محمدامین حسینی ( به عربی: محمد أمین الحسینی ) ( ۱۸۹۷–۱۹۷۴ م ) مفتی اعظم بیت المقدس و ملی گرای عربِ فلسطین تحت قیومیت بریتانیا بود. او از دشمنان جنبش صهیونیسم و از اعضای حزب نازی بود و در تشکیل لشکر کوهستانی سیزدهم وافن اس اس حنضر نقش کلیدی داشت و به دلیل اعمالش در بوسنی و هرزگووین و صربستان، به عامل مهم نفرت بین بوسنیایی ها و صرب ها تبدیل شد.
... [مشاهده متن کامل]
الحسینی در پایان جنگ جهانی اول به حمایت از پادشاهی عربی سوریه در دمشق مستقر شد. پس از شکست فیصل اول، ناسیونالیسم او به فلسطین متمایل شد و به بیت المقدس بازگشت. او از ۱۹۲۰، در حین تلاش برای استقلال فلسطین به عنوان کشوری عربی با صهیونیسم مخالفت می ورزید و رهبری علیه تأسیس اسرائیل بود. او از ۱۹۲۱ تا ۱۹۳۷ مفتی اعظم بیت المقدس بود و از این جایگاه برای ترویج اسلام و در عین حال پیشبرد یک ناسیونالیسم عربی غیر اقراری علیه صهیونیسم استفاده می کرد.
وی پس از شکست شورش عرب ها در زمان قیومیت بریتانیا بر فلسطین در سال ۱۹۳۹ به عراق فرار کرد و پس از سقوط دولت ملی مخالف انگلیس در عراق ( که خودش در شکل گیری آن نقش فعالی داشت ) ، از آنجا به ایران، سپس ترکیه رفت و در نوامبر ۱۹۴۱ به آلمان نازی گریخت. فرار او در میان فلسطینیان شادی بسیاری همراه داشت. او با شخص هیتلر، گورینگ و دیگر مقامات بلندپایهٔ حزب نازی دیدار کرد. در آن جا به عضوگیری مسلمانان، به ویژه مسلمانان اهل بوسنی و هرزگوین برای عضویت در یگان ویژه و لشکر کوهستانی سیزدهم وافن اس اس حنضر پرداخت.
وی در سفر به برلین در سال ۱۹۴۱ در آغاز جنگ جهانی دوم با آدولف هیتلر دربارهٔ حل مسئلهٔ یهودیان خاورمیانه و مقابله با صهیونیسم و خاتمه دادن به مشکل یهودیان گفتگو کرد.
گفته می شود احتمالاً در حالی که هیتلر خواستار بیرون راندن یهودیان از اروپا به سرزمین فلسطین بود، الحسینی آن را تهدیدی برای امنیت حضور خود در فلسطین می دانست و تلاش کرد هیتلر را از این کار منصرف کند و حمایتش را جلب نماید.
ارنست نولته، فیلسوف و تاریخ نگار آلمانی می گوید امین الحسینی در نهایت برای براورده کردن مقاصدش از سوی آلمان موفق نشد و هیلتر از اجابت درخواست هایش خودداری کرد. او اینچنین ادامه می دهد که الحسینی صرفا به واقعیت های موجود انسانی و حکومتی ( عدم پذیرش رانده شدن از سرزمین خود توسط دشمن ) پایبندی داشته و نمی توان انکار کرد که از قاطع ترین مبارزان برای آزادی مردمش و برای حقوق بشر عمومی بوده است.
... [مشاهده متن کامل]
الحسینی در پایان جنگ جهانی اول به حمایت از پادشاهی عربی سوریه در دمشق مستقر شد. پس از شکست فیصل اول، ناسیونالیسم او به فلسطین متمایل شد و به بیت المقدس بازگشت. او از ۱۹۲۰، در حین تلاش برای استقلال فلسطین به عنوان کشوری عربی با صهیونیسم مخالفت می ورزید و رهبری علیه تأسیس اسرائیل بود. او از ۱۹۲۱ تا ۱۹۳۷ مفتی اعظم بیت المقدس بود و از این جایگاه برای ترویج اسلام و در عین حال پیشبرد یک ناسیونالیسم عربی غیر اقراری علیه صهیونیسم استفاده می کرد.
وی پس از شکست شورش عرب ها در زمان قیومیت بریتانیا بر فلسطین در سال ۱۹۳۹ به عراق فرار کرد و پس از سقوط دولت ملی مخالف انگلیس در عراق ( که خودش در شکل گیری آن نقش فعالی داشت ) ، از آنجا به ایران، سپس ترکیه رفت و در نوامبر ۱۹۴۱ به آلمان نازی گریخت. فرار او در میان فلسطینیان شادی بسیاری همراه داشت. او با شخص هیتلر، گورینگ و دیگر مقامات بلندپایهٔ حزب نازی دیدار کرد. در آن جا به عضوگیری مسلمانان، به ویژه مسلمانان اهل بوسنی و هرزگوین برای عضویت در یگان ویژه و لشکر کوهستانی سیزدهم وافن اس اس حنضر پرداخت.
وی در سفر به برلین در سال ۱۹۴۱ در آغاز جنگ جهانی دوم با آدولف هیتلر دربارهٔ حل مسئلهٔ یهودیان خاورمیانه و مقابله با صهیونیسم و خاتمه دادن به مشکل یهودیان گفتگو کرد.
گفته می شود احتمالاً در حالی که هیتلر خواستار بیرون راندن یهودیان از اروپا به سرزمین فلسطین بود، الحسینی آن را تهدیدی برای امنیت حضور خود در فلسطین می دانست و تلاش کرد هیتلر را از این کار منصرف کند و حمایتش را جلب نماید.
ارنست نولته، فیلسوف و تاریخ نگار آلمانی می گوید امین الحسینی در نهایت برای براورده کردن مقاصدش از سوی آلمان موفق نشد و هیلتر از اجابت درخواست هایش خودداری کرد. او اینچنین ادامه می دهد که الحسینی صرفا به واقعیت های موجود انسانی و حکومتی ( عدم پذیرش رانده شدن از سرزمین خود توسط دشمن ) پایبندی داشته و نمی توان انکار کرد که از قاطع ترین مبارزان برای آزادی مردمش و برای حقوق بشر عمومی بوده است.
