محلی

[ویکی الکتاب] معنی مُحِلِّی: حلال کنندگان (نون آن چون مضاف واقع شده حذف گردیده است)
معنی بُقْعَةِ: محلی از زمین
معنی یَبَساً: محلی را گویند که قبلا آب در آن بوده و سپس خشک شده است
معنی جُرُفٍ: محلی است که سیل زیر آن را شسته باشد ، بطوری که بالای آن هر لحظه در شرف ریختن باشد
معنی مُتَرَدِّیَةُ: حیوانی که از محلی بلند چون کوه و یا لبه چاه و امثال آن سقوط کند و بمیرد .
معنی عَرَفَاتٍ: نام محلی نزدیک مکه که جاجیان در روز عرفه در آنجا تجمع می کنند و به دعا و نیایش می پردازند.
معنی شَفَا جُرُفٍ: لبه مسیل ( جرف محلی است که سیل زیر آن را شسته باشد ، بطوری که بالای آن هر لحظه در شرف ریختن باشد)
معنی مُلْتَحَداً: پناهگاه (اسم مکان و به معنای محلی که شخص مورد آسیب ،خود را به آن محل کنار بکشد ، تا از شری که متوجه او است ایمان بماند)
معنی عَرَاءِ: محلی روبازکه دیوار و حایلی دیگر در آن نباشد و چیزی که انسان در زیر سایهاش قرار گیرد نداشته باشد ، نه سقفی و نه خیمهای و نه درختی .
معنی صَّرْحَ: برج بلند - قصر - حیاط قصر (قصر و هر بنایی است بلند و مشرف بر سایر بناها ، و نیز به معنای محلی است که آن را تخت کرده باشند و سقف هم نداشته باشد )
معنی أَوْدِیَةٌ: دره های محل عبور سیل (جمع وادی و وادی محلی است که سیلاب از آنجا میگذرد ، و به همین اعتبار شکاف میان دو کوه را نیز وادی میگویند ، و جمع این کلمه اودیه میآید )
معنی مُسْتَوْدَعَهَا: جایگاه موقتش (مستودع یعنی محلی که ودیعه را در آن قرار می دهند. عبارت "وَیَعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا وَمُسْتَوْدَعَهَا"یعنی :قرارگاه واقعی و جایگاه موقت آن را میداند )
معنی مَصْرِفاً: بازگشتگاه - گریزگاه - محل انصراف (کلمه مصرف اسم مکان از صرف و صرف به معنای گردانیدن از حالی به حال دیگر است. عبارت "وَلَمْ یَجِدُواْ عَنْهَا مَصْرِفاً " یعنی نمییابند محلی که به سویش منصرف شوند ، و از آتش به سوی آن فرار کنند )
معنی مُّبَارَکاً: دارای خیر بسیار شده - صاحب برکت شده(کلمه مبارک از مصدر مبارکه باب مفاعله از ثلاثی مجرد برکت است و برکت به معنای خیر بسیار ، و مبارک به معنای محلی است که خیر کثیر به آنجا افاضه میشود . و این کلمه در مورد هم برکات دنیوی استفاده می شود و هم اخروی )
ریشه کلمه:
ما (۲۶۲۲ بار)

محلی (المحلی). مُحَلّی (المُحَلّی)
(نام کامل: المُحَلّی بالآثار فی شرح المُجَلّی بالاختصار) تألیف ابن حزم اندلسی، کتابی به عربی، در فقه ظاهریه. این کتاب بسیار معروف، در شرح دیگر اثر مؤلف با نام المجلی است. او در این کتاب احادیث مورد اطمینان را از غیر آن جدا کرده و به هیچ روی به قیاس استدلال نکرده است. همچنین، پیش از شروع در ابواب فقه، دیدگاه های کلامی و نظریه های خود را در نحوۀ استنباط فقهی توضیح داده است. بر این کتاب، شرح، تعلیقه و ردیّۀ فراوان نوشته شده است. المُحَلَّی به تحقیق احمد محمود شاکر در ۱۱ جلد و در بیروت به چاپ رسیده است.