محمدعلی بهارلو ( زادهٔ ۲ فروردین ۱۳۰۷ در تهران – درگذشتهٔ ۲۲ بهمن ۱۳۸۵ در تهران ) موسیقی دان و نوازندهٔ ویولن اهل ایران بود. وی به خاطر آموزش ویُلن، و نیز به خاطر طبقه بندی فرم های رایج در موسیقی ردیفی شناخته می شود.
... [مشاهده متن کامل]
بهارلو در ۲ فروردین ۱۳۰۷ ه. ش در تهران به دنیا آمد. او تنها فرزندی از خانوادهٔ خودش بود که هنرمند شد. بنا به یک روایت بهارلو از شاگردان ابوالحسن صبا بود، اگر چه روایتی دیگر آن را تکذیب کرده است. بهارلو خود بعداً شاگردان زیادی در رشتهٔ نوازندگی ویولن تعلیم داد. تا حدود سال ۱۳۴۰ وی اجراهای عمومی نیز داشت ( از جمله در تنها شبکهٔ تلویزیونی ایران در آن زمان ) . وی همچنین رهبر ارکستر خودش بود که برخی از نوازندگان آن عبارت بودند از هوشنگ ظریف، حسن ناهید، جلال ذوالفنون و رضا شفیعیان. اولین اجرای عمومی بهارلو پس از انقلاب اسلامی در سال ۱۳۷۴ بود که به همراه تقی بینش در یک کنسرت آموزشی - پژوهشی شرکت کرد و مقداری نیز بداهه نوازی کرد.
بهارلو به همراه همسرش ( که از فرهنگیان بود ) سه فرزند داشت: پرسیا ( متولد ۱۳۴۷ ) ، کیمیا ( متولد ۱۳۵۷ ) و ایلیا ( متولد ۱۳۵۹ ) . هر سهٔ این فرزندان موسیقی را تا سطوح عالی فراگرفتند و پرسیا و ایلیا به صورت حرفه ای به آن پرداختند ( کیمیا دندانپزشک شد ) .
بهارلو در ۲۲ بهمن ۱۳۸۵ به دلیل عارضهٔ قلبی در منزل خودش در تهران درگذشت. مراسم تشییع او در تالار وحدت برگزار شد و پیکر او در قطعه هنرمندان بهشت زهرا و در کنار پرویز یاحقی ( که در ۱۳ بهمن همان سال درگذشته بود ) به خاک سپرده شد.
بهارلو در سال ۱۳۲۵ خورشیدی یک آموزشگاه موسیقی رسمی در تهران تأسیس کرد که قدیمی ترین مؤسسهٔ آموزش موسیقی ایرانی در تاریخ معاصر ایران دانسته می شود.
بهارلو اولین کسی بود که به طبقه بندی فرم های رایج در موسیقی ردیفی اهتمام ورزید؛ او بر خلاف نوازندگان هم دوره اش که صرفاً به تقلید و تکرار این فرم ها می پرداختند به فکر تعریف تدوین آنچه خود «فرم های سازندهٔ موسیقی ایرانی» می نامید افتاد، و در این باره مجموعه کتابی نیز با عنوان خودآموز ویولن و فرم های موسیقی نوشت که شامل یک کتاب آموزش نوازندگی ویولن و پنج کتاب دیگر است که هر کدام به یکی از فرم های موسیقی ردیفی تعلق دارند. پس از حدود ۶۰ سال از چاپ اولیهٔ این کتاب، محتوای آن به همراه چند مقدمه و مؤخره در قالب کتابی جدید با عنوان گنجینهٔ فرم های موسیقی ایران بازنشر گردید. همسر بهارلو ( فریده عدمی ) و فرزندانش پریسا، کیمیا و ایلیا مقدمه های این کتاب را نوشته اند.
... [مشاهده متن کامل]
بهارلو در ۲ فروردین ۱۳۰۷ ه. ش در تهران به دنیا آمد. او تنها فرزندی از خانوادهٔ خودش بود که هنرمند شد. بنا به یک روایت بهارلو از شاگردان ابوالحسن صبا بود، اگر چه روایتی دیگر آن را تکذیب کرده است. بهارلو خود بعداً شاگردان زیادی در رشتهٔ نوازندگی ویولن تعلیم داد. تا حدود سال ۱۳۴۰ وی اجراهای عمومی نیز داشت ( از جمله در تنها شبکهٔ تلویزیونی ایران در آن زمان ) . وی همچنین رهبر ارکستر خودش بود که برخی از نوازندگان آن عبارت بودند از هوشنگ ظریف، حسن ناهید، جلال ذوالفنون و رضا شفیعیان. اولین اجرای عمومی بهارلو پس از انقلاب اسلامی در سال ۱۳۷۴ بود که به همراه تقی بینش در یک کنسرت آموزشی - پژوهشی شرکت کرد و مقداری نیز بداهه نوازی کرد.
بهارلو به همراه همسرش ( که از فرهنگیان بود ) سه فرزند داشت: پرسیا ( متولد ۱۳۴۷ ) ، کیمیا ( متولد ۱۳۵۷ ) و ایلیا ( متولد ۱۳۵۹ ) . هر سهٔ این فرزندان موسیقی را تا سطوح عالی فراگرفتند و پرسیا و ایلیا به صورت حرفه ای به آن پرداختند ( کیمیا دندانپزشک شد ) .
بهارلو در ۲۲ بهمن ۱۳۸۵ به دلیل عارضهٔ قلبی در منزل خودش در تهران درگذشت. مراسم تشییع او در تالار وحدت برگزار شد و پیکر او در قطعه هنرمندان بهشت زهرا و در کنار پرویز یاحقی ( که در ۱۳ بهمن همان سال درگذشته بود ) به خاک سپرده شد.
بهارلو در سال ۱۳۲۵ خورشیدی یک آموزشگاه موسیقی رسمی در تهران تأسیس کرد که قدیمی ترین مؤسسهٔ آموزش موسیقی ایرانی در تاریخ معاصر ایران دانسته می شود.
بهارلو اولین کسی بود که به طبقه بندی فرم های رایج در موسیقی ردیفی اهتمام ورزید؛ او بر خلاف نوازندگان هم دوره اش که صرفاً به تقلید و تکرار این فرم ها می پرداختند به فکر تعریف تدوین آنچه خود «فرم های سازندهٔ موسیقی ایرانی» می نامید افتاد، و در این باره مجموعه کتابی نیز با عنوان خودآموز ویولن و فرم های موسیقی نوشت که شامل یک کتاب آموزش نوازندگی ویولن و پنج کتاب دیگر است که هر کدام به یکی از فرم های موسیقی ردیفی تعلق دارند. پس از حدود ۶۰ سال از چاپ اولیهٔ این کتاب، محتوای آن به همراه چند مقدمه و مؤخره در قالب کتابی جدید با عنوان گنجینهٔ فرم های موسیقی ایران بازنشر گردید. همسر بهارلو ( فریده عدمی ) و فرزندانش پریسا، کیمیا و ایلیا مقدمه های این کتاب را نوشته اند.
