محمد محقق ( متولد ۱۳۳۴ خورشیدی، در ولسوالی چارکنت ولایت بلخ ) سیاست مدار افغان از قوم هزاره مشاور ارشد ریاست جمهوری در امور امنیتی و سیاسی این کشور است. وی از چهره های شناخته شده رهبران جهادی افغانستان در طول جنگ شوروی در افغانستان و یکی از رهبران حزب وحدت اسلامی افغانستان بود که در آن دوران رهبری مجاهدین شیعه مذهب را رهبری می کردند. وی در سمت های سیاسی مختلفی منجمله
... [مشاهده متن کامل]
محمد محقق فرزند حاجی سرور متولد ۱۳۳۴ از روستای سفید چشمه از توابع ولسوالی چارکنت ولایت بلخ افغانستان است. وی تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را محل تولدش به اتمام رساند و برای گذراندن تحصیلات حوزوی، وارد حوزه علمیه مزار شریف شد و به یادگیری علوم اسلامی پرداخت. محمد محقق ۴ همسر، ۲۳ فرزند و ۲۴ نوه دارد. محمد باقر محقق فرزند ارشد او در تاریخ ۲۰ دلو ۱۳۹۸ توسط برادرش محمد حسین محقق طی یک درگیری کشته شده است.
محقق پس از کودتای ۷ ثور/اردیبهشت ۱۳۵۷ وارد کارزار سیاسی شد و به همراه برخی از همفکرانش در بهار ۱۳۵۸ سازمان نصر افغانستان را تأسیس و دست به قیام مسلحانه علیه حکومت وقت زدند. در ۲۴ سرطان/تیر ۱۳۶۸ با همکاری برخی چهره های مطرح منجمله عبدالعلی مزاری، کریم خلیلی، استاد محمد اکبری، قربان علی عرفانی، محمدآصف محسنی در یک ائتلافی که متشکل از ۸ حزب و تنظیم های دیگر بود، حزب وحدت اسلامی افغانستان را تشکیل دادند. محمد محقق پس از تأسیس حزب وحدت اسلامی افغانستان به عنوان مسئول عمومی صفحات شمال این حزب تعیین شد. در سال ۱۳۷۰ محمد محقق در همکاری با عبدالرشید دوستم، جنرال سید حسام الدین حقبین، جنرال مؤمن و سایر مجاهدین دیگر زمینه های سقوط حکومت محمد نجیب الله را هموار کردند. در سال ۱۳۷۱ و پس از سقوط حکومت نجیب الله محمد محقق علاوه بر مسئولیت سیاسی زون شمال حزب وحدت اسلامی افغانستان، وظیفه معاونت شورای عالی صفحات شمال را نیز بر عهده داشت. پس از کشته شدن عبدالعلی مزاری در سال ۱۳۷۳ و افزایش قدرت روزافزون طالبان به همراه دولت اسلامی افغانستان به رهبری احمد شاه مسعود، ائتلاف شمال را تشکیل داده و وارد جنگ علیه طالبان شدند. در سال ۱۳۷۶ محقق به عنوان وزیر داخله افغانستان در دولت برهان الدین ربانی تعیین شد.
پس از سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱ محمد محقق به عنوان معاون شورای عالی رهبری شمال و سخنگوی آن شورا تعیین گردید. در کنفرانس بن و گردهمایی بزرگ اضطراری، محقق به عنوان معاون اداره موقت و وزیر برنامه ریزی کشور تعیین گردید. در سال ۱۳۸۳ و پس از صدور فرمان قانون احزاب، وی شاخه نظامی حزب وحدت اسلامی را منحل و تحت پروسه دی. دی. آر تسلیحات این حزب را واگذار کرد. وی در ۱۹ حوت ۱۳۸۳ در اعتراض به تبعیض و بی عدالتی، کابینه را ترک کرد و از حکومت حامد کرزی اخراج شد.
... [مشاهده متن کامل]
محمد محقق فرزند حاجی سرور متولد ۱۳۳۴ از روستای سفید چشمه از توابع ولسوالی چارکنت ولایت بلخ افغانستان است. وی تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را محل تولدش به اتمام رساند و برای گذراندن تحصیلات حوزوی، وارد حوزه علمیه مزار شریف شد و به یادگیری علوم اسلامی پرداخت. محمد محقق ۴ همسر، ۲۳ فرزند و ۲۴ نوه دارد. محمد باقر محقق فرزند ارشد او در تاریخ ۲۰ دلو ۱۳۹۸ توسط برادرش محمد حسین محقق طی یک درگیری کشته شده است.
محقق پس از کودتای ۷ ثور/اردیبهشت ۱۳۵۷ وارد کارزار سیاسی شد و به همراه برخی از همفکرانش در بهار ۱۳۵۸ سازمان نصر افغانستان را تأسیس و دست به قیام مسلحانه علیه حکومت وقت زدند. در ۲۴ سرطان/تیر ۱۳۶۸ با همکاری برخی چهره های مطرح منجمله عبدالعلی مزاری، کریم خلیلی، استاد محمد اکبری، قربان علی عرفانی، محمدآصف محسنی در یک ائتلافی که متشکل از ۸ حزب و تنظیم های دیگر بود، حزب وحدت اسلامی افغانستان را تشکیل دادند. محمد محقق پس از تأسیس حزب وحدت اسلامی افغانستان به عنوان مسئول عمومی صفحات شمال این حزب تعیین شد. در سال ۱۳۷۰ محمد محقق در همکاری با عبدالرشید دوستم، جنرال سید حسام الدین حقبین، جنرال مؤمن و سایر مجاهدین دیگر زمینه های سقوط حکومت محمد نجیب الله را هموار کردند. در سال ۱۳۷۱ و پس از سقوط حکومت نجیب الله محمد محقق علاوه بر مسئولیت سیاسی زون شمال حزب وحدت اسلامی افغانستان، وظیفه معاونت شورای عالی صفحات شمال را نیز بر عهده داشت. پس از کشته شدن عبدالعلی مزاری در سال ۱۳۷۳ و افزایش قدرت روزافزون طالبان به همراه دولت اسلامی افغانستان به رهبری احمد شاه مسعود، ائتلاف شمال را تشکیل داده و وارد جنگ علیه طالبان شدند. در سال ۱۳۷۶ محقق به عنوان وزیر داخله افغانستان در دولت برهان الدین ربانی تعیین شد.
پس از سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱ محمد محقق به عنوان معاون شورای عالی رهبری شمال و سخنگوی آن شورا تعیین گردید. در کنفرانس بن و گردهمایی بزرگ اضطراری، محقق به عنوان معاون اداره موقت و وزیر برنامه ریزی کشور تعیین گردید. در سال ۱۳۸۳ و پس از صدور فرمان قانون احزاب، وی شاخه نظامی حزب وحدت اسلامی را منحل و تحت پروسه دی. دی. آر تسلیحات این حزب را واگذار کرد. وی در ۱۹ حوت ۱۳۸۳ در اعتراض به تبعیض و بی عدالتی، کابینه را ترک کرد و از حکومت حامد کرزی اخراج شد.
