محنک
لغت نامه دهخدا
محنک. [ م ُ ن ِ ] ( ع ص ) استوارخرد گرداننده. ( آنندراج ).کسی و یا چیزی که کارآزموده می کند. ( ناظم الاطباء ).
محنک.[ م ُ ح َن ْ ن ِ ] ( ع ص ) آزمایش کننده. ( ناظم الاطباء ).
محنک. [ م ُ ن َ ] ( ع ص ) مرد استوارخرد به تجربه ها. مجرب. آزموده. مردی که آزمایش و تجربه در کارها وی را استوار کرده باشد. ( ناظم الاطباء ).
محنک. [ م ُ ح َن ْ ن َ ] ( ع ص ) مرد استوارخرد به تجربه. مردی که آزمایش در کارها وی را استوارکرده باشد. || محنوک. صبی محنک ؛ کودک که خرمای خائیده بر کامش مالیده باشند. ( ناظم الاطباء ).
فرهنگ معین
پیشنهاد کاربران
مُحنِک=فاضل، متبحر