محمدحسین باخرزی

محمدحسین باخرزی یا میر محمدحسین رزه ای باخرزی یا میر محمد حسین هروی از خوشنویسان و نستعلیقنویسان برجسته و از شاعران سدهٔ دهم هجری است. [ ۱] اودر قزوین خوشنویسان می کرد و تذکره نویسان قدیمی تر او را از رزهٔ باخرز از نواحی نیشابور و تذکره های جدیدتر وی را از اسفراین دانسته اند.
خط میر محمدحسین در کتابت را پخته و حتی بعضی در نهایت کمال ذکر کرده اند. وی در قزوین با اکثر بزرگان دربار شاه طهماسب همنشین بود اما پس از مرگ شاه به خراسان رفت و به کشاورزی پرداخت. قاضی احمد قمی مولف «خلاصه التواریخ» با او دیدار کرده و او را آراسته به کمالات و شعرش را نیکو دانسته است. در اوان ترکتازی ترکمانان و تحولات خراسان، پریشان حال و بی سامان شده و در همان اوان درگذشته است. [ ۲]
میر خلیل الله شاه خوشنویس نامدار دربار ابراهیم عادل شاه ثانی امیر دکن ملقب به «پادشاه قلم» برادرزاده میر محمدحسین بود. [ ۳]
برخی منابع او را شاگرد سلطان محمد خندان و شاه محمود نیشابوری دانسته اند[ ۱] و برخی او را شاگرد محمدقاسم شادیشاه ذکر کرده اند که از تعلیم شاه محمود نیشابوری و سلطان محمد خندان نیز بهره مند شده است.
به قلم کتابت حمدحسین باخرزی چنین رقمی وجود دارد: «کاتبها الفقیر ( محمدحسین ) الحسینی غفر ذنوبه و ستر عیوبه. تحریرا فی شهر رجب المرجب سنهٔ ۹۷۶ بمقام رزه من اعمال باخرز».
یک نسخه «دیوان» امیر شاهی که به احتمال قوی به خط اوست.