محروق

/mahruq/

لغت نامه دهخدا

محروق. [ م َ ] ( ع ص ) نعت مفعولی از حرق. رجوع به حرق شود. || سوخته شده. ( ناظم الاطباء ). سوخته شده به آتش. ( از منتهی الارب ). || افروخته شده. ( ناظم الاطباء ). || کسی که سرینش از جای رفته یا پی سرینش گسسته باشد. ( منتهی الارب ). || ( اِ ) باب زن. ( منتهی الارب ). سفود. ( تاج العروس ).
محروق. [ م َ ] ( اِخ ) نام کوهی در راه مکه. گویند چون شیطان در آن کوه میرسد چهل روز در حبس می ماند :
کوه محروق آنکه همچون زر بشفشاهنگ در
دیو را زو در شکنجه حبس خذلان دیده اند.
خاقانی ( دیوان ص 98 ).
محروق.[ م َ ] ( اِخ ) محمدبن محمدبن زیدبن علی بن حسین بن علی بن ابی طالب ( ع )، معروف به محروق که مقبره اش در بیرون شهر نیشابور ( حد جنوب شرقی شهر ) واقع است. بنای یادبود آرامگاه عمر خیام در مجاورت این امام زاده است.

فرهنگ فارسی

امام زاده محمد محروق که آرامگاهش در نیشابور است .
آتش گرفته، سوخته شده
( اسم ) سوخته شده آتش گرفته .
نام کوهی در راه مکه

فرهنگ معین

(مَ ) [ ع . ] (اِمف . ) سوخته شده ، افروخته شده .

پیشنهاد کاربران

محرق . [ م ُ رَ ] ( ع ص ) نیک سوخته شده به آتش . ( از منتهی الارب ) . مشتعل و افروخته . ( ناظم الاطباء ) . سوزانیده شده . ( غیاث ) . سوخته شده . ( ناظم الاطباء ) :
دیو دزدانه سوی گردون رود
از شهاب او محرق و مطعون شود.
مولوی ( مثنوی ص 244 ) .

بپرس