محله سر دزک، نام یکی از محله های شیراز قدیم می باشد که در جنوب شهر قرار داشته است. وقتی که کریم خان زند حصار شیراز را کوچک تر کرد و محلات را در هم ادغام نمود، محلۀ سردزک و محله دشتک به صورت یک محله درآمد که هر دو سردزک نامیده شد.
دز ( دِ زَ ) ( اِمصغ . ) به معنای قلعة و دزک ، دز کوچک به معنای قلعة کوچک می باشد ( فرهنگ معین و دهخدا ) . در بین عوام و به اشتباه رایج است که چون سابقاً در این محله، دزدان به مردم و خانه ها و حتی کاروان ها حمله می کردند به همین منظور این نام را برای این محل برگزیدند.
این محله از شمال به محله بازار مرغ، از غرب به محله سنگ سیاه، از جنوب به محله شاهزاده قاسم و از شرق به محله لب آب محدود میشده است.
از بناهای شاخص محله می توان به مسجد حاج باقر، مسجد بغدادی و بقعه سیدمیرآخور اشاره کرد.
در کل محلات شیراز به دو دسته بزرگ حیدری و نعمتی تقسیم شده بودند. حیدری به محلاتی گفته می شد که افراد آن محلات، خود را پیرو سلطان حیدر که از مشایخ عرفان بود، می دانستند.
نعمتی به محلاتی اطلاقی می شد که ساکنان آن خود را پیرو شاه نعمت الله ولی که او نیز از بزرگ ترین و شاخص ترین عرفای عصر بودمی دانستند. درگیری ها و مخاصماتی که بین این دو دسته در سال های متمادی صورت گرفته هنوز هم مورد بحث است و حتی به صورت ضرب المثل جنگ حیدری، نعمتی در زبان هاست.
پنج محله محله اسحاق بیگ، محله درب شاهزاده، محله بالا کفت، محله میدان شاه و محله بازار مرغ را حیدری خانه و پنج محله محله سرباغ، محله سنگ سیاه، محله درب مسجد، محله لب آب و محله سر دزک را نعمتی خانه می گفتند. البته محله ارمنی ها و محله کلیمی ها جزء محلات بی طرف بودند و کاری به درگیری ها و مخاصمات نداشتند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدز ( دِ زَ ) ( اِمصغ . ) به معنای قلعة و دزک ، دز کوچک به معنای قلعة کوچک می باشد ( فرهنگ معین و دهخدا ) . در بین عوام و به اشتباه رایج است که چون سابقاً در این محله، دزدان به مردم و خانه ها و حتی کاروان ها حمله می کردند به همین منظور این نام را برای این محل برگزیدند.
این محله از شمال به محله بازار مرغ، از غرب به محله سنگ سیاه، از جنوب به محله شاهزاده قاسم و از شرق به محله لب آب محدود میشده است.
از بناهای شاخص محله می توان به مسجد حاج باقر، مسجد بغدادی و بقعه سیدمیرآخور اشاره کرد.
در کل محلات شیراز به دو دسته بزرگ حیدری و نعمتی تقسیم شده بودند. حیدری به محلاتی گفته می شد که افراد آن محلات، خود را پیرو سلطان حیدر که از مشایخ عرفان بود، می دانستند.
نعمتی به محلاتی اطلاقی می شد که ساکنان آن خود را پیرو شاه نعمت الله ولی که او نیز از بزرگ ترین و شاخص ترین عرفای عصر بودمی دانستند. درگیری ها و مخاصماتی که بین این دو دسته در سال های متمادی صورت گرفته هنوز هم مورد بحث است و حتی به صورت ضرب المثل جنگ حیدری، نعمتی در زبان هاست.
پنج محله محله اسحاق بیگ، محله درب شاهزاده، محله بالا کفت، محله میدان شاه و محله بازار مرغ را حیدری خانه و پنج محله محله سرباغ، محله سنگ سیاه، محله درب مسجد، محله لب آب و محله سر دزک را نعمتی خانه می گفتند. البته محله ارمنی ها و محله کلیمی ها جزء محلات بی طرف بودند و کاری به درگیری ها و مخاصمات نداشتند.
wiki: محله سر دزک