محمدرضا حکیم زادهٔ لاهیجی ( ۲۳ اسفند ۱۲۹۳ در لاهیجان – ۳ آبان ۱۳۵۸ در تهران ) پزشک و نیکوکار ایرانی بود. وی بنیانگذار نخستین آسایشگاه سالمندان ایران در رشت و همچنین مؤسسه خیریه کهریزک است. وی را پدر آسایشگاه های معلولان و سالمندان ایران می دانند.
... [مشاهده متن کامل]
وی در سال ۱۲۹۳ در محله غریب آباد لاهیجان بدنیا آمد.
او به سراغ میخ فروش محله، نجار، بنا و سرمایه گذار می رفت و برای نخستین بار در پاسخ به دغدغه های نیکوکاری اش، نخستین مدرسه را در زادگاهش غریب آباد لاهیجان، با همت و همیاری مردم بنا نهاد. پس از ساخت و بهره برداری از این مدرسه که به نام وی نامگذاری شده است، باز با همان شیوه مردمی و انسانی و با کمک مردم به ساخت یک یتیم خانه پرداخت، این مرکز در ۶۰ سال پیش علاوه بر لاهیجان، در شهرهای دور و نزدیک نیز معرفی شد و مورد تحسین قرار گرفت.
آوازه خدمتگزاری و محبت باطنی حکیم زاده به مردم، موجب شد تا او را به رشت بخوانند تا در گستره وسیع تری به خدمات انسانی خود بپردازد.
حکیم زاده در رشت هم با همان حال و هوای خود به تلاش پیوسته اش ادامه داد و با کمک آرسن میناسیان، یک نیکوکار مسیحی و با همان شیوه همراهی گرفتن از مردم، سازمان خیریه ای را بنا نهاده و آسایشگاه سالمندان رشت را تأسیس نمود.
او به تهران رفت و دامنه فعالیت اش گسترده تر شد. مدیریت بیمارستان نجات به وی محول شد. در آن جا هم دست روی دست نگذاشت و با همان شوق و شور الهی با حسین دواچی به کار اساسی آمارگیری و نشانه گذاری بیماری های مسری پرداخت، کاری عظیم با بازدهی سلامت آفرینی برای قشر وسیعی از مردم که در ندانم کاری و ناآگاهی رنج می کشیدند. حکیم زاده بار غم و ناملایمات را از روی دوش بسیاری از این جماعت برداشت. خیران تهران وقتی آوازه عشق به خدمت حکیم زاده را دیدند، گِردش حلقه زدند، به یاری اش آمدند و آسایشگاه معلولین و سالمندان کهریزک را بنیان گذاشتند.
حکیم زاده پس از سالها تلاش در امر نیکوکاری در ۳ آبان ۱۳۵۸ درگذشت و در آسایشگاه معلولین و سالمندان کهریزک تهران، مکان خیریه ای که خود تأسیس کرده بود به خاک سپرده شد.
... [مشاهده متن کامل]
وی در سال ۱۲۹۳ در محله غریب آباد لاهیجان بدنیا آمد.
او به سراغ میخ فروش محله، نجار، بنا و سرمایه گذار می رفت و برای نخستین بار در پاسخ به دغدغه های نیکوکاری اش، نخستین مدرسه را در زادگاهش غریب آباد لاهیجان، با همت و همیاری مردم بنا نهاد. پس از ساخت و بهره برداری از این مدرسه که به نام وی نامگذاری شده است، باز با همان شیوه مردمی و انسانی و با کمک مردم به ساخت یک یتیم خانه پرداخت، این مرکز در ۶۰ سال پیش علاوه بر لاهیجان، در شهرهای دور و نزدیک نیز معرفی شد و مورد تحسین قرار گرفت.
آوازه خدمتگزاری و محبت باطنی حکیم زاده به مردم، موجب شد تا او را به رشت بخوانند تا در گستره وسیع تری به خدمات انسانی خود بپردازد.
حکیم زاده در رشت هم با همان حال و هوای خود به تلاش پیوسته اش ادامه داد و با کمک آرسن میناسیان، یک نیکوکار مسیحی و با همان شیوه همراهی گرفتن از مردم، سازمان خیریه ای را بنا نهاده و آسایشگاه سالمندان رشت را تأسیس نمود.
او به تهران رفت و دامنه فعالیت اش گسترده تر شد. مدیریت بیمارستان نجات به وی محول شد. در آن جا هم دست روی دست نگذاشت و با همان شوق و شور الهی با حسین دواچی به کار اساسی آمارگیری و نشانه گذاری بیماری های مسری پرداخت، کاری عظیم با بازدهی سلامت آفرینی برای قشر وسیعی از مردم که در ندانم کاری و ناآگاهی رنج می کشیدند. حکیم زاده بار غم و ناملایمات را از روی دوش بسیاری از این جماعت برداشت. خیران تهران وقتی آوازه عشق به خدمت حکیم زاده را دیدند، گِردش حلقه زدند، به یاری اش آمدند و آسایشگاه معلولین و سالمندان کهریزک را بنیان گذاشتند.
حکیم زاده پس از سالها تلاش در امر نیکوکاری در ۳ آبان ۱۳۵۸ درگذشت و در آسایشگاه معلولین و سالمندان کهریزک تهران، مکان خیریه ای که خود تأسیس کرده بود به خاک سپرده شد.
