[ویکی فقه] محمد قزوینی (ابهام زدایی). محمد قزوینی ممکن است اشاره به اشخاص و شخصیت های ذیل باشد: • محمد بن عبدالرحمان خطیب قزوینی، مشهور به خطیب قزوینی، ادیب، نظریه پرداز بلاغت، خطیب و قاضی القضات مصر و شام در سده های هفتم و هشتم• سیدمحمد قزوینی، از علمای ضد استبداد ایران در قرن سیزدهم هجری ...
میرزا محمّد بن عبدالوهاب قزوینی مشهور به علّامه قزوینی ( ۱۱ فروردین ۱۲۵۶ تهران – ۶ خرداد ۱۳۲۸ تهران ) ، ادیب و پژوهشگر تاریخ و فرهنگ ایران بود. محمّد قزوینی در یازدهم فروردین ۱۲۵۶ خورشیدی در تهران در محلهٔ دروازه قزوین در خانواده از آذری ها قزوین زاده شد. پدر و اجدادش از اهل قلم و فرهنگ بودند. پدر بزرگ او ملا عبدالعلی قزوینی از دانشمندان قزوین بود. پدرش ملا عبدالوهاب قزوینی معروف به «ملا آقای قزوینی» اصلاً اهل بلوک بشاریات ( اکنون بخش بشاریات ) بود که با کوشش شخصی صاحب مرتبه ای در دانش و ادب شد و به تهران آمد و در مدرسهٔ معیرالممالک درس می داد. ... [مشاهده متن کامل]
پدر محمد قزوینی در ۱۲۶۷ درگذشت. محمد در این زمان دوازده ساله بود و به کمک شمس العلما به جای پدر در تدوین نامه دانشوران شرکت کرد تا کمک معاش خانواده باشد. او صرف و نحو و فقه و کلام و حکمت را نخست نزد پدر و سپس نزد استادان دیگر مانند شیخ فضل الله نوری و میرزا حسن آشتیانی و ملا محمد آملی تحصیل کرد. او از محضر ادیب پیشاوری و شیخ هادی نجم آبادی نیز برخوردار شد. در مدرسهٔ معیرالملک حجره ای گرفت و طلبه شد. زیر نظر شمس العلما در علوم اسلامی و هیئت و ریاضی و تاریخ و تاریخ ادب و رجال و عَروض و قافیه متبحر شد. بعد در مدرسه آلیانس تهران به فراگیری زبان فرانسه پرداخت. همچنین به آموزش عربی به دوستان و آشنایان جوان خود پرداخت. فرزندان شیخ فضل الله نوری ضیاءالدین و میرزا هادی مدت سه سال نحو و محمدعلی فروغی و برادرش ابوالحسن فروغی از او عربی آموختند و خود به دیگر معلومات او، ازجمله در زبان فرانسه، افزودند. پدر فروغی ها یعنی میرزا محمدحسین فروغی او را به همکاری در روزنامه تربیت تشویق کرد و او را با روش کار و تحقیق ادبی و تاریخی اروپاییان آشنا ساخت. به زودی شهرتی در زمینه های مختلف ادبی پیدا کرد و به خصوص در نحو عربی چهره ای شاخص شد. در تألیف بخش تاریخ اسلام در کتاب تاریخ مفصل ایران که کتاب درسی مدارس بود شرکت داشت. او در شرح احوالاتش که برای درج در کتاب شرح احوال رجال علم و ادب تألیف مرتضی مدرسی چهاردهی نگاشته، آورده است: «اسم این جانب محمد و اسم پدرم عبدالوهاب بن عبدالعلی قزوینی است. پدرم یکی از مؤلفین اربعه نامه دانشوران است و تراجم احوال نُحاه و لغویین و ادبا و فقها غالباً به او محول بود و اسم او در مقدمه آن کتاب و شرح حال مختصری از او در کتاب المآثر و الآثار مرحوم محمدحسن خان اعتمادالسلطنه مسطور است و در سنه هزار و سیصد و شش هجری قمری در طهران مرحوم شد. تولد این جانب در طهران در محله دروازه قزوین در پانزدهم ربیع الاول سنه هزار و دویست و نود و چهار هجری قمری است. تحصیلات علوم متداوله اسلامی را در همان طهران کرده ام. صرف و نحو را در خدمت پدرم و خدمت مرحوم حاج سید مصطفی مشهور به قنات آبادی در مدرسهٔ معیرالممالک و فقه را در خدمت همان بزرگوار و مرحوم حاج شیخ محمدصادق طهرانی مدرس همان مدرسه و سپس در محضر مرحوم حاج شیخ فضل الله نوری، کلام و حکمت قدیم را در خدمت مرحوم ملامحمد آملی در مدرسهٔ خازن الممالک، و سپس اصول فقه خارج را در محضر درس مرحوم افضل المتاخرین آقا میرزا حسن آشتیانی ( صاحب حاشیهٔ مشهور بر رسائل مرحوم شیخ مرتضی انصاری ) در سه چهار سال اخیر عمر آن مرحوم. دیگر علمائی که بدون حضور در مجالس درس ایشان ( چون اصلاً مجالس درس نداشتند ) از مفاوضات کثیر البرکات ایشان مدت های مدید مستفیض شده ام یکی مرحوم حاج شیخ هادی نجم آبادی و دیگر مرحوم سید احمد ادیب پیشاوری و دیگر مرحوم شمس العلماء شیخ محمد مهدی قزوینی عبدالرب آبادی یکی از مؤلفین اربعه «نامه دانشوران» است رحمه الله علیهم اجمعین»
