مداخله عروق کرونر از راه پوست ( PCI ) یک روش غیر جراحی است که برای درمان تنگی عروق کرونر قلب که در بیماری عروق کرونر یافت می شود، استفاده می شود . این فرآیند شامل ترکیب آنژیوپلاستی عروق کرونر با استنت گذاری است، که عبارت است از قرار دادن یک لوله سیمی دائمی که یا شستشوی دارو ( DES ) یا از فلز لخت ( BMS ) تشکیل شده است. بالون تحویل استنت از کاتتر آنژیوپلاستی با رسانه هایی باد می شود تا تماس بین پایه های استنت و دیواره رگ را برقرار کند ( نصب استنت ) ، بنابراین قطر رگ خونی را افزایش می دهد. پس از دسترسی به جریان خون از طریق شریان فمورال یا رادیال ، این روش از کاتتریزاسیون کرونر برای تجسم رگ های خونی در تصویربرداری اشعه ایکس استفاده می کند. پس از این، یک متخصص قلب مداخله ای می تواند آنژیوپلاستی عروق کرونر را با استفاده از یک کاتتر بالونی انجام دهد که در آن یک بالون تخلیه شده به داخل شریان انسداد شده وارد شده و برای رفع تنگی باد می شود. برای باز نگه داشتن رگ خونی می توان از دستگاه های خاصی مانند استنت استفاده کرد. روش های مختلف دیگری نیز می تواند انجام شود.
PCI اولیه استفاده فوری از PCI در افراد مبتلا به حمله قلبی حاد است، به ویژه در مواردی که شواهدی از آسیب قلبی در نوار قلب وجود دارد . PCI همچنین در افراد پس از سایر اشکال انفارکتوس میوکارد یا آنژین ناپایدار که در آن خطر حوادث بعدی وجود دارد، استفاده می شود. در نهایت، PCI ممکن است در افراد مبتلا به آنژین صدری پایدار استفاده شود، به خصوص اگر کنترل علائم با دارو دشوار باشد. PCI جایگزینی برای پیوند بای پس عروق کرونر ( CABG، که اغلب به عنوان "جراحی بای پس" شناخته می شود ) است، که با پیوند عروق از نقاط دیگر بدن، شریان های تنگی را دور می زند. تحت شرایط خاصی مانند انسداد گسترده، زمینه دیابت ، CABG ممکن است برتر باشد. [ ۲]
آنژیوپلاستی عروق کرونر اولین بار در سال 1977 توسط آندریاس گرونتسیگ در سوئیس معرفی شد. [ نیازمند منبع]
PCI عمدتاً برای باز کردن یک شریان کرونر مسدود شده و بازگرداندن جریان خون شریانی به بافت قلب، بدون نیاز به جراحی قلب باز استفاده می شود. در بیماران مبتلا به عروق کرونر محدود یا مسدود شده، PCI ممکن است بهترین گزینه برای برقراری مجدد جریان خون و همچنین جلوگیری از آنژین ( درد قفسه سینه ) ، انفارکتوس میوکارد ( حمله قلبی ) و مرگ باشد. امروزه، PCI معمولاً شامل قرار دادن استنت هایی مانند استنت های فلزی لخت، استنت های دارویی و داربست های عروقی کاملاً قابل جذب ( یا استنت های حل شونده طبیعی ) است. نشان داده شده است که استفاده از استنت در سه ماه اول پس از PCI مهم است. پس از آن، شریان می تواند به خودی خود باز بماند. [ ۳] این پیش فرض برای ساخت استنت های قابل جذب زیستی است که پس از عدم نیاز به طور طبیعی حل می شوند. [ نیازمند منبع]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفPCI اولیه استفاده فوری از PCI در افراد مبتلا به حمله قلبی حاد است، به ویژه در مواردی که شواهدی از آسیب قلبی در نوار قلب وجود دارد . PCI همچنین در افراد پس از سایر اشکال انفارکتوس میوکارد یا آنژین ناپایدار که در آن خطر حوادث بعدی وجود دارد، استفاده می شود. در نهایت، PCI ممکن است در افراد مبتلا به آنژین صدری پایدار استفاده شود، به خصوص اگر کنترل علائم با دارو دشوار باشد. PCI جایگزینی برای پیوند بای پس عروق کرونر ( CABG، که اغلب به عنوان "جراحی بای پس" شناخته می شود ) است، که با پیوند عروق از نقاط دیگر بدن، شریان های تنگی را دور می زند. تحت شرایط خاصی مانند انسداد گسترده، زمینه دیابت ، CABG ممکن است برتر باشد. [ ۲]
آنژیوپلاستی عروق کرونر اولین بار در سال 1977 توسط آندریاس گرونتسیگ در سوئیس معرفی شد. [ نیازمند منبع]
PCI عمدتاً برای باز کردن یک شریان کرونر مسدود شده و بازگرداندن جریان خون شریانی به بافت قلب، بدون نیاز به جراحی قلب باز استفاده می شود. در بیماران مبتلا به عروق کرونر محدود یا مسدود شده، PCI ممکن است بهترین گزینه برای برقراری مجدد جریان خون و همچنین جلوگیری از آنژین ( درد قفسه سینه ) ، انفارکتوس میوکارد ( حمله قلبی ) و مرگ باشد. امروزه، PCI معمولاً شامل قرار دادن استنت هایی مانند استنت های فلزی لخت، استنت های دارویی و داربست های عروقی کاملاً قابل جذب ( یا استنت های حل شونده طبیعی ) است. نشان داده شده است که استفاده از استنت در سه ماه اول پس از PCI مهم است. پس از آن، شریان می تواند به خودی خود باز بماند. [ ۳] این پیش فرض برای ساخت استنت های قابل جذب زیستی است که پس از عدم نیاز به طور طبیعی حل می شوند. [ نیازمند منبع]
