محجوب محمدجعفر

محجوب، محمّدجعفر (تهران ۱۳۰۲ـ امریکا ۱۳۷۲ش)
محجوب، محمّدجعفر
(اسم مستعار: م. صبحدم؛ م. مهربان) ادب پژوه، مصحّح، پژوهشگر فرهنگ عامه و مترجم ایرانی. پس از طی دورۀ دبیرستان، ضمن کار در قسمت تندنویسی مجلس شورای ملی، به تحصیل در دانشکدۀ حقوق دانشگاه تهران پرداخت و در ۱۳۲۶ش در رشتۀ حقوق سیاسی دانشنامۀ لیسانس گرفت. سپس به دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران رفت. در ۱۳۳۳ش، پس از گذراندن دورۀ لیسانس، مدرس زبان و ادبیات فارسی دانشسرای عالی شد و از ۱۳۳۶ تا ۱۳۵۹ش از اعضای انجمن ایرانی فلسفه و علوم انسانیِ وابسته به یونسکو بود. در ۱۳۴۲ش، پس از دریافت دانشنامۀ دکتری در رشته زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران، با عنوان دانشیار در دانشسرای عالی به تدریس پرداخت و در ۱۳۴۷ش به استادی رسید. از ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۸ش، سِمت رایزن فرهنگی ایران و پاکستان با او بود و از ۱۳۵۸ تا ۱۳۵۹ش، رئیس فرهنگستان زبان و فرهنگستان ادب و هنر ایران شد. در ۱۳۷۰ش، به عنوان استاد مدعو در دانشگاه برکلی به امریکا رفت و تا آخر عمر در آن جا اقامت گزید. به جز مقالات بسیاری که از او به چاپ رسیده است، آثار او را تألیف و تصحیح و ترجمه تشکیل می دهد. از تألیفات اوست: فن نگارش یا راهنمای انشاء (با همکاری علی اکبر فرزام پور)؛ سبک خراسانی در شعر فارسی (۱۳۵۰ش)؛ آفرین فردوسی (۱۳۷۱ش)؛ خاکستر هستی (۱۳۷۸ش). از تصحیحات اوست: کلیات ایرج میرزا؛ کلیات عبید زاکانی؛ امیرارسلان؛ طرائق الحقائق (۱۳۳۹ش). از ترجمه های اوست: خاطرات خانۀ مردگان (فیودور داستایفسکی)؛ پاشنۀ آهنین (جک لندن) و از کوشش های ادبی اوست: دکلمۀ داستان رستم و سهراب شاهنامه، و پیرچنگی از مثنوی مولوی همراه با توضیحات بر روی نوار.