[ویکی نور] «عباس مخبر دزفولی»، فرزند ملا غلام علی، در سال 1347ق، در خانواده ای روحانی در منطقه ای که اکثر، اهل علم بودند، به دنیا آمد. پدرش که از ذاکرین مخلص و جانسوز ابا عبدالله الحسین(ع) بود، بیش از نود سال عمر کرد و همیشه بعد از اتمام فرایض، رژیم ستم شاهی را لعن می نمود. مادرش، صبیه مرحوم ملا محمدرضا ذاکر بود که هر شب جمعه، دعای ابوحمزه ثمالی را از حفظ در قنوت نماز شب قرائت می نمود.
ایشان، تحصیلات ابتدایی را نزد برادرش به اتمام رساند و آن عبارت بود از قرآن مجید و کتاب های مدارس آن روز و چون شاگرد داشت، در ضمن درس خواندن، درس هم می داد.
مقدمات حوزه، از قبیل صرف و نحو و معانی را نزد اساتید محل خواند، ولی تحصیل علم در آن روزگار که مصادف با دوران خفقان و حکومت ضد اسلامی رضا خان بود، از مشکلات محسوب می شد. در آن دوره، کلیه مدارس، تعطیل گردید و مجالس روضه خوانی، برچیده شد و ملبس شدن به لباس روحانیت، مورد طعن و سرزنش قرار گرفت، ولی مؤلف، به اتفاق چند تن از طلاب، از حضرت آیت الله معزی درخواست درس نمودند و ایشان، «سیوطی»، «مغنی»، جلد اول «ریاض»، «معالم » و «کفایه » را به آنها درس داد. منطق و «شرح منظومه» و درس خارج فقه را در محضر آیت الله نبوی خواند. وی «رسائل » و جلد دوم «کفایه » و قسمتی از «ریاض» را در در محضر شیخ منصور، سبط الشیخ، به پایان رسانید.
از دیگر اساتید او می توان به آیات عظام، «سید علی بهبهانی»، «شاهرودی»، «حکیم»، «خوئی»، «بجنوردی»، «اصطهباناتی» و «نجفی مرعشی» اشاره کرد.
ایشان که از محبین اهل بیت بودند، منبر را یکی از مشغله های خود می دانستند. اغلب مجالس علمی که در خوزستان برگزار می شد، از ایشان دعوت می شد و منبر می رفتند. در مجلس اولین شهید درگیری های دزفول علیه رژیم طاغوت، ایشان سخنرانی کردند که پس از آن، ممنوع المنبر شدند. تا اوج گیری انقلاب اسلامی نیز به تثبیت اهداف انقلاب اسلامی در سنگرهای تبلیغ، تدریس، تألیف، امامت جماعت و امام جمعه موقت، خدمات خود را ادامه دادند.
با شروع جنگ تحمیلی و هدف قرار گرفتن شهر دزفول با توپ و موشک و بمب، مسجد ایشان جزء معدود مساجدی بود که نماز جماعت به امامت آن بزرگوار، به صورت مستمر در آن برگزار می شد. ایشان در مردم داری و مردم نوازی و گره گشایی از مشکلات آنها و جواب دادن به سؤالات شرعی و علمی، ملجأ بزرگی بود.
ایشان، تحصیلات ابتدایی را نزد برادرش به اتمام رساند و آن عبارت بود از قرآن مجید و کتاب های مدارس آن روز و چون شاگرد داشت، در ضمن درس خواندن، درس هم می داد.
مقدمات حوزه، از قبیل صرف و نحو و معانی را نزد اساتید محل خواند، ولی تحصیل علم در آن روزگار که مصادف با دوران خفقان و حکومت ضد اسلامی رضا خان بود، از مشکلات محسوب می شد. در آن دوره، کلیه مدارس، تعطیل گردید و مجالس روضه خوانی، برچیده شد و ملبس شدن به لباس روحانیت، مورد طعن و سرزنش قرار گرفت، ولی مؤلف، به اتفاق چند تن از طلاب، از حضرت آیت الله معزی درخواست درس نمودند و ایشان، «سیوطی»، «مغنی»، جلد اول «ریاض»، «معالم » و «کفایه » را به آنها درس داد. منطق و «شرح منظومه» و درس خارج فقه را در محضر آیت الله نبوی خواند. وی «رسائل » و جلد دوم «کفایه » و قسمتی از «ریاض» را در در محضر شیخ منصور، سبط الشیخ، به پایان رسانید.
از دیگر اساتید او می توان به آیات عظام، «سید علی بهبهانی»، «شاهرودی»، «حکیم»، «خوئی»، «بجنوردی»، «اصطهباناتی» و «نجفی مرعشی» اشاره کرد.
ایشان که از محبین اهل بیت بودند، منبر را یکی از مشغله های خود می دانستند. اغلب مجالس علمی که در خوزستان برگزار می شد، از ایشان دعوت می شد و منبر می رفتند. در مجلس اولین شهید درگیری های دزفول علیه رژیم طاغوت، ایشان سخنرانی کردند که پس از آن، ممنوع المنبر شدند. تا اوج گیری انقلاب اسلامی نیز به تثبیت اهداف انقلاب اسلامی در سنگرهای تبلیغ، تدریس، تألیف، امامت جماعت و امام جمعه موقت، خدمات خود را ادامه دادند.
با شروع جنگ تحمیلی و هدف قرار گرفتن شهر دزفول با توپ و موشک و بمب، مسجد ایشان جزء معدود مساجدی بود که نماز جماعت به امامت آن بزرگوار، به صورت مستمر در آن برگزار می شد. ایشان در مردم داری و مردم نوازی و گره گشایی از مشکلات آنها و جواب دادن به سؤالات شرعی و علمی، ملجأ بزرگی بود.
wikinoor: مخبر_دزفولی،_عباس