محمدرضا نظری

کار خود را با زبانِ بی زبانی میکنی
مثل یک سر لشکرِ مرتدّ و شرِّ شورشی. . .
با سپاه قلب و احساسم تبانی میکنی
مثل بغضی مینِشینی نیمه شبها در کمین
حمله های سهمگین و ناگهانی میکنی
گفتم ای رنجیده خاطر؛هر چه شد تقدیر بود
بد نکن با من ولی. . . تا میتوانی میکنی
بارها توضیح دادم؛من مقصر نیستم
پس چرا داری مرا ای من روانی میکنی؟!
من خودم قربانی ام؛با اینکه میفهمی چرا. . .
باز هم داری برایم روضه خوانی میکنی؟!
آن عزیزِ رفته دیگر بر نمی گردد بفهم!
ای که هر جا میرسی یاد فلانی میکنی
عمر خشم و انتقامت کی به پایان میرسد؟
کی دلت را ای زمینی. . . آسمانی میکنی؟
لا اقل مردانگی کن؛آبرویم را نبر
ای که با هر نا کسی شیرین زبانی میکنی
میپری با این و آن. . . دل میبری بی آبرو
از لج من کارهای آنچنانی میکنی!
آخرِ پیری و رنجوری حواست هست که. . .
خوش خوشَک آن گوشه ها داری جوانی میکنی؟!
آبرویی مانده دیگر؟! ای که داری همچنان. . .
صد خطا هم آشکارا هم نهانی میکنی!؟
انتقامت را گرفتی؟!من به آرامش رسید؟!
با تو ام؛ای من که در من زندگانی میکنی
#محمد_رضا_نظری ( لادون پرند )

بگذار مترسک بکند شال و کلاهی
از گوشه ی جالیز کلاغی بپرانَد
حالا که جهان پُر شده از جُرم و جنایت
بد نیست یکی مِهر به دلها بنشانَد
خوب است یکی طعمِ دل انگیزِ غزل را
با رایحه ی عشق به دنیا بچشانَد
بگذار سکوتِ همه یِ حنجره ها را
این نعره ی مستانه به چالِش بکشانَد
معجونِ غزل را بخورانید به مُرده. . .
آن مُرده محال است کفن را ندرانَد
ما مثل سلاحیم، . . . مسلّح شده با عشق
کافی است یکی ماشه ی ما را بچکانَد
#محمد_رضا_نظری ( لادون پرند )