محمّد شفیع لاهوری (لاهور ۱۸۸۳ـ۱۹۶۳)
ادیب و ایران شناس پاکستانی. در ۱۹۱۵ در دانشگاه کیمبریج نزد استادانی چون ادوارد براون و رینولد نیکلسون درس خواند. سپس در همان دانشگاه زبان و ادبیات اردو تدریس کرد (۱۹۱۸). از ۱۹۱۹ تا ۱۹۴۲ به تدریس در دانشگاه پنجاب سرگرم بود. در ۱۹۴۲ به خواست خود بازنشسته شد. در ۱۹۵۰ عهده دار ترجمۀ دایرة المعارف اسلام به زبان اردو و عضو پیوستۀ هیئت تحریریۀ چاپ جدید آن دایرة المعارف در لیدن شد. در ۱۹۵۳ از دولت ایران نشان سپاس گرفت. بدیع الزمان فروزانفر در قصیده ای وی را ستوده است. محمدشفیع به زبان های سریانی، عبری و آلمانی آشنا بود و در زبان های عربی و انگلیسی مهارت داشت. از آثارش: چاپ تذکرۀ میخانۀ عبدالنبی فخرالزمانی (لاهور، ۱۹۲۶)؛ چاپ مکاتبات رشیدی (لاهور، ۱۹۴۷)؛ چاپ مطلع سعدین و مجمع بحرین (لاهور، ۱۹۴۱ـ ۱۹۴۹)؛ گلشن معانی (لاهور، ۱۹۳۳)؛ تصحیح وامق و عذرای عنصری که به کوشش پسرش احمد ربانی به چاپ رسیده (لاهور، ۱۹۶۷)؛ مجموعۀ مقالات محمدشفیع لاهوری در پنج جلد که به کوشش پسرش چاپ شده است (لاهور، ۱۹۶۷ـ۱۹۸۱).
ادیب و ایران شناس پاکستانی. در ۱۹۱۵ در دانشگاه کیمبریج نزد استادانی چون ادوارد براون و رینولد نیکلسون درس خواند. سپس در همان دانشگاه زبان و ادبیات اردو تدریس کرد (۱۹۱۸). از ۱۹۱۹ تا ۱۹۴۲ به تدریس در دانشگاه پنجاب سرگرم بود. در ۱۹۴۲ به خواست خود بازنشسته شد. در ۱۹۵۰ عهده دار ترجمۀ دایرة المعارف اسلام به زبان اردو و عضو پیوستۀ هیئت تحریریۀ چاپ جدید آن دایرة المعارف در لیدن شد. در ۱۹۵۳ از دولت ایران نشان سپاس گرفت. بدیع الزمان فروزانفر در قصیده ای وی را ستوده است. محمدشفیع به زبان های سریانی، عبری و آلمانی آشنا بود و در زبان های عربی و انگلیسی مهارت داشت. از آثارش: چاپ تذکرۀ میخانۀ عبدالنبی فخرالزمانی (لاهور، ۱۹۲۶)؛ چاپ مکاتبات رشیدی (لاهور، ۱۹۴۷)؛ چاپ مطلع سعدین و مجمع بحرین (لاهور، ۱۹۴۱ـ ۱۹۴۹)؛ گلشن معانی (لاهور، ۱۹۳۳)؛ تصحیح وامق و عذرای عنصری که به کوشش پسرش احمد ربانی به چاپ رسیده (لاهور، ۱۹۶۷)؛ مجموعۀ مقالات محمدشفیع لاهوری در پنج جلد که به کوشش پسرش چاپ شده است (لاهور، ۱۹۶۷ـ۱۹۸۱).
wikijoo: محمد_شفیع_لاهوری_(لاهور_۱۸۸۳ـ۱۹۶۳)