مدار هاله

مدار هاله. ( به انگلیسی: Halo orbit ) یک مدار تناوبی سه بعدی در نزدیکی یکی از نقاط L1، L2 یا L3 لاگرانژی در مسئله سه جسم مکانیک مداری است. اگرچه یک نقطهٔ لاگرانژ فقط یک نقطه در فضای خالی است، اما ویژگی خاص آن این است که می تواند مرکز مدار قرار بگیرد ( مداری که تا مدتی برای یک جرم سوم؛ ماهواره، می تواند یک پارکینگ باشد ) . مدارهای هاله را می توان ناشی از تعامل بین کشش گرانشی دو بدن سیاره ای و کوریولیس و نیروی مرکزگرا بر روی یک فضاپیما دانست. مدار هاله در هر سیستم سه بدنه، به عنوان مثال، سیستم ماهواره ای خورشید - زمین - مدارگرد یا سیستم ماهواره ای کره زمین و ماه - گردشگر، وجود دارد. «خانواده» های مداوم هر دو مدار: هاله شمالی و جنوبی، در هر نقطهٔ لاگرانژ وجود دارند. از آنجا که مدار هاله ها ناپایدار هستند، برای نگهداری موقعیت مداری به نگه دارندهٔ ایستگاه نیاز است.
بیشتر ماهواره ها در مدار هاله ماهواره هایی هستند که برای هدف های علمی؛ مثلاً تلسکوپ های فضایی، به کار مشغولند.
رابرت دبلیو فرخار در پایان نامهٔ دکتری سال ۱۹۶۸ خود برای نخستین بار از نام «هاله» برای این مدارها استفاده کرد. [ ۱] او استفادهٔ فضاپیماها را در مدار هالهٔ خاص در سمت پنهان ماه ( زمین - ماه L2 ) به عنوان ایستگاه رلهٔ ارتباطی برای مأموریت آپولو به سمت دور ماه پیشرفت داد. یک فضاپیما در چنین مدار هاله ای از دیدگاه مستمری؛ برای دیدن هم زمین و هم سمت دور ماه، برخوردار است. تا پایان پروژهٔ آپولو، هیچ ماهواره رله ای با آپولو پرتاب نشد، زیرا همه فرودهای انجام شده در سمت نزدیک ماه صورت گرفت. [ ۲]