی داده می شد. مبلغان مسیحی زمان زیادی را صرف آموزش مسیحیت به دانش آموزان می کردند و به پا داشتن آداب و رسوم سنتی بومیان توسط دانش آموزان ممنوع بود. [ ۳]
