مخزن خارجی شاتل فضایی ( به انگلیسی: ET: External Tank ) محل نگهداری سوخت هیدروژن و اکسیدکنندهٔ[ واژه نامه ۱] اکسیژن مایع فشرده مورد نیاز موتور اصلی شاتل فضایی هنگام پرتاب و عبور از جو زمین بود. مخزن های خارجی شاتل از سه بخش مخزن هیدروژن مایع، مخزن میانی و مخزن اکسیژن مایع تشکیل می شدند. پس از خاموش شدن موتورهای شاتل، این مخزن از مدارگرد جدا و وارد هواکره می شد و باقی مانده های آن در اقیانوس می افتادند، ولی برای استفادهٔ دوباره بازیابی و تعمیر نمی شدند. از این مخزن همچنین به عنوان شالودهٔ اصلی سیستم ماورایی شاتل هنگام پرتاب استفاده می شد، به طوری که مدارگرد ( شاتل ) و موشک های پیشرانه ( بوستر ) سوخت جامد بر روی آن سوار و از طریق آن به یکدیگر متصل می شدند. برای جلوگیری از داغ شدن و خرابی مخزن در طول عبور از جو لایهٔ محافظی از فوم روی آن پوشانیده می شده است. رنگ نارنجی آن هم به دلیل همین لایهٔ محافظ بود. [ ۱] سه موتور اصلی مدارگرد هنگام پرتاب و عبور از جو، حدود ۱۰۴ تُن هیدروژن را در حدود ۸٫۵ دقیقه مصرف می کردند؛ که این میزان سوخت و مادهٔ اکسیدکنندهٔ آن، همگی در مخزن خارجی ذخیره می شدند. این مخزن ها تا زمان استفاده از شاتل فضایی ( مأموریت اس تی اس - ۱۳۵ ) یکی از بخش های پروژهٔ شاتل های فضایی بودند و پس از بازنشستگی شاتل ها، استفاده از آن ها نیز پایان یافت. [ ۲]
ناسا برای کاهش وزن مخزن خارجی[ واژه نامه ۲] سال ها تلاش کرده بود. کاهش وزن مخزن خارجی، بر توان حمل بار شاتل[ واژه نامه ۳] می افزاید. مخزنهای خارجی در سه نسل با وزن های استاندارد، سبک و بسیار سبک مورد استفاده قرار گرفتند. [ ۳]
نسل اول مخزن خارجی اصلی به صورت غیررسمی به مخزن با وزن استاندارد[ واژه نامه ۴] معروف بود. برای دو مخزن نخستین مورد استفاده در اس تی اس - ۱ و اس تی اس - ۲، به منظور جلوگیری از تابش نور فرابنفش به مخزن در زمان ایستادن آن در سکو، از رنگ سفید استفاده شد. [ ۴] از آنجا که کاهش وزن در اولویت اول لاکهید مارتین بود، آن ها از اس تی اس - ۳ به بعد این مخزن ها را رنگ نکردند و همین باعث کاهش ۲۷۲ کیلوگرم ( ۶۰۰ پوند ) وزن شد. [ ۵]
از اس تی اس - ۴ به بعد لولهٔ ضد فوران[ واژه نامه ۵] نیز از مخزن حذف شد، تا باز هم وزن این مخازن کاهش یابد. این خط در کنار خط انتقال اکسیژن مایع بود و راهی برای به جریان آوردن اکسیژن مایع به وجود می آورد. این کار از جمع شدن گاز اکسیژن، هنگام پر کردن مخزن اکسیژن مایع جلوگیری می کرد. پس از بررسی داده های مربوط به پر کردن مخزن با مواد سوختی و آزمایش هایی که روی زمین انجام شد، این لولهٔ اضافی از سیستم مخزن خارجی حذف شد اما طول و قطر مخزن بدون تغییر باقی ماند. آخرین مخزن استاندارد، در پرواز اس تی اس - ۷ با وزنی بالغ بر ۳۵٬۰۰۰ کیلوگرم ( ۷۷٬۰۰۰ پوند ) استفاده شد. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفناسا برای کاهش وزن مخزن خارجی[ واژه نامه ۲] سال ها تلاش کرده بود. کاهش وزن مخزن خارجی، بر توان حمل بار شاتل[ واژه نامه ۳] می افزاید. مخزنهای خارجی در سه نسل با وزن های استاندارد، سبک و بسیار سبک مورد استفاده قرار گرفتند. [ ۳]
نسل اول مخزن خارجی اصلی به صورت غیررسمی به مخزن با وزن استاندارد[ واژه نامه ۴] معروف بود. برای دو مخزن نخستین مورد استفاده در اس تی اس - ۱ و اس تی اس - ۲، به منظور جلوگیری از تابش نور فرابنفش به مخزن در زمان ایستادن آن در سکو، از رنگ سفید استفاده شد. [ ۴] از آنجا که کاهش وزن در اولویت اول لاکهید مارتین بود، آن ها از اس تی اس - ۳ به بعد این مخزن ها را رنگ نکردند و همین باعث کاهش ۲۷۲ کیلوگرم ( ۶۰۰ پوند ) وزن شد. [ ۵]
از اس تی اس - ۴ به بعد لولهٔ ضد فوران[ واژه نامه ۵] نیز از مخزن حذف شد، تا باز هم وزن این مخازن کاهش یابد. این خط در کنار خط انتقال اکسیژن مایع بود و راهی برای به جریان آوردن اکسیژن مایع به وجود می آورد. این کار از جمع شدن گاز اکسیژن، هنگام پر کردن مخزن اکسیژن مایع جلوگیری می کرد. پس از بررسی داده های مربوط به پر کردن مخزن با مواد سوختی و آزمایش هایی که روی زمین انجام شد، این لولهٔ اضافی از سیستم مخزن خارجی حذف شد اما طول و قطر مخزن بدون تغییر باقی ماند. آخرین مخزن استاندارد، در پرواز اس تی اس - ۷ با وزنی بالغ بر ۳۵٬۰۰۰ کیلوگرم ( ۷۷٬۰۰۰ پوند ) استفاده شد. [ ۶]
wiki: مخزن خارجی شاتل فضایی