محمدرضا اصلانی ( متولد ۱۷ آذر سال ۱۳۲۲ در رشت ) که با عنوان پدر سینمای ایران هم شناخته می شود شاعر، کارگردان، فیلسوف، هنرپژوه و فارغ التحصیل رشتهٔ نقاشی از دانشگاه هنرهای تزئینی ( دانشگاه هنر تهران فعلی ) است.
... [مشاهده متن کامل]
جامعهٔ هنری ایران در ابتدا محمدرضا اصلانی را با اشعارش شناخت. او از شاعران فعال و مطرح موج نویی دههٔ چهل بود که اشعارش امیدی در میان هواداران شعر مدرن برانگیخته بود. اصلانی از جمله کسانی بود که بعدها بیانیهٔ شعر حجم - شکل به سامان رسیدهٔ موج نو - را تحت نظر یدالله رؤیایی امضاء کرد.
محمدرضا اصلانی از استعدادهای درخشان موج نو و یکی از شاعران تأثیرگذار بر این جریان است. «شب های نیمکتی، روزهای باد» ( ۱۳۴۴ ) در شرایطی منتشر شد که هنوز جسارت چاپ و پخش این نوع شعر معمول نبود. سه سال پیش تر، احمدرضا احمدی با چاپ مجموعه شعر «طرح» در پانصد نسخه این جریان را شروع کرده بود. پیوستن فروغ فرخزاد و سهراب سپهری به جریان موج نو هرچند بدون تأیید بود اما شاکلهٔ زیبایی شناسی آثار آنان را تغییر داده بود.
محمدرضا اصلانی طبق طبقه بندی اسماعیل نوری علاء از شعر موج نو از نثرگرایان اصیل موج نو بود و شعرش از همان خصوصیات عمومی موج نو برخوردار بود.
با این وجود، اصلانی یک شاعر محفلی نبود و چندان ارتباطی هم با این گروه نداشت؛ هرچند که دوست شان داشت. در حقیقت، اصلانی با گروهی از دانشجویان دانشکدهٔ هنرهای تزئینی همراه بود و سپس هم جدا شدند؛ در حقیقت همین گروه بودند که کتاب «شب های نیمکتی، روزهای باد» را منتشر کردند. این افراد مهدی سحابی، حسین رسائل، منوچهر صفرزاده، فرشید ملکی و قدسی قاضی نور بودند. به گفتهٔ اصلانی:
«نفری صد تومان گذاشتند و این کتاب منتشر شد». طرح جلد «شب های نیمکتی، روزهای باد» هم از مهدی سحابی بود و این برای اولین بار بود که نوشتهٔ نام کتاب، تبدیل به گرافیک جلد می شد. در آن زمان کتابی نبود که چنین طرح جلدی داشته باشد.
او که در دانشکدهٔ هنرهای تزئینی به جای آشنایی با هر نوع هنر کلاسیک، مستقیم به نقاشی مدرن پرداخته بود، به مطالعهٔ کتاب های هنر مدرن پرداخت و با آشنایی با معماری مدرن به مفهوم بافت ها حساس گشته و چنین نگاهی به جهان مسئلهٔ وی شد. چیزی که برای وی در آن زمان مسئله بود، علاوه بر ایماژیست های انگلیسی و فرانسوی، پلاستیسیته تصویر بود. وی روی این مسئله کار می کرد که یک تصویر چگونه می تواند یک فضای ملموس بصری ایجاد کند.
... [مشاهده متن کامل]
جامعهٔ هنری ایران در ابتدا محمدرضا اصلانی را با اشعارش شناخت. او از شاعران فعال و مطرح موج نویی دههٔ چهل بود که اشعارش امیدی در میان هواداران شعر مدرن برانگیخته بود. اصلانی از جمله کسانی بود که بعدها بیانیهٔ شعر حجم - شکل به سامان رسیدهٔ موج نو - را تحت نظر یدالله رؤیایی امضاء کرد.
محمدرضا اصلانی از استعدادهای درخشان موج نو و یکی از شاعران تأثیرگذار بر این جریان است. «شب های نیمکتی، روزهای باد» ( ۱۳۴۴ ) در شرایطی منتشر شد که هنوز جسارت چاپ و پخش این نوع شعر معمول نبود. سه سال پیش تر، احمدرضا احمدی با چاپ مجموعه شعر «طرح» در پانصد نسخه این جریان را شروع کرده بود. پیوستن فروغ فرخزاد و سهراب سپهری به جریان موج نو هرچند بدون تأیید بود اما شاکلهٔ زیبایی شناسی آثار آنان را تغییر داده بود.
محمدرضا اصلانی طبق طبقه بندی اسماعیل نوری علاء از شعر موج نو از نثرگرایان اصیل موج نو بود و شعرش از همان خصوصیات عمومی موج نو برخوردار بود.
با این وجود، اصلانی یک شاعر محفلی نبود و چندان ارتباطی هم با این گروه نداشت؛ هرچند که دوست شان داشت. در حقیقت، اصلانی با گروهی از دانشجویان دانشکدهٔ هنرهای تزئینی همراه بود و سپس هم جدا شدند؛ در حقیقت همین گروه بودند که کتاب «شب های نیمکتی، روزهای باد» را منتشر کردند. این افراد مهدی سحابی، حسین رسائل، منوچهر صفرزاده، فرشید ملکی و قدسی قاضی نور بودند. به گفتهٔ اصلانی:
«نفری صد تومان گذاشتند و این کتاب منتشر شد». طرح جلد «شب های نیمکتی، روزهای باد» هم از مهدی سحابی بود و این برای اولین بار بود که نوشتهٔ نام کتاب، تبدیل به گرافیک جلد می شد. در آن زمان کتابی نبود که چنین طرح جلدی داشته باشد.
او که در دانشکدهٔ هنرهای تزئینی به جای آشنایی با هر نوع هنر کلاسیک، مستقیم به نقاشی مدرن پرداخته بود، به مطالعهٔ کتاب های هنر مدرن پرداخت و با آشنایی با معماری مدرن به مفهوم بافت ها حساس گشته و چنین نگاهی به جهان مسئلهٔ وی شد. چیزی که برای وی در آن زمان مسئله بود، علاوه بر ایماژیست های انگلیسی و فرانسوی، پلاستیسیته تصویر بود. وی روی این مسئله کار می کرد که یک تصویر چگونه می تواند یک فضای ملموس بصری ایجاد کند.
