محوطه استون هنج

محوطه استون هنج قطعه زمینی است در دشت سالزبری در ویلتشر در جنوب انگلستان که حدود ۸۵۰ هکتار مساحت دارد. این زمین در مالکیت نشنال تراست است. یادمان نوسنگی استون هنج ( که تحت مدیریت میراث انگلستان قرار دارد ) در این زمین است.
قطعهٔ زمین حریم استون هنج در جریان اصلاحات پروتستانی به تصرف مالکی خصوصی درآمد و تا سدهٔ بیستم میلادی ملک شخصی ماند. [ ۱] در قرن نوزدهم گردشگری در استون هنج رو به فزونی نهاد. بسیاری از بازدیدکنندگان تکه سنگی را به عنوان یادبود با خود می بردند یا روی خرسنگ ها یادگاری می نوشتند. [ ۲] در سال ۱۸۴۷ هم خط راه آهن به دشت سالزبری رسید و در سال ۱۸۵۷ با اتصال آن به خط سراسری، سفر یک روزه از لندن به استون هنج ممکن شد. [ ۳] همچنین در ۱۸۸۶ شرکت راه آهن لندن و جنوب غربی طرح خط راه آهنی را پیشنهاد کرد که مستقیماً از وسط کورسوس های استون هنج می گذشت. این طرح اجرایی نشد ولی ده سال بعد هم خط ریلی دیگری در نزدیکی استون هنج در دست طراحی بود. [ ۴] در ۱۸۷۲ نیز لاباک تلگرافی دریافت کرد مبنی بر اینکه بخشی از محوطهٔ استون هنج به منظور خانه سازی فروخته شده است. [ ۵] لاباک، که نمایندهٔ لیبرال میدستون در پارلمان بود، به شدت نگران تأثیر مخرب گردشگران و صنایع بر استون هنج بود. [ ۶] وی در سال ۱۸۷۳ لایحه ای را با نام «محافظت از یادمان های ملی» در پارلمان مطرح کرد. این طرح رای نیاورد. [ ۷] لاباک در شش سال آتی هر سال این لایحه را در پارلمان مطرح کرد و هر بار شکست خود. در یکی از این مجالس، لاباک متن کامل هفت مشعل معماری ( اثر دوستش جان راسکین ) را برای نمایندگان خواند. [ ۸] با این حال محافظه کاران به رهبری بنجامین دیزرائیلی پیشنهادهای لاباک را تهدیدی برای حقوق مالک می دانستند. [ ۹] در نهایت در ۱۸۸۲ و با پیروزی لیبرال ها به رهبری ویلیام اوارت گلدستون در انتخابات، لایحه محافظت از یادمان های باستانی تصویب شد. [ ۱۰] نشنال تراست نیز در سال ۱۸۹۵ دایر شد و نبردی حقوقی بین دولت و سِر ادموند بر سر محافظت از استون هنج درگرفت. [ ۱۱]
با مرگ سر ادموند در آوریل ۱۸۹۹ محوطهٔ استون هنج به پسرش ( که او هم سر ادموند نام داشت ) رسید. سر ادموندِ پسر برای فروش استون هنج ۱۲۵٬۰۰۰ پوند طلب کرد که رئیس خزانهٔ بریتانیا آن را «مطلقاً غیرممکن» خواند. شایعاتی مبنی بر فروش استون هنج به یک «میلیونر آمریکایی» نیز بر سر زبان ها بود. [ ۱۲]