محمود بن حسنِ وَرّاق با کُنیهٔ ابوالحسن و شهرت های نَسّاخ و بغدادی ( ؟ - ۸۴۴م ) شاعر ایرانی در دورهٔ اول عباسی بود. او دوست عاصم بن وهب بود که هر دو به «زیاده روی در شرب خمر و معاصی» شهرت یافتند. او کنیزی ادبیات دان به نام «سَکَن» داشته اشت. بیشتر شعر او در ادب، مواعظ، حمکت و مثل است که «در این فن از صالح بن عبدالقدوس پس افتاده است. » غزلیاتی نیز از او برجای مانده است. [ ۱] [ ۲] دیوان اشعار او در سال ۱۹۹۱م گردآوری، بازبینی و چاپ شد. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف
wiki: محمود بن حسن وراق