محله بوقا

[ویکی فقه] بوقا، محلی در شمال سوریه که چیزی از آن باقی نمانده است.
اصل این نام به احتمال قوی سُریانی و به معنای «پَشه» است، ولامنس وضعیت مردابی محل را از همین معنا استنتاج کرده است. این نام در متون عربی قرون اولیه اسلام آمده است. از تاریخ باستانی آن چیزی نمی دانیم، ابوعُبیده در شرح فتح اَنطاکیه و قِنَّسرین (=قریه ای در شام) از آن نام برده، و ظاهراً در عصر امویان اهمیت ویژه ای داشته است. این محل، که با سرزمین جَراجِمه همسایه بوده، سرزمینی که به گفته بلاذری در جَبَل لُکّام (اَمانوس (کوه هایی در شمال انطاکیه که امروزه «قِزِل داغ» نامیده می شود)) بین بَیاس /پَیاس و بوقا جای داشته، یکی از جاهایی است که در زمان معاویه یا ولید برای استقرار زُطّها ی سِند در نظر گرفته شده بود که با احشام خود از عراق آمدند و در آن مستقر شدند. در عهد هشام بن عبدالملک (۱۰۵ـ ۱۲۵)، خلیفه اموی، با بنای قلعه ای در این محل، وضع دفاعی شهر بهبود یافت. در ۳۳۸، رومیان شرقی، شهر را محاصره کردند. در حمله لئو فوکاس (در سده چهارم/ دهم) به شام ، این شهر جزو عواصم بود، اما ابن شدّاد و یاقوت حموی در قرن ششم ظاهراً این شهر را در وضع پیش از آن وصف کرده اند. معلوم نیست که این محل در پی چه حوادثی ویران یا ترک شده، اما به هر حال در جنگ های صلیبی اهمیت پیشین خود را از دست داده بود. به گمانِ لامنس، بر اساس اطلاعات مأخوذ از متون، محل احتمالی بوقا در ناحیه عَمْق در نزدیکی دریاچه انطاکیه بوده است.