مخابرات ماکْرووِیْو در ایران
مخابرات ماکْرووِیْو در ایران
در مخابرات به سیستم ارتباطی خاصی می گویند که در آن از امواج رادیویی با فرکانس خیلی زیاد (طول موج خیلی کوتاه) استفاده می شود که معمولاً از ۱۰۰۰ مگاهرتز به بالاست. قبل از ۱۳۴۳ ارتباط ماکروویو در ایران وجود نداشت. اولین خط ماکروویو ایران به طول تقریباً ۱۰۰ کیلومتر، شامل سه ایستگاه بین تهران و ایستگاه گیرندۀ بی سیم و ایستگاه حلقه دره واقع در چند کیلومتری کرج به بهره برداری رسید. تأسیس این شبکه به منظور برقراری ارتباط مطمئن بین مرکز مخابرات تهران و مراکز گیرنده و فرستندۀ کشور واقع در حلقه دره و کمال آباد بوده است؛ به عبارت دیگر این شبکه جزئی از شبکۀ مخابرات رادیوتلفنی و رادیوتلگرافی خارج از کشور و شبکۀ پخش صدا است. شبکۀ ماکروویو سراسری پیمان مرکزی به طول تقریبی ۴,۸۰۰ کیلومتر از آنکارا شروع و از طریق ایران به کراچی در پاکستان ختم می شود. ظرفیت نهایی این شبکه ۶۰۰ کانال تلفنی بود و ۸۸ ایستگاه داشت که از این تعداد ۴۵ ایستگاه در مسیری به طول تقریبی ۲,۶۰۰ کیلومتر در ایران واقع بود و از اوایل ۱۳۴۴ رسماً به بهره برداری رسید. در ۱۳۴۶ قراردادی با کمپانی نیپون الکتریک ژاپن منعقد شد که به موجب آن هفت خط ماکروویو باید در کشور تأسیس می شد، خط شمارۀ یک (تهران ـ اهواز ـ خرمشهر) با ۲۶ایستگاه؛ خط شمارۀ دو (تهران ـ بابل) با هشت ایستگاه؛ خط شمارۀ سه (قزوین ـ رشت) با چهار ایستگاه؛ خط شمارۀ چهار (همدان ـ کرمانشاه)؛ خط شمارۀ پنج (تهران ـ مشهد) با ۲۱ ایستگاه؛ خط شمارۀ شش (مشهد ـ بیرجند) با یازده ایستگاه و خط شمارۀ هفت (اهواز ـ بوشهر ـ شیراز) با سیزده ایستگاه ـ که بعدها با تغییراتی در قرارداد، یک خط آن (خط شمارۀ چهار) حذف و در قرارداد دیگری منظور شد. شبکۀ ماکروویو تهران ـ اسدآباد از اواسط ۱۳۴۸ به بهره برداری رسید که طول شبکه حدود ۳۰۰ کیلومتر و دارای هفت ایستگاه بود. اواخر ۱۳۴۸ یک خط ماکروویو با ظرفیت ۳۰۰ کانال تلفنی بین اصفهان و شیراز شروع به کار کرد. مرحلۀ اول شبکۀ مخابراتی یکپارچۀ کشور تا پایان ۱۳۵۱ و مرحلۀ دوم تا پایان ۱۳۵۲ تحویل شد. سپس به موجب قراردادی که با کنسرسیوم جی ان پی اس، شرکت مهندسان مخابراتی پیج، و شرکت زیمنس آ گ آلمان منعقد شد، شبکه از مدرن ترین سیستم های ماکروویو (وی اچ اف) و (یو اچ اف) به طول تقریباً ۱۳,۷۰۰ کیلومتر، که حدوداً ۶۰۰ ایستگاه داشت، در کشور ایجاد شد. آخرین تأسیسات در صنعت نفت ایران، سیستم مخابراتی میکروویو بوده که جایگزین سیستم وی اچ اف شده است. علاوه بر شرکت نفت، وزارت آب و برق، تلویزیون، و ژاندارمری کل کشور هم از این سیستم استفاده می کنند. طول سراسری شبکۀ مزبور حدود ۳,۴۰۰ کیلومتر و مشتمل بر ۱۹۴ ایستگاه مخابراتی است و جمعاً ۱۳۴ دستگاه مولد دیزلی به قدرت ۱,۵۰۰ کیلووات جهت تأمین احتیاجات دستگاه ها کار گذارده شده است. ۴۵ مهندس، که آموزش لازم را دیده اند، آن را اداره می کنند. این شبکه بزرگ ترین شبکۀ ارتباطی در صنعت نفت جهان است و ارتباط تصفیه خانه ها و ایستگاه های استخراج نفت با ادارۀ مرکزی در تهران از طریق پخش پیام و ضبط نوار و ارتباط تلویزیونی با ارسال تصاویر سیاه و سفید و رنگی انجام می شود.
مخابرات ماکْرووِیْو در ایران
در مخابرات به سیستم ارتباطی خاصی می گویند که در آن از امواج رادیویی با فرکانس خیلی زیاد (طول موج خیلی کوتاه) استفاده می شود که معمولاً از ۱۰۰۰ مگاهرتز به بالاست. قبل از ۱۳۴۳ ارتباط ماکروویو در ایران وجود نداشت. اولین خط ماکروویو ایران به طول تقریباً ۱۰۰ کیلومتر، شامل سه ایستگاه بین تهران و ایستگاه گیرندۀ بی سیم و ایستگاه حلقه دره واقع در چند کیلومتری کرج به بهره برداری رسید. تأسیس این شبکه به منظور برقراری ارتباط مطمئن بین مرکز مخابرات تهران و مراکز گیرنده و فرستندۀ کشور واقع در حلقه دره و کمال آباد بوده است؛ به عبارت دیگر این شبکه جزئی از شبکۀ مخابرات رادیوتلفنی و رادیوتلگرافی خارج از کشور و شبکۀ پخش صدا است. شبکۀ ماکروویو سراسری پیمان مرکزی به طول تقریبی ۴,۸۰۰ کیلومتر از آنکارا شروع و از طریق ایران به کراچی در پاکستان ختم می شود. ظرفیت نهایی این شبکه ۶۰۰ کانال تلفنی بود و ۸۸ ایستگاه داشت که از این تعداد ۴۵ ایستگاه در مسیری به طول تقریبی ۲,۶۰۰ کیلومتر در ایران واقع بود و از اوایل ۱۳۴۴ رسماً به بهره برداری رسید. در ۱۳۴۶ قراردادی با کمپانی نیپون الکتریک ژاپن منعقد شد که به موجب آن هفت خط ماکروویو باید در کشور تأسیس می شد، خط شمارۀ یک (تهران ـ اهواز ـ خرمشهر) با ۲۶ایستگاه؛ خط شمارۀ دو (تهران ـ بابل) با هشت ایستگاه؛ خط شمارۀ سه (قزوین ـ رشت) با چهار ایستگاه؛ خط شمارۀ چهار (همدان ـ کرمانشاه)؛ خط شمارۀ پنج (تهران ـ مشهد) با ۲۱ ایستگاه؛ خط شمارۀ شش (مشهد ـ بیرجند) با یازده ایستگاه و خط شمارۀ هفت (اهواز ـ بوشهر ـ شیراز) با سیزده ایستگاه ـ که بعدها با تغییراتی در قرارداد، یک خط آن (خط شمارۀ چهار) حذف و در قرارداد دیگری منظور شد. شبکۀ ماکروویو تهران ـ اسدآباد از اواسط ۱۳۴۸ به بهره برداری رسید که طول شبکه حدود ۳۰۰ کیلومتر و دارای هفت ایستگاه بود. اواخر ۱۳۴۸ یک خط ماکروویو با ظرفیت ۳۰۰ کانال تلفنی بین اصفهان و شیراز شروع به کار کرد. مرحلۀ اول شبکۀ مخابراتی یکپارچۀ کشور تا پایان ۱۳۵۱ و مرحلۀ دوم تا پایان ۱۳۵۲ تحویل شد. سپس به موجب قراردادی که با کنسرسیوم جی ان پی اس، شرکت مهندسان مخابراتی پیج، و شرکت زیمنس آ گ آلمان منعقد شد، شبکه از مدرن ترین سیستم های ماکروویو (وی اچ اف) و (یو اچ اف) به طول تقریباً ۱۳,۷۰۰ کیلومتر، که حدوداً ۶۰۰ ایستگاه داشت، در کشور ایجاد شد. آخرین تأسیسات در صنعت نفت ایران، سیستم مخابراتی میکروویو بوده که جایگزین سیستم وی اچ اف شده است. علاوه بر شرکت نفت، وزارت آب و برق، تلویزیون، و ژاندارمری کل کشور هم از این سیستم استفاده می کنند. طول سراسری شبکۀ مزبور حدود ۳,۴۰۰ کیلومتر و مشتمل بر ۱۹۴ ایستگاه مخابراتی است و جمعاً ۱۳۴ دستگاه مولد دیزلی به قدرت ۱,۵۰۰ کیلووات جهت تأمین احتیاجات دستگاه ها کار گذارده شده است. ۴۵ مهندس، که آموزش لازم را دیده اند، آن را اداره می کنند. این شبکه بزرگ ترین شبکۀ ارتباطی در صنعت نفت جهان است و ارتباط تصفیه خانه ها و ایستگاه های استخراج نفت با ادارۀ مرکزی در تهران از طریق پخش پیام و ضبط نوار و ارتباط تلویزیونی با ارسال تصاویر سیاه و سفید و رنگی انجام می شود.
wikijoo: مخابرات_ماکروویو_در_ایران