محمدابراهیم تسلی شیرازی

[ویکی فقه] تَسَلّی، تخلص چند شاعر پارسی زبان ایران و هند در سده های ۱۱-۱۳ق/۱۷-۱۹م است. محمدابراهیم تسلی شیرازی یکی از شعرایی است که به تسلی تخلص یافته است.
محمدابراهیم تسلی شیرازی، که در شیراز به شغل تازیانه بافی (قَمچی) روزگار می گذراند. وی در دورۀ جلال الدین اکبر (د ۱۰۱۴ق) راهی هندوستان شد و در آن جا با کسانی مانند مسیح الزمان، الاهی شیرازی، قاسم کاهی و ابوالفضل، از شاگردان صائب، مصاحبت یافت.
نصرآبادی، میرزاطاهر، تذکرۀ نصرآبادی، ج۱، ص۳۶۶، به کوشش وحید دستگردی، تهران، ۱۳۶۱ش.
(۱) شفیق لچهمی نراین، شام غریبان، به کوشش محمد اکبرالدین صدیق، کراچی، ۱۹۷۷م.(۲) عظیم آبادی حسینقلی خان، نشتر عشق، دوشنبه، ۱۹۸۱م.(۳) غنی فرخ آبادی محمدعبدالغنی، تذکرة الشعراء، علیگره، ۱۹۱۶م.(۴)نصرآبادی، میرزاطاهر، تذکرۀ نصرآبادی، به کوشش وحید دستگردی، تهران، ۱۳۶۱ش؛