محسن پزشکپور ( زادهٔ ۲ اسفند ۱۳۰۶ در تهران – درگذشته ۱۶ دی ۱۳۸۹ در تهران ) سیاستمدار و حقوق دان ایرانی بود. وی بنیان گذار حزب پان ایرانیست، از بنیان گذاران حزب ملت ایران، و همچنین نماینده مجلس شورای ملی در دوره های بیست و دوم و بیست و چهارم بود.
... [مشاهده متن کامل]
محسن پزشکپور در ۱۳۴۶، در بیست و دومین دوره مجلس شورای ملی، وارد این مجلس شده بود. وی در سال ۱۳۴۹ نطق خود در اعتراض به جدایی بحرین از ایران خواند که در یادها مانده است. پزشکپور در سال ۱۳۵۹ از ایران خارج شد و در سال ۱۳۷۰ به کشور بازگشت.
محسن پزشکپور در ۲ اسفند ۱۳۰۶ در منزلی که متعلق به خانواده مادری اش بود، در کوچه قلمستان در خیابان امیرآباد، تهران به دنیا آمد. پدرش مسئولیت اداره مالیه در ولایات ثلاث به مرکزیت ملایر بود. به همراه مادرش، پیش پدرش رفتند؛ و به همین خاطر شناسنامه وی به نام ملایر ثبت شد. وی پس از بازگشت به تهران، تحصیلات دوره ابتدایی اش را در دبستان علامه و سپس با برادرش حسن پزشکپور، در دبستان امیرمعذی درس خواند. دوران نوجوانی وی مصادف شد با اشغال ایران توسط نیروهای روس و انگلیس. او که در دبیرستان البرز تحصیل می کرد، به همراه چندتن از دوستان جوانش، به مبارزه با نیروهای اشغالگر پرداختند که بعداً جنبش آنها پان ایرانیسم نام گرفت.
در سال ۱۳۲۶ محسن پزشکپور، به همراه چند تن از دوستان جوانش نظیر داریوش فروهر، علیرضا رئیس، خداداد فرمانفرمائیان و محمدرضا عاملی تهرانی، مکتب پان ایرانیسم پایه گذاری کردند؛ همچنین افراد این مکتب، به هنگام اشغال آذربایجان، به مبارزه با بیگانگان پرداخته بودند. گفته می شود او و دوستانش شعارهایی را علیه نیروهای روسی و انگلیسی برروی دیوارهای می نوشتند. در سال ۱۳۳۰ حزب پان ایرانیست رسماً تشکیل شد. در همان موقع بود که حزب ملت ایران نیز بر پایه پان ایرانیسم انشعاب یافت. در هنگام ساخت نارنجک دستی، علیرضا رئیس کشته شد و محسن پزشکپور به پاسداشت او، بیانیه ای را منتشر کرد که به نوعی اولین مرامنامه حزب پان ایرانیست به حساب می آمد.
پزشکپور اولین بیانیه و به نوعی اولین مرام نامه حزب پان ایرانیست را منتشر کرده است. این بیانیه به پاسداشت علیرضا رئیس نوشته شده بود:
«ما بنیان گذاران انجمن که نخستین پایه ایران پرستی را بر روی شانه های خود برپا کردیم، به خدای خود و شرافت انجمن خود … سوگند یاد می کنیم که برای همیشه و تا ابد، جز پان ایرانیسم برای خود آرزویی تشخیص ندهیم و انجمن و ایران را جز به سوی این آینده درخشان و دوست داشتنی نرانیم».
... [مشاهده متن کامل]
محسن پزشکپور در ۱۳۴۶، در بیست و دومین دوره مجلس شورای ملی، وارد این مجلس شده بود. وی در سال ۱۳۴۹ نطق خود در اعتراض به جدایی بحرین از ایران خواند که در یادها مانده است. پزشکپور در سال ۱۳۵۹ از ایران خارج شد و در سال ۱۳۷۰ به کشور بازگشت.
محسن پزشکپور در ۲ اسفند ۱۳۰۶ در منزلی که متعلق به خانواده مادری اش بود، در کوچه قلمستان در خیابان امیرآباد، تهران به دنیا آمد. پدرش مسئولیت اداره مالیه در ولایات ثلاث به مرکزیت ملایر بود. به همراه مادرش، پیش پدرش رفتند؛ و به همین خاطر شناسنامه وی به نام ملایر ثبت شد. وی پس از بازگشت به تهران، تحصیلات دوره ابتدایی اش را در دبستان علامه و سپس با برادرش حسن پزشکپور، در دبستان امیرمعذی درس خواند. دوران نوجوانی وی مصادف شد با اشغال ایران توسط نیروهای روس و انگلیس. او که در دبیرستان البرز تحصیل می کرد، به همراه چندتن از دوستان جوانش، به مبارزه با نیروهای اشغالگر پرداختند که بعداً جنبش آنها پان ایرانیسم نام گرفت.
در سال ۱۳۲۶ محسن پزشکپور، به همراه چند تن از دوستان جوانش نظیر داریوش فروهر، علیرضا رئیس، خداداد فرمانفرمائیان و محمدرضا عاملی تهرانی، مکتب پان ایرانیسم پایه گذاری کردند؛ همچنین افراد این مکتب، به هنگام اشغال آذربایجان، به مبارزه با بیگانگان پرداخته بودند. گفته می شود او و دوستانش شعارهایی را علیه نیروهای روسی و انگلیسی برروی دیوارهای می نوشتند. در سال ۱۳۳۰ حزب پان ایرانیست رسماً تشکیل شد. در همان موقع بود که حزب ملت ایران نیز بر پایه پان ایرانیسم انشعاب یافت. در هنگام ساخت نارنجک دستی، علیرضا رئیس کشته شد و محسن پزشکپور به پاسداشت او، بیانیه ای را منتشر کرد که به نوعی اولین مرامنامه حزب پان ایرانیست به حساب می آمد.
پزشکپور اولین بیانیه و به نوعی اولین مرام نامه حزب پان ایرانیست را منتشر کرده است. این بیانیه به پاسداشت علیرضا رئیس نوشته شده بود:
«ما بنیان گذاران انجمن که نخستین پایه ایران پرستی را بر روی شانه های خود برپا کردیم، به خدای خود و شرافت انجمن خود … سوگند یاد می کنیم که برای همیشه و تا ابد، جز پان ایرانیسم برای خود آرزویی تشخیص ندهیم و انجمن و ایران را جز به سوی این آینده درخشان و دوست داشتنی نرانیم».
