محمدخان ضرابی

وی در گفتگویی با مسعود مهرابی ( مدیر مسئول ماهنامهٔ سینمایی فیلم ) که در مهرماه ۱۳۶۷ صورت پذیرفت، دربارهٔ چگونگی حضورش در فیلم آبی و رابی گفت:
از اروپا برگشته بودم که روزی یک آگهی در روزنامه ای دیدم. دعوت به مدرسهٔ آرتیستی می کرد. رفتم و خودم را به آگهی دهنده معرفی کردم. اوگانیانس بود. او تیپ خوب و فهمیده ای بود… اوگانیانس همه کارهٔ مدرسهٔ آرتیستی و فیلمِ آبی و رابی بود. خودش فیلم بردار بود، کارگردان بود و بازی هم می کرد… علت اینکه علاقمند شدم بروم مدرسه آرتیستی، برای این بود که یک کاری بود تازه درآمد. می خواستم ببینم چه می شود. خیلی ساده… جهت این سرگرمی ای که ما می رفتیم، خُب رفقایی هم پیدا کردیم که علاقه به این کار داشتند. یکی از رفقا، قطبی بود ( محمدعلی قطبی ) . یکی هم دهقان ( احمد دهقان ) و دیگری هم آقای دکتر سهرابی ( غلامعلی سهرابی فرد، «آبی» ) . با من می شدیم چهار نفر. ( با خنده ) مثل چهار سوارِ سرنوشت!. . . موقع فیلم برداری دلم تاپ تاپ می کرد. نمی دانستم که نتیجه اش چه می شود. فیلم که روی پرده رفت، همه دست زدند. خوشحال شدم. خیلی خوشحال شدم.
محمد ضرابی جز آبی و رابی در هیچ فیلم دیگری بازی نکرد، ولی با همین تک فیلم، نامش را به عنوان یکی از معدود پیشگامان بازیگری فیلم در تاریخ سینمای ایران ثبت کرد.