محمد مرعشی

وقتی محمد، کمال الدین را به ساری فراخواند، او از سر باز زد و گفت «وجع مفاصل پیدا کرده ام و نمی توانم آمد و نیز عم من سید مرتضی در بند فتنه است و اغوای مردم آمل می کند. چون من از آمل برون آیم، ممکن که مردم آمل او را به مسند حکومت بنشانند. » محمد نیز سید مرتضی را در ساری مقید نمود و آنگاه از کمال الدین خواست که به ساری رود. کمال الدین نیز در پاسخ گفت:
تا یک تن از اولاد سیدرضی الدین در حیات باشد، آملیان راضی نخواهند شد که دیگری در این ولایت حاکم گردد. مناسب آن که از سر این خیال فاسد در گذرند و یقین دانند که حیلهٔ بهرام از پیش نخواهد رفت.
سرانجام کمال الدین در نبردهایی شکست خورد و به تنکابن ( کیاییان گیلان ) پناهنده شد و عبدالکریم، پسر ارشد محمد، حکومت آمل بدست گرفت. ولی مخالفت طرفداران کمال الدین آغاز شد و آملیان پس از علنی کردن حمایت خود از کمال الدین، عبدالکریم بن محمد را از شهر خارج نمودند. سید ظهیرالدین نیز که در گیلان مستقر بود، به همراهی کمال الدین شتافت. پیروزی آسان، آملیان را به این فکر انداخت که ساری را نیز از سلطهٔ محمد خارج کنند.
ظهیرالدین خود دربارهٔ این موضوع نوشته است:
چون در سنهٔ هشتصد و چهل، کاغذ مردم ساری به حقیر رسید و سید کمال الدین به آمل متمکن گشت هم کاغذی بنوشت و از ملک کیومرث هم کاغذی به نام حقیر ستاند و طلب به جد نمود عزم جزم کرده روان گشته آمد.
در نخستین نبردی که سید محمد و «مثلث ملک کیومرث، سید ظهیرالدین و سید کمال الدین» انجام دادند، لشکر ساری به سرداری «سید زین العابدین حسینی پازواری» از ظهیرالدین مرعشی شکست خورد. سپس سید مرتضی، توسط محمد، در رأس لشکری به سوی سید ظهیرالدین فرستاده شد و او نیز شکست خورد. پس از آن سید محمد یکی از فرزندانش را با هدایایی نزد «امیر هندو» فرستاد و کمک خواست. امیر هندو با لشکر قومس و جرجان به آمل رفت و در موضع «مرزناک» میان وی و کمال الدین جنگی «سهمناک» واقع شد. این نبرد به شکست آملیان انجامید.