محمد امامی خوانساری

[ویکی فقه] «شیخ محمد امامی نجفی خوانساری» در شب جمعه ماه رجب ۱۳۱۲ ق در نجف اشرف و در خاندان علم و فضیلت و تقوا دیده به جهان گشود. وی در محضر اساتید نامداری حضور یافت و پس از کسب اجازه اجتهاد از میرزای نائینی به ایران هجرت کرد و پس از فعالیت های فرهنگی و اجتماعی در همان جا رحلت کرد.
پدرش مرحوم آیت الله ملا محمدعلی نجفی خوانساری، از علمای بزرگ روزگار بود که در شب جمعه، لیله الرغائب، سوم رجب ۱۳۳۲ وفات یافت و در صحن مطهر امیرمؤمنان علیه السّلام مدفون گردید. والده ایشان نیز زنی پارسا، عالمه و عابده بود که هاجر خاتون نام داشت و در صحن شریف امیرمؤمنان علیه السّلام ، زیر ناودان طلا مدفون است. جد مادری وی، علامه میرزا احمد کاشانی، معروف به فیضی بود که در فقه و اصول تالیفاتی داشت و به سال ۱۲۸۶ ق در نجف اشرف رحلت کرد. او از نوادگان محقق شهیر ملا محسن فیض کاشانی رحمة الله علیه بود و به افتخار شاگردی علامه شیخ مرتضی انصاری رحمة الله علیه نیز نائل آمد.
دوران تحصیل و اساتید
محمد پس از فراگیری مقدمات، به منظور احاطه بر علوم عقلی و نقلی در محضر اساتید نامداری حضور یافت. وی بخشی از جلد پنجم کتاب شرح لمعه و اندکی از رسائل مرحوم شیخ انصاری را در محضر پدر بزرگوارش فراگرفت و بخشی از کتاب قوانین را نیز در محضر عالم وارسته، حاج شیخ علی قمی آموخت. همچنین برای فراگیری کتاب جامع السعادات مرحوم نراقی، صبح ها پس از ادای فریضه دقایقی را به حضور ایشان مشرف می شد و از علم وافر و انفاس قدسیه آن بزرگوار بهره می گرفت. از دیگر اساتید ایشان آیت الله سید حسین اشکوری (متوفای ۱۳۴۹ ق) بود که وی مکاسب را نزد آن مرحوم فراگرفت.
تدریس
او با بهره مندی از ذهن خلاق، هوش سرشار و درک عمیق خود توانست مراتب ترقی علمی را به سرعت طی کند و به مقام استادی نائل گردد، چندان که در سن ۱۶ سالگی تدریس شرح لمعه را آغاز کرد، حال آن که خود در مقام آموختن، تنها صفحاتی معدود از آن را نزد استاد فراگرفته بود. در ادامه، رسائل، مکاسب و کفایة را نیز در روزگار جوانی به نحو احسن تدریس نمود و در وادی حکمت و کلام نیز بی آنکه در محضر استادی زانو زده باشد، اسفار و شرح منظومه مرحوم سبزواری و شرح تجرید را تدریس می کرد.
اجازه اجتهاد
...