محمدرضا باطنی

محمدرضا باطنی به عنوان شاگرد اول برای ادامه تحصیل به خارج از کشور فرستاده شد؛ ۱۳۴۰ به انگلستان رفت و از دانشگاه لیدز کارشناسی زبان شناسی گرفت. سپس در لندن، برای دکترا، با مایکل هالیدی روی نحو زبان فارسی برپایه ی نظریه ی زبانی او کار کرد. ۱۳۴۵، او کوتاه به ایران آمد. او به دنبال نوشتن مقالات اعتراضی و معاشرت با اعضای کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایرانی - اتحادیه ی ملی، در فرودگاه مهرآباد تهران بازجویی شد. به سبب تمدید نشدن بورس و تهدید ساواک، نتوانست به انگلستان بازگردد و تحصیل ش در انگلستان نیمه تمام ماند.
چندی بعد، همان رساله ای را که قرار بود در لندن از آن دفاع کند، با تغییراتی به فارسی برگرداند و با عنوان توصیف ساختمان دستوری زبان فارسی در دوره ی تازه تاسیسِ دکتری زبان شناسی دانشگاه تهران از آن دفاع کرد و خرداد ۱۳۴۶ در زبان شناسی همگانی و زبان های باستانی دکترا گرفت.
وقتی که او هنوز در استخدام دانش سرای عالی ( دانشگاهِ تربیت معلم کنونی ) بود، بهتر دید خود را به دانشگاه تهران که تازه رشته ی زبان شناسی را دایر کرده بود، منتقل کند. در آن زمان، محمد مقدم رئیس گروه زبان شناسی دانشگاه بود و هم او بود که زمینه ی انتقال باطنی را به دانشگاه تهران فراهم کرد. به این ترتیب محمدرضا باطنی مهر ۱۳۴۶ به عنوان استادیار زبان شناسی در گروه زبان شناسی دانشگاه تهران آغاز به کار کرد. در زمان ریاست علی نقی عالی خانی بر دانشگاه تهران، یک سال به عنوان مامور به خدمت، رئیس اداره ی آموزش دانش سرای عالی شد. اما به سبب اعتراض هایی که به قانون گرایی او می شد، مجبور شد به عرصه ی آموزش بازگردد.