ملامحمد ربیعی ( به کردی: محەممەد ڕەبیعی ) مشهور به ماموستا ربیعی ( زادهٔ ۱۳۱۱ در دره اسپ، دیواندره – درگذشتهٔ ۱۱ آذر ۱۳۷۵ در کرمانشاه ) مفتیِ مذهب شافعی، نویسنده، شاعر، قاری قرآن و گوینده در رادیوهای کردیِ کرمانشاه و تهران بود. او امام جمعه و خطیبِ مسجد جامع شافعی کرمانشاه بود که در سال ۱۳۷۵ طی کشتارِ موسوم به «قتل های زنجیره ای ایران» به قتل رسید.
... [مشاهده متن کامل]
محمد ربیعی در سال ۱۳۱۱ در روستایِ دره اسب از توابع دیواندره به دنیا آمد. او فرزند «ملا عبدالحکیم» بود و در پنج سالگی قرآن را از پدرش یادمی گیرد و بعد از آن نیز کتب اولیهٔ علوم صرف و نحوِ عربی را نیز از عمویش «ملا محمود» یادمی گیرد. او در سال ۱۳۳۳ از سید علاءالدین حسینی در روستایِ قشلاق سفیدِ دیواندره اجازهٔ افتاء و تدریس دریافت می کنند. ربیعی تا سال ۱۳۴۵ و برای مدت ۱۲ سال در قشلاق سفید به تدریس طلاب، امامتِ جمعه و جماعت و هم چنین چرخاندن دفتر ازدواج و طلاق مشغول بود.
ربیعی در ۱۳۴۵ طی مسابقهٔ بین المللی قرائت قرآن که پاکستان برگزار می شود در میان قاریان ۲۲ کشور جهان، پس از محمود خلیل الحصری، قاری مشهور مصری، موفق به دریافت مقام دوم مسابقه می شود. در پاییز سال ۱۳۵۷ از سوی مردم به عنوان خطیب و امام جمعه مسجد جامع امام شافعی کرمانشاه انتخاب می شود و تا هنگام کشته شدن نیز در همان مسجد بود.
محمد ربیعی از همان ده سالگی گاه و بی گاه به زبان کردی و فارسی شعر می سرود و حتی در دورانِ طلبگی، ملایی و امامتِ مسجد نیز از آن غافل نشد و ادامه می داد. در سال ۱۳۵۰ که اهمیت زیادتری به نوشتن و سرودن داد، دیوان اشعار خود را به سه زبان کردی، فارسی و عربی به نام «چهار فصل» منتشر کرد. کتاب «آینهٔ اسلام»، نخستین اثر ربیعی بود که در سال ۱۳۶۵ به چاپ رسید.
کتاب «عالیجناب گوریل» عنوانِ رمان فارسی از اوست که در سال ۱۳۷۲ چاپ شد و هم چنین در سال ۱۳۸۵ توسط انتشارات پرتو بیان بازنشر یافت. در سال ۱۳۸۷ توسط جلال رئوفی به کردی با نام «ماف و لاف» ترجمه شده است و هم چنین سال ۱۳۹۳ توسط عبدالعزیز سلیمی به زبان عربی نیز ترجمه شده است. کتاب «محکمهٔ حیوانات» نوشته محمدعلی دشتی نیز براساس اقتباسی از کتاب در سال ۱۳۸۹ نوشته شده است.
پیشینه و علت قتلِ ربیعی به پخشِ مجموعهٔ تلویزیونی «امام علی» از صداوسیما برمی گردد که موجب اعتراضاتِ جامعهٔ اهل سنت ایران در آن زمان شد. او نامه ای به مسئولین وزارت اطلاعات، آموزش و پرورش و دیگر مسئولین می نویسد و نسبت به «عواقب اختلاف افکنی بین شیعه و سنی» و «ایجاد آشوب و تفرقه» به آنان هشدار می دهد؛ او در کنفرانس وحدت اسلامی که در سال ۱۳۷۵ در تهران برگزار شد سخنرانی ای انتقادی ایراد می کند.
... [مشاهده متن کامل]
محمد ربیعی در سال ۱۳۱۱ در روستایِ دره اسب از توابع دیواندره به دنیا آمد. او فرزند «ملا عبدالحکیم» بود و در پنج سالگی قرآن را از پدرش یادمی گیرد و بعد از آن نیز کتب اولیهٔ علوم صرف و نحوِ عربی را نیز از عمویش «ملا محمود» یادمی گیرد. او در سال ۱۳۳۳ از سید علاءالدین حسینی در روستایِ قشلاق سفیدِ دیواندره اجازهٔ افتاء و تدریس دریافت می کنند. ربیعی تا سال ۱۳۴۵ و برای مدت ۱۲ سال در قشلاق سفید به تدریس طلاب، امامتِ جمعه و جماعت و هم چنین چرخاندن دفتر ازدواج و طلاق مشغول بود.
ربیعی در ۱۳۴۵ طی مسابقهٔ بین المللی قرائت قرآن که پاکستان برگزار می شود در میان قاریان ۲۲ کشور جهان، پس از محمود خلیل الحصری، قاری مشهور مصری، موفق به دریافت مقام دوم مسابقه می شود. در پاییز سال ۱۳۵۷ از سوی مردم به عنوان خطیب و امام جمعه مسجد جامع امام شافعی کرمانشاه انتخاب می شود و تا هنگام کشته شدن نیز در همان مسجد بود.
محمد ربیعی از همان ده سالگی گاه و بی گاه به زبان کردی و فارسی شعر می سرود و حتی در دورانِ طلبگی، ملایی و امامتِ مسجد نیز از آن غافل نشد و ادامه می داد. در سال ۱۳۵۰ که اهمیت زیادتری به نوشتن و سرودن داد، دیوان اشعار خود را به سه زبان کردی، فارسی و عربی به نام «چهار فصل» منتشر کرد. کتاب «آینهٔ اسلام»، نخستین اثر ربیعی بود که در سال ۱۳۶۵ به چاپ رسید.
کتاب «عالیجناب گوریل» عنوانِ رمان فارسی از اوست که در سال ۱۳۷۲ چاپ شد و هم چنین در سال ۱۳۸۵ توسط انتشارات پرتو بیان بازنشر یافت. در سال ۱۳۸۷ توسط جلال رئوفی به کردی با نام «ماف و لاف» ترجمه شده است و هم چنین سال ۱۳۹۳ توسط عبدالعزیز سلیمی به زبان عربی نیز ترجمه شده است. کتاب «محکمهٔ حیوانات» نوشته محمدعلی دشتی نیز براساس اقتباسی از کتاب در سال ۱۳۸۹ نوشته شده است.
پیشینه و علت قتلِ ربیعی به پخشِ مجموعهٔ تلویزیونی «امام علی» از صداوسیما برمی گردد که موجب اعتراضاتِ جامعهٔ اهل سنت ایران در آن زمان شد. او نامه ای به مسئولین وزارت اطلاعات، آموزش و پرورش و دیگر مسئولین می نویسد و نسبت به «عواقب اختلاف افکنی بین شیعه و سنی» و «ایجاد آشوب و تفرقه» به آنان هشدار می دهد؛ او در کنفرانس وحدت اسلامی که در سال ۱۳۷۵ در تهران برگزار شد سخنرانی ای انتقادی ایراد می کند.
