مخمل آبی ( به انگلیسی: Blue Velvet ) فیلمی نئو نوآر به نویسندگی و کارگردانی دیوید لینچ محصول سال ۱۹۸۶ است. نام مخمل آبی از آهنگی به همین نام از بابی وینتون گرفته شده است.
فیلم نامه ی مخمل آبی اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ میان بسیاری دست به دست شد و استودیوهای بزرگی آن را به دلیل مضمون جنسی و خشونت بار آن رد کردند. بعد از شکست فیلم قبلی لینچ به نام تلماسه لینچ سعی کرد داستان شخصی تری را به نمایش بگذارد که به مشخصه های سوررئالیستی فیلم اول او کله پاک کن ( ۱۹۷۷ ) نزدیک باشد. استودیوی مستقل «De Laurentiis Entertainment Group ( DEG ) » که در آن زمان متعلق به تهیه کننده ایتالیایی، دینو دلارنتیس بود قبول کرد که هزینه های ساخت و تهیه فیلم را بر عهده بگیرد.
... [مشاهده متن کامل]
مخمل آبی ابتدا نقدهای متفاوتی از منتقدان دریافت کرد و بسیاری مضمون قابل اعتراض آن را در تضاد با ارزش های هنری توصیف کردند. در هر صورت، لینچ با این فیلم برای دومین بار کاندید اسکار بهترین کارگردانی شد و مخمل آبی هم به فیلم کالت بین طرفداران تبدیل شد. لینچ به عنوان کارگردانی که بر خلاف اصول همیشگی گام برمی دارد باعث بازیابی حرفه ای دنیس هوپر بعد از این فیلم شد و برای روسلینی نیز بستری به مراتب بزرگ تر از کارهای قدیمی او فراهم آورد که کار او به عنوان مدل و طراح لوازم آرایشی را رونق بخشید. در سال های بعدی، مخمل آبی توجه بسیاری را به دلیل مضمون سمبولیک به خود جلب کرد و حالا به عنوان یکی از فیلم های مهم لینچ و دهه ۸۰ میلادی شناخته می شود. نشریات و مجلات معروفی از جمله تایم، بی بی سی، انترتینمنت ویکلی و سایت اند ساوند مخمل آبی را در زمره بهترین فیلم های آمریکایی قرار دادند. در سال ۲۰۰۸ نیز بنیاد فیلم آمریکا، آن را به عنوان یکی از بهترین فیلم های آمریکایی رازآلود که تا به حال ساخته شده قرار داد.
داستان این فیلم، دربارهٔ پسر جوانی به اسم جفری ( کایل مک لاکلن ) است که در زمینی یک گوش بریده شده پیدا می کند؛ این آغاز ماجرای عجیبی است که او در آن درگیر می شود…
با اینکه مخمل آبی در نگاه اول فیلمی رازآلود به چشم می آید اما فیلم در سطوح مضمونی مختلفی خود را به نمایش می گذارد. مخمل آبی بسیار وامدار سینمای نوآر دهه ۵۰ است و مفاهیمی از جمله زن اغواگر و فتانه ( دوروتی والنز ) ، شرور غیرقابل کنترل ( فرانک بوث ) و اخلاقیات شک برانگیز قهرمان ( جفری بیمونت ) را در کنار فیلم برداری پر از سایه و گاه سیاه در خود گنجانده است. مخمل آبی شیوه ی تثبیت شده ی لینچ در «نگاه کج» را نیز نمایان می کند و عناصر معمول کارهای لینچ، که بعدها تبدیل به مشخصه و امضای او شدند، مانند شخصیت های ناهمگون، دنیای دو قطبی و جراحات مشخص به مغز و جمجمه را در خود دارد.
فیلم نامه ی مخمل آبی اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ میان بسیاری دست به دست شد و استودیوهای بزرگی آن را به دلیل مضمون جنسی و خشونت بار آن رد کردند. بعد از شکست فیلم قبلی لینچ به نام تلماسه لینچ سعی کرد داستان شخصی تری را به نمایش بگذارد که به مشخصه های سوررئالیستی فیلم اول او کله پاک کن ( ۱۹۷۷ ) نزدیک باشد. استودیوی مستقل «De Laurentiis Entertainment Group ( DEG ) » که در آن زمان متعلق به تهیه کننده ایتالیایی، دینو دلارنتیس بود قبول کرد که هزینه های ساخت و تهیه فیلم را بر عهده بگیرد.
... [مشاهده متن کامل]
مخمل آبی ابتدا نقدهای متفاوتی از منتقدان دریافت کرد و بسیاری مضمون قابل اعتراض آن را در تضاد با ارزش های هنری توصیف کردند. در هر صورت، لینچ با این فیلم برای دومین بار کاندید اسکار بهترین کارگردانی شد و مخمل آبی هم به فیلم کالت بین طرفداران تبدیل شد. لینچ به عنوان کارگردانی که بر خلاف اصول همیشگی گام برمی دارد باعث بازیابی حرفه ای دنیس هوپر بعد از این فیلم شد و برای روسلینی نیز بستری به مراتب بزرگ تر از کارهای قدیمی او فراهم آورد که کار او به عنوان مدل و طراح لوازم آرایشی را رونق بخشید. در سال های بعدی، مخمل آبی توجه بسیاری را به دلیل مضمون سمبولیک به خود جلب کرد و حالا به عنوان یکی از فیلم های مهم لینچ و دهه ۸۰ میلادی شناخته می شود. نشریات و مجلات معروفی از جمله تایم، بی بی سی، انترتینمنت ویکلی و سایت اند ساوند مخمل آبی را در زمره بهترین فیلم های آمریکایی قرار دادند. در سال ۲۰۰۸ نیز بنیاد فیلم آمریکا، آن را به عنوان یکی از بهترین فیلم های آمریکایی رازآلود که تا به حال ساخته شده قرار داد.
داستان این فیلم، دربارهٔ پسر جوانی به اسم جفری ( کایل مک لاکلن ) است که در زمینی یک گوش بریده شده پیدا می کند؛ این آغاز ماجرای عجیبی است که او در آن درگیر می شود…
با اینکه مخمل آبی در نگاه اول فیلمی رازآلود به چشم می آید اما فیلم در سطوح مضمونی مختلفی خود را به نمایش می گذارد. مخمل آبی بسیار وامدار سینمای نوآر دهه ۵۰ است و مفاهیمی از جمله زن اغواگر و فتانه ( دوروتی والنز ) ، شرور غیرقابل کنترل ( فرانک بوث ) و اخلاقیات شک برانگیز قهرمان ( جفری بیمونت ) را در کنار فیلم برداری پر از سایه و گاه سیاه در خود گنجانده است. مخمل آبی شیوه ی تثبیت شده ی لینچ در «نگاه کج» را نیز نمایان می کند و عناصر معمول کارهای لینچ، که بعدها تبدیل به مشخصه و امضای او شدند، مانند شخصیت های ناهمگون، دنیای دو قطبی و جراحات مشخص به مغز و جمجمه را در خود دارد.
