محصورسازی الکترواستاتیکی اینرسی ( به انگلیسی Inertial electrostatic confinement ) یا IEC، گونه ای از دستگاه های به کارگیرنده قدرت همجوشی است که از میدان های الکتریکی برای محبوس سازی پلاسما به جای روش رایج استفاده از میدان های مغناطیسی که در طراحی های محصور سازی همجوشی مغناطیسی MFE به کار می رود، استفاده می کند. بیشتر دستگاه های IEC سوخت خود را به طور مستقیم به شرایط همجوشی می رسانند و از این رو از تلفات انرژی که در مراحل طولانی تر گرمادهی در دستگاه های MFE وجود دارد، جلوگیری می کنند. در تئوری، این مزیت IEC ها را برای استفاده از سوخت های جایگزین همجوشی بدون نوترون مناسب می کند، بنابراین برخی مزایای مهم برای IEC پدید می آید، از این رو IEC یکی از روش هایی است که به طور گسترده برای همجوشی مطالعه شده است.
زمانی که الکترون های با بارمنفی و یون های با بار مثبت در پلاسما تحت یک میدان الکتریکی به جهت های گوناگون حرکت می کنند، میدان باید به گونه ای آرایش یابد که دو ذره به یکدیگر نزدیک بمانند. بیش تر IECها این کار را با کشیدن الکترون ها یا یون ها از روی یک چاه پتانسیل انجام می دهند، در نتیجه ذرات پس از عبور از چاه پتانسیل خود را از دست می دهند ولی به علت اینرسی به حرکت ادامه می دهند. هنگامی که یون های در حال حرکت در جهت های گوناگون با یکدیگر برخورد کنند، همجوشی هسته ای در این ناحیه کم پتانسیل رخ می دهد، چون این حرکت ایجاده شده توسط میدان است که سطح مورد نیاز انرژی برای همجوشی را فراهم می کند و نه برخوردهای تصادفی با باقی سوخت، پس توده پلاسما نیازی به داغ بودن ندارد و کل سیستم در دما و سطح انرژی پایین تری نسبت به دستگاه های MFE کار می کند.
یکی از IECهای ساده فیوزر است که از دو شبکه کروی فلزی هم مرکز ساخته شده است، هنگامی که شبکه های فلزی با ولتاژ بالا باردهی می شوند، سوخت گازی یونیزه می شود. میدان میان دو شبکه سپس سوخت را به طرف داخل شتاب می دهد و هنگامی که سوخت از شبکه فلزی داخلی می گذرد، میدان افت می کند و یون های به طرف مرکز به حرکت ادامه می دهند، اگر آن ها با یکدیگر برخورد کنند آنگاه ممکن است همجوشی رخ دهد، اگر برخورد نکنند، از ناحیه واکنشی خارج شده و دوباره به ناحیه باردار وارد می شوند و در آنجا دوباره به طرف مرکز شتاب می گیرند. روی هم رفته این فرایند شبیه همجوشی برخورد پرتوی است، اگرچه دستگاه های پرتوی به جای کروی بودن، خطی هستند. طراحی های دیگر IEC مانند پلی ول تفاوت های فراوانی از نظر آرایش میدان برای تولید چاه پتانسیل دارند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفزمانی که الکترون های با بارمنفی و یون های با بار مثبت در پلاسما تحت یک میدان الکتریکی به جهت های گوناگون حرکت می کنند، میدان باید به گونه ای آرایش یابد که دو ذره به یکدیگر نزدیک بمانند. بیش تر IECها این کار را با کشیدن الکترون ها یا یون ها از روی یک چاه پتانسیل انجام می دهند، در نتیجه ذرات پس از عبور از چاه پتانسیل خود را از دست می دهند ولی به علت اینرسی به حرکت ادامه می دهند. هنگامی که یون های در حال حرکت در جهت های گوناگون با یکدیگر برخورد کنند، همجوشی هسته ای در این ناحیه کم پتانسیل رخ می دهد، چون این حرکت ایجاده شده توسط میدان است که سطح مورد نیاز انرژی برای همجوشی را فراهم می کند و نه برخوردهای تصادفی با باقی سوخت، پس توده پلاسما نیازی به داغ بودن ندارد و کل سیستم در دما و سطح انرژی پایین تری نسبت به دستگاه های MFE کار می کند.
یکی از IECهای ساده فیوزر است که از دو شبکه کروی فلزی هم مرکز ساخته شده است، هنگامی که شبکه های فلزی با ولتاژ بالا باردهی می شوند، سوخت گازی یونیزه می شود. میدان میان دو شبکه سپس سوخت را به طرف داخل شتاب می دهد و هنگامی که سوخت از شبکه فلزی داخلی می گذرد، میدان افت می کند و یون های به طرف مرکز به حرکت ادامه می دهند، اگر آن ها با یکدیگر برخورد کنند آنگاه ممکن است همجوشی رخ دهد، اگر برخورد نکنند، از ناحیه واکنشی خارج شده و دوباره به ناحیه باردار وارد می شوند و در آنجا دوباره به طرف مرکز شتاب می گیرند. روی هم رفته این فرایند شبیه همجوشی برخورد پرتوی است، اگرچه دستگاه های پرتوی به جای کروی بودن، خطی هستند. طراحی های دیگر IEC مانند پلی ول تفاوت های فراوانی از نظر آرایش میدان برای تولید چاه پتانسیل دارند.
