محمد بیابانی

محمد بیابانی از جمله شاعرانی می باشد که زبان و ساختار بیانی ویژه ای دارند. آگاهی وی از مفاهیم آرکائیک و استخدام اسطوره و تلمیحات افسانه ای در زبان شعری اش، شناخت تاریخ و ادبیات قدیم ایران، تخیّل قوی، عاطفه ـ اندیشه سرشار، ابهام و استعاره های تو در تو و دقت و وسواس وی در گزینش و چینش کلمات، از شاخصه های بارز در اشعار بیابانی به شمار می رود. مضامین شعری وی، بیشتر مسائل اجتماعی و سیاسی است. همچنین از خصایص شعری او، تمایل به ادبیات فولکلوریک و استفاده از باورها، آرمان ها و اعتقادات مردمی است. بیابانی در کنار شاعران بزرگ خطهٔ جنوب همچون منوچهر آتشی، فرج الله کمالی، بهرام اکبرزاده، ایرج شمسی زاده و دکتر سید جعفر حمیدی در جهت بومی سرایی و به کارگیری واژگان محلی در زبان شعری، گام های بزرگی برداشته است. سروده های وی از ابتدا در میان خوانندگان مورد استقبال قرار گرفت و جایگاهی ویژه یافت. منوچهر آتشی شعر بومی بیابانی ( کِلِنگ گُل پُر گُل واویدن انگار بهار اَندن ) را که مورد استقبال قرار گرفته بود سروده سال های ۱۳۴۱ او می داند.
بیابانی پیش از دههٔ چهل در سه ساحت بومی سرایی، کلاسیک ( بخصوص غزل ) ، سپید و عمدتاً نیمایی شعر می سروده است. وی از بنیان گذاران بومی سرایی ( با گویش محلی ) در بوشهر بوده است. هم چنین وی دستی هم در نثرنویسی داشت و کارهای سترگی در این زمینه انجام داده است. از جمله این آثار می توان به آسیب شناسی هنر، رمان از پیدا تا پیدایش، داستان های کوتاه و نقدهای متعدد راجع به اشعار شاعران برجستهٔ معاصر اشاره نمود. بیابانی بنا به دلایلی، چندان تمایلی به چاپ اشعارش نداشت و اولین اثر وی که پس از سال ها شاعری منتشر گردید، منظومه ای بود با نام «حماسهٔ درخت گل بانو».

۴. صار صبور بر صنوبر آتش ( مجموعه شعر ) ، ۱۳۹۰، انتشارات داستان سرا.
۵. به سالگرد تماشای آب در پاییز ( مجموعه شعر ) ، ۱۳۹۰، انتشارات داستان سرا.
طبق اخبار منتشر شده، آثار منتشر نشده ایشان نیز در دست بررسی و چاپ می باشند.