دکتر محمدعلی حفیظی ( ۱۲۹۴ - ۳ آبان ۱۳۷۱ ) پزشک متخصص بیماری های کودکان، رئیس دانشکده پزشکی دانشگاه تهران و از سال ۱۳۴۸ تا برکناری و تبعید در سال ۱۳۶۵، به مدت ۱۷ سال رئیس سازمان نظام پزشکی ایران بود.
از مهمترین وقایع دوران حرفه ای دکتر حفیظی اعتصاب گسترده پزشکان ایران در سال ۱۳۶۵ است. در آن سال، دولت میرحسین موسوی لایحه ای در مورد اختیارات و وظایف سازمان نظام پزشکی به مجلس شورای اسلامی ارائه نمود. در مقابل، پزشکان که نسبت به دخالت دولت در قوانین داخلی سازمان نظام پزشکی به عنوان یک نهاد صنفی مستقل اعتراض داشتند دست به اعتصاب زدند. اعتصاب همگانی پزشکان واکنش شدید دادستان کل کشور و دولت میرحسین موسوی را به دنبال داشت.
... [مشاهده متن کامل]
محمدعلی حفیظی در سال ۱۲۹۴ در یزد زاده شد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در دبیرستان ایرانشهر یزد به پایان برد. دو سال در دانشکده حقوق به تحصیل پرداخت و در ۱۳۱۲ وارد دانشکده پزشکی شد. در ۱۳۱۸ تحصیلات خود را به پایان رساند. بین ۱۳۱۸ تا ۱۳۲۰ خدمت وظیفه را در زابل و خاش گذراند و در سال ۱۳۲۱ به دانشکده پزشکی منتقل و در کتابخانه آن به خدمت پرداخت.
در سال ۱۳۲۵ ش متخصص بیماری های کودکان شد و در ۱۳۲۷ رئیس درمانگاه و سردبیر دانشکده پزشکی شد. پس از طی مراحل آموزشی در سال ۱۳۴۵ به ریاست دانشکده پزشکی تهران رسید. مدت ۷۱ سال دبیرکل نظام پزشکی بود و سرانجام، در آبان ۱۳۷۱ ش بدرود حیات گفت. مراسم ترحیم مفصلی با شرکت انبوهی از پزشکان در مسجد امام حسن عسگری در سهروردی برای او برگزار شد.
حفیظی مدت پانزده سال دانشکده های پزشکی، دندانپزشکی، داروسازی و حتی بعضی مدارس عالیه پزشکی کشور را اداره کرد. همچنین در ۱۳۴۷ ش یک دورة آموزش پزشکی را در خارطوم، پایتخت سودان، گذراند. کتابهای راهنمای دانشکده پزشکی و تاریخ طب ایران تألیف اوست.
حفیظی در ۱۳۳۰ به سمت دانشیار بیماری های همگانی و تجربی رسید و در ۱۳۳۲ مفتخر به عنوان استادی دانشکده پزشکی دانشگاه تهران شد. در ۱۳۴۲ سمت معاونت دانشکده پزشکی و در ۱۳۴۵، ریاست آن، به وی محول گردید. در فاصله سال های ۱۳۴۸–۱۳۶۵ به سمت دبیر کلی در سازمان نظام پزشکی رسید.
موحدی به نقل از مسلم بهادری دربارهٔ حفیظی چنین آورده است: «هنگامی که حفیظی در سال ۱۳۴۲ معاون دانشکده پزشکی و در سال ۱۳۴۵ رئیس دانشکده شد، کما فی السابق نظم و ترتیب پیشین برقرار بود و همواره همانند سر دبیر دانشکده پزشکی ظاهر می شد. در گوشهای از اتاق ریاست دانشکده پزشکی خارج از میز رئیس می نشست و به کارها رسیدگی می کرد و اغلب معاونین و همکارانش نیز در همان اتاق حضور داشتند. در مدت قریب به شش سال دورة معاونت و ریاست دانشکده پزشکی نشان داد که متعلق به مردم، دانشجو و استاد و برای خدمت به آنهاست، نه ریاست بر آنها، خاضعانه و با حیایی مخصوص به خود به کارها رسیدگی می کرد. در برخورد با پرخاشگران و زیاده طلبان و مهاجمان به حقوق مردم ایستادگی داشت و مقاومت لجوجانهاش زبانزد بود؛ ولی در مقابل دانشجویان، ضعفا، نیازمندان پدرانه به کمک آنها می شتافت. در تمام این مدت از مزایای قانون تمام وقت دانشگاه که از سال ۱۳۴۲ در دانشگاه متداول شده بود استفاده نکرد. با همان قانون به اصطلاح نیمه وقت کار کرد و بازنشسته شد. بخشی از بعدازظهر و اوایل شب را منظماً به مطب کوچک خود واقع در میدان شاپور سابق، که مدتی هم منزل مسکونیاش بود، می رفت و به درمان بیماران و دردمندان می پرداخت و با آنکه متخصص بیماریهای کودکان بود. هیچ گاه به عنوان متخصص پولی اضافی دریافت نکرد و حتی پولی که به عنوان ویزیت به او داده می شد نگاه نمی کرد و گاهی نیز از کمک مالی به بیماران مستمند کوتاهی نداشت، برخی از داروسازان محل شاهد بودند. »
از مهمترین وقایع دوران حرفه ای دکتر حفیظی اعتصاب گسترده پزشکان ایران در سال ۱۳۶۵ است. در آن سال، دولت میرحسین موسوی لایحه ای در مورد اختیارات و وظایف سازمان نظام پزشکی به مجلس شورای اسلامی ارائه نمود. در مقابل، پزشکان که نسبت به دخالت دولت در قوانین داخلی سازمان نظام پزشکی به عنوان یک نهاد صنفی مستقل اعتراض داشتند دست به اعتصاب زدند. اعتصاب همگانی پزشکان واکنش شدید دادستان کل کشور و دولت میرحسین موسوی را به دنبال داشت.
... [مشاهده متن کامل]
محمدعلی حفیظی در سال ۱۲۹۴ در یزد زاده شد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در دبیرستان ایرانشهر یزد به پایان برد. دو سال در دانشکده حقوق به تحصیل پرداخت و در ۱۳۱۲ وارد دانشکده پزشکی شد. در ۱۳۱۸ تحصیلات خود را به پایان رساند. بین ۱۳۱۸ تا ۱۳۲۰ خدمت وظیفه را در زابل و خاش گذراند و در سال ۱۳۲۱ به دانشکده پزشکی منتقل و در کتابخانه آن به خدمت پرداخت.
در سال ۱۳۲۵ ش متخصص بیماری های کودکان شد و در ۱۳۲۷ رئیس درمانگاه و سردبیر دانشکده پزشکی شد. پس از طی مراحل آموزشی در سال ۱۳۴۵ به ریاست دانشکده پزشکی تهران رسید. مدت ۷۱ سال دبیرکل نظام پزشکی بود و سرانجام، در آبان ۱۳۷۱ ش بدرود حیات گفت. مراسم ترحیم مفصلی با شرکت انبوهی از پزشکان در مسجد امام حسن عسگری در سهروردی برای او برگزار شد.
حفیظی مدت پانزده سال دانشکده های پزشکی، دندانپزشکی، داروسازی و حتی بعضی مدارس عالیه پزشکی کشور را اداره کرد. همچنین در ۱۳۴۷ ش یک دورة آموزش پزشکی را در خارطوم، پایتخت سودان، گذراند. کتابهای راهنمای دانشکده پزشکی و تاریخ طب ایران تألیف اوست.
حفیظی در ۱۳۳۰ به سمت دانشیار بیماری های همگانی و تجربی رسید و در ۱۳۳۲ مفتخر به عنوان استادی دانشکده پزشکی دانشگاه تهران شد. در ۱۳۴۲ سمت معاونت دانشکده پزشکی و در ۱۳۴۵، ریاست آن، به وی محول گردید. در فاصله سال های ۱۳۴۸–۱۳۶۵ به سمت دبیر کلی در سازمان نظام پزشکی رسید.
موحدی به نقل از مسلم بهادری دربارهٔ حفیظی چنین آورده است: «هنگامی که حفیظی در سال ۱۳۴۲ معاون دانشکده پزشکی و در سال ۱۳۴۵ رئیس دانشکده شد، کما فی السابق نظم و ترتیب پیشین برقرار بود و همواره همانند سر دبیر دانشکده پزشکی ظاهر می شد. در گوشهای از اتاق ریاست دانشکده پزشکی خارج از میز رئیس می نشست و به کارها رسیدگی می کرد و اغلب معاونین و همکارانش نیز در همان اتاق حضور داشتند. در مدت قریب به شش سال دورة معاونت و ریاست دانشکده پزشکی نشان داد که متعلق به مردم، دانشجو و استاد و برای خدمت به آنهاست، نه ریاست بر آنها، خاضعانه و با حیایی مخصوص به خود به کارها رسیدگی می کرد. در برخورد با پرخاشگران و زیاده طلبان و مهاجمان به حقوق مردم ایستادگی داشت و مقاومت لجوجانهاش زبانزد بود؛ ولی در مقابل دانشجویان، ضعفا، نیازمندان پدرانه به کمک آنها می شتافت. در تمام این مدت از مزایای قانون تمام وقت دانشگاه که از سال ۱۳۴۲ در دانشگاه متداول شده بود استفاده نکرد. با همان قانون به اصطلاح نیمه وقت کار کرد و بازنشسته شد. بخشی از بعدازظهر و اوایل شب را منظماً به مطب کوچک خود واقع در میدان شاپور سابق، که مدتی هم منزل مسکونیاش بود، می رفت و به درمان بیماران و دردمندان می پرداخت و با آنکه متخصص بیماریهای کودکان بود. هیچ گاه به عنوان متخصص پولی اضافی دریافت نکرد و حتی پولی که به عنوان ویزیت به او داده می شد نگاه نمی کرد و گاهی نیز از کمک مالی به بیماران مستمند کوتاهی نداشت، برخی از داروسازان محل شاهد بودند. »
