محمد عثمانی پنجم

محمد عثمانی پنجم. محمّد عثمانی (۵) پنجم (۱۲۶۰ـ۱۳۳۶ق)
محمّد عثمانی پنجم
(ملقب به «رَشاد») سی وپنجمین سلطان عثمانی (حک: ۱۳۲۷ـ۱۳۳۶ق/۱۹۰۹ـ۱۹۱۸). پسر عبدالمجید یکم بود و در سلطنت برادرش، عبدالحمید دوم، در انزوا روزگار می گذراند و پس از آن که ترک های جوان، عبدالحمید را عزل کردند ، جانشین او شد (۱۳۲۷ق). در آغاز سلطنت محمد، سلطۀ عثمانی از بوسنی و هرزگووین برچیده شد و بلغارستان اعلام استقلال کرد (۱۳۲۷ق). در ۱۳۲۹ق ایتالیایی ها، به بهانۀ بدرفتاری عثمانی ها با اتباع آنان در طرابلس ، به محاصرۀ دریایی طرابلس پرداختند که نتیجۀ آن تحمیل معاهدۀ اوشی به دولت عثمانی و چشم پوشی عثمانی ها از طرابلس بود (۱۳۳۰ق). در همان سال، اتحادیۀ دولت های بالکان با پشتیبانی روسیه با دولت عثمانی وارد نبرد شد که پیامد آن مقدونیه و سالونیک از قلمرو عثمانی جدا شدند و بلغارها اَدِرنه را تصرف کردند (۱۳۳۱ق). پس از کشته شدن وزیر اعظم ، محمود شوکت پاشا، و به وزارت رسیدن سعید حلیم پاشا، با اقدامات او معاهده های صلحی میان عثمانی و بلغارستان و صربستان (۱۳۳۲ق) و یونان (۱۳۳۳ق) بسته شد. در سلطنت محمد، کمیتۀ اتحاد و ترقی نفوذ و قدرت بسیار یافت تا جایی که او را به درگیری با متفقین جنگ جهانی اول کشاند. محمد پیش از پایان جنگ جهانی اول درگذشت و پس از او برادرش، محمد ششم ، به سلطنت رسید. محمد پنجم پادشاهی بی کفایت و بی سواد و بازیچۀ دست عناصر قدرت بود.