محمداسماعیل محلاتی از شاعران، مراجع تقلید و فقهای نجف و از همفکران محمدکاظم خراسانی و شیخ عبدالله مازندرانی بود. وی صاحب کتاب اللئالی المربوطة فی وجوب المشروطة با موضوع تشریح حکومت مشروطه است.
وی در ۴ اسفند ۱۲۳۱ در محلات به دنیا آمد.
... [مشاهده متن کامل]
وی تا سن ۱۲ سالگی در محلات بوده و سه سال در نزد پدر مباحث مقدماتی علوم دینی را فرا گرفت. وی در سال ۱۲۸۴ قمری راهی تهران شد. در تهران، نزد حاج میرزا ابوالقاسم نوری تهرانی و حاج میرزا محمد حسن آشتیانی ( که هر دو از شاگردان شیخ مرتضی انصاری بودند ) به فراگیری علوم و فنون دینی و تهذیب نفس پرداخت.
وی در سال ۱۲۸۹ قمری راهی عراق شد. مدتی در شهر کربلا، نزد ملا محمدحسین اردکانی و شیخ زین الدین مازندرانی تحصیل کرد. سپس به نجف رفت.
وی در سال ۱۲۹۴ قمری به ایران برگشت و در بروجرد به تدریس پرداخت.
وی در سال ۱۳۱۲ قمری مجدداً به عراق بازگشت و در سامرا در درس میرزای شیرازی شرکت نمود. در سال ۱۳۱۳ قمری پس از فوت میرزای شیرازی به نجف بازگشت و مشغول تدریس و تألیف شد.
پدر وی ملا محمدعلی محلاتی از عالمان بزرگ و استاد محدث نوری بوده است.
• میرزای شیرازی
• میرزا حبیب الله رشتی
• سید حسین کوه کمری
• حاج میرزا محمدحسن آشتیانی
• میرزا ابوالقاسم نوری تهرانی
• شیخ محمدحسین فاضل اردکانی
• شیخ زین العابدین مازندرانی
• شهاب الدین مرعشی نجفی
محلاتی با نگارش رساله هایی، به دفاع از مشروطیت پرداخته و آن ها را در مجله «الغری» و «درة النجف» و نیز به صورت مستقل، به چاپ رسانده است. این رساله ها به تأیید دو مجتهد بزرگ نجف در آن دوران، یعنی آخوند خراسانی و شیخ عبدالله مازندرانی رسیده است.
آخوند خراسانی و شیخ عبدالله مازندرانی، در سیاهه بیست نفره مجتهدان شایسته عضویت در هیئت پنج نفره مجتهدانِ موضوع اصل دوم قانون اساسی، از محلاتی در کنار افرادی چون محمدحسین نایینی، سید ابوالحسن اصفهانی، آقا ضیاءالدین عراقی و سید مصطفی کاشانی نام می برند.
وی در ابتدای مشروطیت اعلامیه ای در واکنش به زوال اقتصاد داخلی و تحریم مصرف کالاهای خارجی به شرح ذیل صادر کرد:
بدین واسطه ( رواج کالاهای خارجی ) حِرَف و صنایع ایرانیه رو به انحطاط و اندراس گذاشت و فقر و پریشانی مابین صاحبان آن حِرَف و اجزا و حواشی آنها بالا گرفته، چه خانواده ها که برچیده و چه کارخانه ها که بسته شد… آیا دیگر سزاوار نیست که از خواب غفلت بیدار شویم و اموال خود را مصرف در آبادی مملکت و قوت مذهب و ملت خود نماییم و چشم از زخرف و صورت سازی امتعه خارجی بپوشیم و به اجناس وطنیه اسلامیه خود حتی المقدور اکتفا کنیم و حِرَف و صنایع خود را تدریجاً توسعه و ترقی دهیم و ذلت مسلمین را که از حد گذاشته به عزت مبدل نماییم و ممالک اسلامیه که موطن شریعت حق الهیه است معمور و آباد کنیم.
وی در ۴ اسفند ۱۲۳۱ در محلات به دنیا آمد.
... [مشاهده متن کامل]
وی تا سن ۱۲ سالگی در محلات بوده و سه سال در نزد پدر مباحث مقدماتی علوم دینی را فرا گرفت. وی در سال ۱۲۸۴ قمری راهی تهران شد. در تهران، نزد حاج میرزا ابوالقاسم نوری تهرانی و حاج میرزا محمد حسن آشتیانی ( که هر دو از شاگردان شیخ مرتضی انصاری بودند ) به فراگیری علوم و فنون دینی و تهذیب نفس پرداخت.
وی در سال ۱۲۸۹ قمری راهی عراق شد. مدتی در شهر کربلا، نزد ملا محمدحسین اردکانی و شیخ زین الدین مازندرانی تحصیل کرد. سپس به نجف رفت.
وی در سال ۱۲۹۴ قمری به ایران برگشت و در بروجرد به تدریس پرداخت.
وی در سال ۱۳۱۲ قمری مجدداً به عراق بازگشت و در سامرا در درس میرزای شیرازی شرکت نمود. در سال ۱۳۱۳ قمری پس از فوت میرزای شیرازی به نجف بازگشت و مشغول تدریس و تألیف شد.
پدر وی ملا محمدعلی محلاتی از عالمان بزرگ و استاد محدث نوری بوده است.
• میرزای شیرازی
• میرزا حبیب الله رشتی
• سید حسین کوه کمری
• حاج میرزا محمدحسن آشتیانی
• میرزا ابوالقاسم نوری تهرانی
• شیخ محمدحسین فاضل اردکانی
• شیخ زین العابدین مازندرانی
• شهاب الدین مرعشی نجفی
محلاتی با نگارش رساله هایی، به دفاع از مشروطیت پرداخته و آن ها را در مجله «الغری» و «درة النجف» و نیز به صورت مستقل، به چاپ رسانده است. این رساله ها به تأیید دو مجتهد بزرگ نجف در آن دوران، یعنی آخوند خراسانی و شیخ عبدالله مازندرانی رسیده است.
آخوند خراسانی و شیخ عبدالله مازندرانی، در سیاهه بیست نفره مجتهدان شایسته عضویت در هیئت پنج نفره مجتهدانِ موضوع اصل دوم قانون اساسی، از محلاتی در کنار افرادی چون محمدحسین نایینی، سید ابوالحسن اصفهانی، آقا ضیاءالدین عراقی و سید مصطفی کاشانی نام می برند.
وی در ابتدای مشروطیت اعلامیه ای در واکنش به زوال اقتصاد داخلی و تحریم مصرف کالاهای خارجی به شرح ذیل صادر کرد:
بدین واسطه ( رواج کالاهای خارجی ) حِرَف و صنایع ایرانیه رو به انحطاط و اندراس گذاشت و فقر و پریشانی مابین صاحبان آن حِرَف و اجزا و حواشی آنها بالا گرفته، چه خانواده ها که برچیده و چه کارخانه ها که بسته شد… آیا دیگر سزاوار نیست که از خواب غفلت بیدار شویم و اموال خود را مصرف در آبادی مملکت و قوت مذهب و ملت خود نماییم و چشم از زخرف و صورت سازی امتعه خارجی بپوشیم و به اجناس وطنیه اسلامیه خود حتی المقدور اکتفا کنیم و حِرَف و صنایع خود را تدریجاً توسعه و ترقی دهیم و ذلت مسلمین را که از حد گذاشته به عزت مبدل نماییم و ممالک اسلامیه که موطن شریعت حق الهیه است معمور و آباد کنیم.
