میرزا محمد رفیع ملقب به رفیع الدین مشهور به واعظ قزوینی ( ۱۶۱۸م - ۱۶۷۹م ) فقیه و ادیب ایرانی در سدهٔ هفدهم میلادی/یازدهم هجری بود. وی از فرزندان مولانا ملا فتح الله قزوینی و از علمای امامیه و از ادبا و فضلای سده یازدهم قمری است. او در وعظ و خطابه سرآمد بود و مدت ها در مسجد جامع قزوین وعظ می گفت. او از شاگردان ملا خلیل قزوینی بود. از علم معقول حظی فراوان داشت و اثر مشهورش در این باره ابواب الجنان ( به فارسی: درهای بهشت ) نام دارد.
... [مشاهده متن کامل]
به گفته میرزا رحیم سامت قزوینی ( مجتهد معاصر ) واعظ، جد اعلای ایشان می باشد.
ملا محمد رفیع واعظ قزوینی در ذیحجه۱۰۲۷ق در قزوین زاده شد. او در زمینه های علوم معقول و منقول تحصیل کرد؛ در ادبیات فارسی، فقه شیعه، تفسیر قرآن، وعظ و خطابه ممتاز شد و به واعظ قزوینی شهرت یافت. واعظ قزوینی در سال ۱۶۷۹م/ رمضان۱۰۹۰ق درگذشت و مدفنش در مدخل ورودی صحن شاهزاده حسین ( قزوین ) در گوشه چپ قرار دارد؛ ماده تاریخ آن از نظمی تبریزی:
سبک او در شعر به سبک هندی نزدیک است، نسخ خطی دیوان واعظ در کتابخانه مجلس شورای ملی و کتابخانه و موزه ملی ملک نگهداری می شود. وی در بیشتر اشعارش به گفتن پند و اندرز می کوشد و توانگران را به دستگیری از بینوایان دعوت می کند و متخلص به واعظ است. او همچنین در ساختن ماده تاریخ برجسته بوده و ماده تاریخی در وفات فرزندش عبدالحسین ( ۱۰۷۲ق/۱۶۶۲م ) نوشت؛
در ۲۴ نوامبر ۲۰۱۶/ ۴ آذر ۱۳۹۵ نخستین کنگرهٔ دوسالانهٔ شعر آئینی واعظ قزوینی در قزوین برگزار گشت؛ بیان شد که ۸۲۵ غزل از او برجای مانده که ۹ غزل به زبان ترکی و ۸۱۶ غزل به زبان فارسی است و کوتاهترین غزل وی سه بیت و طولانی ترینِ آن در ۲۱ بیت سروده شده است. او به سه زبان فارسی، ترکی و عربی تسلط داشته و این در شعر او نمایان است.
• ابواب الجنان: در پند و اندرز؛ در مکتب خانه ها ( مدرسه ها پیش از نوین سازی ) از کتاب های درسی در ایران بود.
• الموعظه: در دو جلد؛
• دیوان اشعار
• الحمله الحیدریه
... [مشاهده متن کامل]
به گفته میرزا رحیم سامت قزوینی ( مجتهد معاصر ) واعظ، جد اعلای ایشان می باشد.
ملا محمد رفیع واعظ قزوینی در ذیحجه۱۰۲۷ق در قزوین زاده شد. او در زمینه های علوم معقول و منقول تحصیل کرد؛ در ادبیات فارسی، فقه شیعه، تفسیر قرآن، وعظ و خطابه ممتاز شد و به واعظ قزوینی شهرت یافت. واعظ قزوینی در سال ۱۶۷۹م/ رمضان۱۰۹۰ق درگذشت و مدفنش در مدخل ورودی صحن شاهزاده حسین ( قزوین ) در گوشه چپ قرار دارد؛ ماده تاریخ آن از نظمی تبریزی:
سبک او در شعر به سبک هندی نزدیک است، نسخ خطی دیوان واعظ در کتابخانه مجلس شورای ملی و کتابخانه و موزه ملی ملک نگهداری می شود. وی در بیشتر اشعارش به گفتن پند و اندرز می کوشد و توانگران را به دستگیری از بینوایان دعوت می کند و متخلص به واعظ است. او همچنین در ساختن ماده تاریخ برجسته بوده و ماده تاریخی در وفات فرزندش عبدالحسین ( ۱۰۷۲ق/۱۶۶۲م ) نوشت؛
در ۲۴ نوامبر ۲۰۱۶/ ۴ آذر ۱۳۹۵ نخستین کنگرهٔ دوسالانهٔ شعر آئینی واعظ قزوینی در قزوین برگزار گشت؛ بیان شد که ۸۲۵ غزل از او برجای مانده که ۹ غزل به زبان ترکی و ۸۱۶ غزل به زبان فارسی است و کوتاهترین غزل وی سه بیت و طولانی ترینِ آن در ۲۱ بیت سروده شده است. او به سه زبان فارسی، ترکی و عربی تسلط داشته و این در شعر او نمایان است.
• ابواب الجنان: در پند و اندرز؛ در مکتب خانه ها ( مدرسه ها پیش از نوین سازی ) از کتاب های درسی در ایران بود.
• الموعظه: در دو جلد؛
• دیوان اشعار
• الحمله الحیدریه
