محمدعلی دیباج

دیباج، که در سال های مدرسه، با تحصیل در مقطع دبیرستان در مدرسۀ حکیم نظامی تهران، فعالیت تئاتر را از محافل دانش آموزی آغاز کرده بود و در حین دیدن فیلم های سینمایی که در مدرسه پخش می شد، شیفتۀ صدای گویندۀ تیزرها و آنونس های آن شده بود، خود را علاقه مند به دوبله می بیند و تلاش می کند که وارد این حرفه شود. محمدعلی دیباج در سال ۱۳۴۱ با معرفی و سفارش یکی از کارگردان های بنام تئاتر آن دوران به نام مهدی رئیس فیروز برای تست گویندگی، نزد هوشنگ کاظمی ، از مدیران دوبلاژ آن زمان حضور می یابد و صدا و اجرای او با خوانش شعر عقاب اثر پرویز ناتل خانلری و قطعه ای نثر از دیباچه گلستان سعدی مورد ارزیابی قرار می گیرد. کاظمی با این پیش شرط که دیباج تا شش ماه می بایست به صورت کارآموز دوبله و بدون دستمزد نزد او کار کند، او را به عنوان یک گوینده می پذیرد و دیباج پس از گذشت دو ماه گویندگی در رل های کوچک، در مجموعه های تحت مدیریت هوشنگ کاظمی، موفق می شود تا به گویندگی در رل های شاخص و نقش های اصلی فیلم راه پیدا کند.
محمدعلی دیباج معتقد است:
«دوران طلایی دوبله مرهون دوران طلایی فیلم ها بود، چرا که کیفیت دوبله به کیفیت فیلم بستگی دارد، اما در حال حاضر فیلم های برجسته معدودی دوبله می شود که البته مدیران دوبلاژ به خوبی این گونه آثار را دوبله می کنند. »
«آن هایی را که می گویند ما فقط حرف می زنیم، دوبلور نمی دانم. از نظر من دوبله یک تئاتر نشسته است. درست است که ما جلوی میکروفن هستیم و از جای خودمان بلند نمی شویم ولی مجبور هستیم حس و حال بازیگر را با صدای فارسی به صحنه برگردانیم. دوبله مثل روزنامه خواندن نیست. دوبلور باید بتواند وارد شخصیت و قالب صدای هر نوع کاراکتری بشود. »
«زمانی باید منتظر نضج و بهبود کار دوبلاژ بود که فیلم های مناسبش وارد بشود. الان با سینمای هالیوود بی ارتباط هستیم و ارتباط ما با سینماهای مهم دنیا قطع است و سریال هایی که از کشورهایی مانند کره وارد می کنیم، در سطحی نیستند که بتوان گفت به آن صورت خاص، دارای ارزش هنری هستند. آثاری که در حال حاضر در ایران به صنعت دوبله وارد می شود، جایی برای ابراز احساس گوینده باقی نمی گذارد و تجربه نشان داده است، آن جایی که فیلم ارزش داشته است، ما به عنوان دوبلور، هرگز کوتاه نیامده ایم و حق مطلب را آن گونه که باید، شایسته ادا کرده ایم. »